Dudek Alojzy: Różnice pomiędzy wersjami
mNie podano opisu zmian |
(dr) |
||
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Dudek Alojzy TChr (1913-2006), kapelan | ==Dudek Alojzy TChr (1913-2006), kapelan WP, misjonarz ludowy== | ||
Urodził się 14 grudnia 1913 w Tychach w rodzinie Jana i Katarzyny z d. Anderko. Po ukończeniu ośmioklasowej szkoły powszechnej uczył się w Państwowym Gimnazjum im. B. Chrobrego Pszczynie, gdzie w 1932 roku zdał maturę. Należał do pierwszej grupy kandydatów do nowo tworzonego [[Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej|Zgromadzenia | Urodził się 14 grudnia 1913 w Tychach w rodzinie Jana i Katarzyny z d. Anderko. Po ukończeniu ośmioklasowej szkoły powszechnej uczył się w [[Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego w Pszczynie|Państwowym Gimnazjum im. B. Chrobrego Pszczynie]], gdzie w 1932 roku zdał maturę. Należał do pierwszej grupy kandydatów do nowo tworzonego [[Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej|Zgromadzenia Chrystusowców]]. 15 października 1932 rozpoczął kanoniczny nowicjat, pierwszy w dziejach Zgromadzenia. Jego przełożonym (magistrem) był [[Posadzy Ignacy|ks. Ignacy Posadzy]]. Pierwszą profesję zakonną złożył 19 marca 1934 w Potulicach, a następnie podjął studia filozoficzno-teologiczne. Dwuletni kurs filozofii odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie, a czteroletnie studia teologiczne kontynuował w seminarium poznańskim. Wieczystą profesję złożył 19 marca 1937 w Potulicach. Święcenia kapłańskie przyjął 3 czerwca 1939 w Poznaniu z rąk [[Hlond August|kard. Augusta Hlonda]]. | ||
Po prymicjach został skierowany jako wikariusz do parafii katedralnej w Łucku na Wołyniu, gdzie pracował do momentu wkroczenia we wrześniu 1939 roku żołnierzy sowieckich. Wraz z przybyłym do niego z Estonii [[Kontny Paweł|ks. Pawłem Kontnym]], na polecenie bpa Adolfa Szelążka, wyjechali 15 października z Łucka do Tychów. Tam pracował jako rezydent w rodzinnej parafii pomagając w okolicznych parafiach. 21 czerwca 1942 został wcielony do wojska niemieckiego. Jako sanitariusz został skierowany na front wschodni. Tam 5 września 1943 dostał się do niewoli sowieckiej, w której przebywał do końca roku. Z dniem 1 stycznia 1944 otrzymał przydział kapelański do 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta formowanej w Sielcach n. Oką z jednoczesnym awansem do stopnia kapitana. Wraz z 3 Dywizją przeszedł cały szlak bojowy przez Wołyń, Lublin, Warszawę, walki o Wał Pomorski aż do Berlina, gdzie przebywał w dniach kapitulacji Niemiec. | Po prymicjach został skierowany jako wikariusz do parafii katedralnej w Łucku na Wołyniu, gdzie pracował do momentu wkroczenia we wrześniu 1939 roku żołnierzy sowieckich. Wraz z przybyłym do niego z Estonii [[Kontny Paweł|ks. Pawłem Kontnym]], na polecenie bpa Adolfa Szelążka, wyjechali 15 października z Łucka do Tychów. Tam pracował jako rezydent w rodzinnej parafii pomagając w okolicznych parafiach. 21 czerwca 1942 został wcielony do wojska niemieckiego. Jako sanitariusz został skierowany na front wschodni. Tam 5 września 1943 dostał się do niewoli sowieckiej, w której przebywał do końca roku. Z dniem 1 stycznia 1944 otrzymał przydział kapelański do 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta formowanej w Sielcach n. Oką z jednoczesnym awansem do stopnia kapitana. Wraz z 3 Dywizją przeszedł cały szlak bojowy przez Wołyń, Lublin, Warszawę, walki o Wał Pomorski aż do Berlina, gdzie przebywał w dniach kapitulacji Niemiec. Za służbę kapelańską otrzymał w maju 1945 roku Krzyż Zasługi. Został zdemobilizowany 15 września 1948. Odchodząc z wojska posiadał stopień majora, a w kolejnych latach został awansowany do rangi pułkownika. | ||
