Boromeuszki - Bielszowice: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
O przybycie sióstr do parafii św. Marii Magdaleny zabiegał ks. proboszcz Franciszek Netter. W 1905 roku uzyskano zezwolenie kurii wrocławskiej na założenie domu zakonnego (dlatego ten rok podają schematyzmy diecezjalne i zakonne). Jednak przybycie sióstr nastąpiło dopiero w 1914 roku, gdy proboszczem bielszowickiej parafii był ks. Franciszek Buschmann. Siostry opiekowały się dziećmi w ochronce oraz pielęgnowały chorych. Od 1919 roku prowadziły naukę szycia i robótek ręcznych dla dziewcząt. W 1935 r. rozpoczęto budowę nowego domu opieki (Zakład św. Józefa), który miały prowadzić siostry. W 1941 roku siostry zostały usunięte z klasztoru przez niemieckie władze okupacyjne. Podopieczni zostali umieszczeni w innych zakładach. Zabrany budynek przeznaczono na poradnię dla matki i dziecka prowadzony przez NSV (Nationalsozialistlische Volkswohlfahrt – Narodowosocjalistyczną Opiekę Społeczną). W Bielszowicach pozostały jedynie trzy siostry, które podjęły pracę parafialną. W 1945 roku siostry powróciły do opuszczonego przez NSV budynku. Ponownie otwarto przedszkole, dom opieki dla osób starszych oraz poradnię dziecięcą. W 1961 roku, na podstawie zarządzenia ministra oświaty o świeckim systemie wychowania i nauczania, siostry przedszkolanki zostały zwolnienie z pracy. Kolejnym krokiem władz państwowych było przekształcenie Domu Opieki dla Dorosłych na Dom Specjalny dla Dzieci niepełnosprawnych fizycznie i umysłowo (1964 rok). Z powodu szkód górniczych wpływających na stan bezpieczeństwa mieszkańców podjęto decyzję o likwidacji budynku (1985-1986). Wychowankowie zostali przeniesieni do innych domów. Siostry zmieniły charakter pracy i podjęły prace parafialne oraz katechezę. Zamieszkały w zaadoptowanym budynku parafialnym. W 2009 roku boromeuszki zamknęły bielszowicką placówkę. | O przybycie sióstr do parafii św. Marii Magdaleny zabiegał ks. proboszcz Franciszek Netter. W 1905 roku uzyskano zezwolenie kurii wrocławskiej na założenie domu zakonnego (dlatego ten rok podają schematyzmy diecezjalne i zakonne). Jednak przybycie sióstr nastąpiło dopiero w 1914 roku, gdy proboszczem bielszowickiej parafii był ks. Franciszek Buschmann. Siostry opiekowały się dziećmi w ochronce oraz pielęgnowały chorych. Od 1919 roku prowadziły naukę szycia i robótek ręcznych dla dziewcząt. W 1935 r. rozpoczęto budowę nowego domu opieki (Zakład św. Józefa), który miały prowadzić siostry. W 1941 roku siostry zostały usunięte z klasztoru przez niemieckie władze okupacyjne. Podopieczni zostali umieszczeni w innych zakładach. Zabrany budynek przeznaczono na poradnię dla matki i dziecka prowadzony przez NSV (Nationalsozialistlische Volkswohlfahrt – Narodowosocjalistyczną Opiekę Społeczną). W Bielszowicach pozostały jedynie trzy siostry, które podjęły pracę parafialną. W 1945 roku siostry powróciły do opuszczonego przez NSV budynku. Ponownie otwarto przedszkole, dom opieki dla osób starszych oraz poradnię dziecięcą. W 1961 roku, na podstawie zarządzenia ministra oświaty o świeckim systemie wychowania i nauczania, siostry przedszkolanki zostały zwolnienie z pracy. Kolejnym krokiem władz państwowych było przekształcenie Domu Opieki dla Dorosłych na Dom Specjalny dla Dzieci niepełnosprawnych fizycznie i umysłowo (1964 rok). Z powodu szkód górniczych wpływających na stan bezpieczeństwa mieszkańców podjęto decyzję o likwidacji budynku (1985-1986). Wychowankowie zostali przeniesieni do innych domów. Siostry zmieniły charakter pracy i podjęły prace parafialne oraz katechezę. Zamieszkały w zaadoptowanym budynku parafialnym. W 2009 roku boromeuszki zamknęły bielszowicką placówkę. | ||
Druga placówka boromeuszek na terenie Bielszowic (parafia Czarny Las), 1951-1952 | Druga placówka boromeuszek na terenie Bielszowic (parafia Czarny Las), 1951-1952: | ||
