Cmentarz ewangelicki w Rybniku

Parafia

Powstanie kościoła ewangelickiego w Rybniku wiąże się z przeznaczeniem zamku rybnickiego z końcem XVIII wieku na dom dla inwalidów wojennych, którzy zostali ranni podczas wojen śląskich. Niedaleko zamku w zespole gospodarczym mieściła się drewniana sieciarnia – pomieszczenie służące do przechowywania i suszenia sieci rybackich. W 1791 roku obiekt ten po przebudowie stał się domem modlitwy dla ewangelików rybnickich, którzy dotąd uczęszczali do zboru w Żorach. W 1796 roku ów pierwszy, drewniany kościół uległ spaleniu. Po odbudowie z niewielkimi przeróbkami służył następnie rybnickim ewangelikom aż do 1853 roku. W 1853 roku kosciól ponownie strawił pożar. Na jego miejscu powstał istniejący do dziś murowany, otynkowany kościół. Kościół posiada klasystyczny wystrój. W ołtarzu obecnie znajduje się kopia obrazu Bernarda Plockhorsta "Chrystus i syn marnotrawny", wykonana w drugiej połowie XIX wieku. Neoromańska wieża została dobudowana w 1875 roku.

W związku ze swym przeznaczeniem był nazywany Kościołem Inwalidów. Zbór rybnicki usamodzielnił się w 1853 roku. Podczas ostatniej wojny, w styczniu 1945 roku na rozkaz komendy wojskowej ks. Christian Schwencker – ostatni przedwojenny pastor, musiał opuścić Rybnik. Wkrótce po zakończeniu działań wojennych opiekę nad parafią ewangelicką przejął pastor Edward Romański. Po 40 latach pracy, przez trzy lata w Rybniku pracował pastor Piotr Mendroch, a później przez półtora roku - Waldemar Szajthauer. Od lutego 1989 roku proboszczem parafii był ppłk Zbigniew Kowalczyk. W 2002 roku funkcję pastora przejął Mirosław Sikora.

Cmentarz

Przy kościele znajduje się cmentarz, z grobami pochodzącymi głównie z XIX wieku. Na cmentarzu pochowany jest między innymi nauczyciel Gottlieb Schuster oraz w zbiorowej mogile żołnierze z okresu: 1918-1920. Parafia prowadzi księgi zgonów od 1944 roku.

Bibliografia

Patrz:[1], A. Trunkhardt, Dzieje miasta Rybnika i dawniejszego państwa rybnickiego na Górnym Śląsku, Rybnik [brw], s. 147.