13 października 1948 został wikariuszem w parafii św. Jana Chrzciciela w Szczecinie, a od 25 marca 1957 był administratorem parafii św. Ottona w Pyrzycach. Od 10 września 1958 do 1 września 1960 był administratorem parafii Matki Bożej Bolesnej w Chociwelu. Stamtąd został odwołany i ustanowiony kierownikiem Grupy Misyjnej Towarzystwa Chrystusowego w Ziębicach. Oprócz rocznej przerwy (lipiec 1972-lipiec 1973), gdy był penitencjarzem w parafii św. Jana Chrzciciela w Szczecinie, do końca życia był związany z Ziębicami. Tam rozwinął działalność | 13 października 1948 został wikariuszem w parafii św. Jana Chrzciciela w Szczecinie, a od 25 marca 1957 był administratorem parafii św. Ottona w Pyrzycach. Od 10 września 1958 do 1 września 1960 był administratorem parafii Matki Bożej Bolesnej w Chociwelu. Stamtąd został odwołany i ustanowiony kierownikiem Grupy Misyjnej Towarzystwa Chrystusowego w Ziębicach. Oprócz rocznej przerwy (lipiec 1972-lipiec 1973), gdy był penitencjarzem w parafii św. Jana Chrzciciela w Szczecinie, do końca życia był związany z Ziębicami. Tam rozwinął działalność misjonarską i rekolekcyjną jeżdżąc po całej Polsce. Pomagał także w zastępstwach w parafiach. Zmarł 29 czerwca 2006 w Ziębicach. Ks. Dudek został pochowany na cmentarzu w Ziębicach. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
Kołodziej | B. Kołodziej, Dzieje Towarzystwa Chrystusowego dla wychodźców 1939-1948, Poznań 1983, s.152, 181. | ||
Źródło: [http://www.tchr.org/schr/zmarli/alojzy_dudek.html] | Źródło: [http://www.tchr.org/schr/zmarli/alojzy_dudek.html] | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} | ||
[[Kategoria: Biografie - D]] | [[Kategoria:Biografie - D|Dudek Alojzy]] | ||
[[Kategoria: | [[Kategoria:Zakonnicy]] | ||
[[Kategoria: | [[Kategoria:Chrystusowcy]] | ||
[[Kategoria: | [[Kategoria:Wojskowi]] | ||
[[Kategoria: | [[Kategoria:Duchowni w wojsku polskim]] | ||
[[Kategoria: | [[Kategoria:Duchowni w wojsku niemieckim]] | ||
Aktualna wersja na dzień 16:38, 28 kwi 2020
Dudek Alojzy TChr (1913-2006), kapelan WP, misjonarz ludowy
Urodził się 14 grudnia 1913 w Tychach w rodzinie Jana i Katarzyny z d. Anderko. Po ukończeniu ośmioklasowej szkoły powszechnej uczył się w Państwowym Gimnazjum im. B. Chrobrego Pszczynie, gdzie w 1932 roku zdał maturę. Należał do pierwszej grupy kandydatów do nowo tworzonego Zgromadzenia Chrystusowców. 15 października 1932 rozpoczął kanoniczny nowicjat, pierwszy w dziejach Zgromadzenia. Jego przełożonym (magistrem) był ks. Ignacy Posadzy. Pierwszą profesję zakonną złożył 19 marca 1934 w Potulicach, a następnie podjął studia filozoficzno-teologiczne. Dwuletni kurs filozofii odbył w Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie, a czteroletnie studia teologiczne kontynuował w seminarium poznańskim. Wieczystą profesję złożył 19 marca 1937 w Potulicach. Święcenia kapłańskie przyjął 3 czerwca 1939 w Poznaniu z rąk kard. Augusta Hlonda.
Po prymicjach został skierowany jako wikariusz do parafii katedralnej w Łucku na Wołyniu, gdzie pracował do momentu wkroczenia we wrześniu 1939 roku żołnierzy sowieckich. Wraz z przybyłym do niego z Estonii ks. Pawłem Kontnym, na polecenie bpa Adolfa Szelążka, wyjechali 15 października z Łucka do Tychów. Tam pracował jako rezydent w rodzinnej parafii pomagając w okolicznych parafiach. 21 czerwca 1942 został wcielony do wojska niemieckiego. Jako sanitariusz został skierowany na front wschodni. Tam 5 września 1943 dostał się do niewoli sowieckiej, w której przebywał do końca roku. Z dniem 1 stycznia 1944 otrzymał przydział kapelański do 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta formowanej w Sielcach n. Oką z jednoczesnym awansem do stopnia kapitana. Wraz z 3 Dywizją przeszedł cały szlak bojowy przez Wołyń, Lublin, Warszawę, walki o Wał Pomorski aż do Berlina, gdzie przebywał w dniach kapitulacji Niemiec. Za służbę kapelańską otrzymał w maju 1945 roku Krzyż Zasługi. Został zdemobilizowany 15 września 1948. Odchodząc z wojska posiadał stopień majora, a w kolejnych latach został awansowany do rangi pułkownika.
13 października 1948 został wikariuszem w parafii św. Jana Chrzciciela w Szczecinie, a od 25 marca 1957 był administratorem parafii św. Ottona w Pyrzycach. Od 10 września 1958 do 1 września 1960 był administratorem parafii Matki Bożej Bolesnej w Chociwelu. Stamtąd został odwołany i ustanowiony kierownikiem Grupy Misyjnej Towarzystwa Chrystusowego w Ziębicach. Oprócz rocznej przerwy (lipiec 1972-lipiec 1973), gdy był penitencjarzem w parafii św. Jana Chrzciciela w Szczecinie, do końca życia był związany z Ziębicami. Tam rozwinął działalność misjonarską i rekolekcyjną jeżdżąc po całej Polsce. Pomagał także w zastępstwach w parafiach. Zmarł 29 czerwca 2006 w Ziębicach. Ks. Dudek został pochowany na cmentarzu w Ziębicach.
Bibliografia
B. Kołodziej, Dzieje Towarzystwa Chrystusowego dla wychodźców 1939-1948, Poznań 1983, s.152, 181. Źródło: [1]
| |||||