Od 1 stycznia 1951 roku boromeuszki pracowały na oddziale zakaźnym w Szpitalu Miejskim w Bielszowicach. Z rozporządzenia państwowych władz szpitalnych przeniesiono oddział zakaźny ze szpitala w Świętochłowicach, gdzie siostry były zatrudnione, do Bielszowic. Władze szpitala zażądały równoczesnego przeniesienia trzech pielęgniarek tego oddziału. W ten sposób powstała nowa wspólnota zakonna. Przynależała do parafii Czarny Las. Już w lutym 1952 roku władze zgromadzenia prosiły katowicką kurię diecezjalną o zniesienie tej placówki – oddział zakaźny przeniesiono z Bielszowic do Pilchowic, a zwolnione siostry zostały zaangażowane w Szpitalu Przeciwgruźliczym w Orzeszu. | Od 1 stycznia 1951 roku boromeuszki pracowały na oddziale zakaźnym w Szpitalu Miejskim w Bielszowicach. Z rozporządzenia państwowych władz szpitalnych przeniesiono oddział zakaźny ze szpitala w Świętochłowicach, gdzie siostry były zatrudnione, do Bielszowic. Władze szpitala zażądały równoczesnego przeniesienia trzech pielęgniarek tego oddziału. W ten sposób powstała nowa wspólnota zakonna. Przynależała do parafii Czarny Las. Już w lutym 1952 roku władze zgromadzenia prosiły katowicką kurię diecezjalną o zniesienie tej placówki – oddział zakaźny przeniesiono z Bielszowic do Pilchowic, a zwolnione siostry zostały zaangażowane w Szpitalu Przeciwgruźliczym w Orzeszu. | ||
Wersja z 10:46, 13 lut 2023
O przybycie sióstr do parafii św. Marii Magdaleny zabiegał ks. proboszcz Franciszek Netter. W 1905 roku uzyskano zezwolenie kurii wrocławskiej na założenie domu zakonnego (dlatego ten rok podają schematyzmy diecezjalne i zakonne). Jednak przybycie sióstr nastąpiło dopiero w 1914 roku, gdy proboszczem bielszowickiej parafii był ks. Franciszek Buschmann. Siostry opiekowały się dziećmi w ochronce oraz pielęgnowały chorych. Od 1919 roku prowadziły naukę szycia i robótek ręcznych dla dziewcząt. W 1935 r. rozpoczęto budowę nowego domu opieki (Zakład św. Józefa), który miały prowadzić siostry. W 1941 roku siostry zostały usunięte z klasztoru przez niemieckie władze okupacyjne. Podopieczni zostali umieszczeni w innych zakładach. Zabrany budynek przeznaczono na poradnię dla matki i dziecka prowadzony przez NSV (Nationalsozialistlische Volkswohlfahrt – Narodowosocjalistyczną Opiekę Społeczną). W Bielszowicach pozostały jedynie trzy siostry, które podjęły pracę parafialną. W 1945 roku siostry powróciły do opuszczonego przez NSV budynku. Ponownie otwarto przedszkole, dom opieki dla osób starszych oraz poradnię dziecięcą. W 1961 roku, na podstawie zarządzenia ministra oświaty o świeckim systemie wychowania i nauczania, siostry przedszkolanki zostały zwolnienie z pracy. Kolejnym krokiem władz państwowych było przekształcenie Domu Opieki dla Dorosłych na Dom Specjalny dla Dzieci niepełnosprawnych fizycznie i umysłowo (1964 rok). Z powodu szkód górniczych wpływających na stan bezpieczeństwa mieszkańców podjęto decyzję o likwidacji budynku (1985-1986). Wychowankowie zostali przeniesieni do innych domów. Siostry zmieniły charakter pracy i podjęły prace parafialne oraz katechezę. Zamieszkały w zaadoptowanym budynku parafialnym. W 2009 roku boromeuszki zamknęły bielszowicką placówkę.
Druga placówka boromeuszek na terenie Bielszowic (parafia Czarny Las), 1951-1952:
Od 1 stycznia 1951 roku boromeuszki pracowały na oddziale zakaźnym w Szpitalu Miejskim w Bielszowicach. Z rozporządzenia państwowych władz szpitalnych przeniesiono oddział zakaźny ze szpitala w Świętochłowicach, gdzie siostry były zatrudnione, do Bielszowic. Władze szpitala zażądały równoczesnego przeniesienia trzech pielęgniarek tego oddziału. W ten sposób powstała nowa wspólnota zakonna. Przynależała do parafii Czarny Las. Już w lutym 1952 roku władze zgromadzenia prosiły katowicką kurię diecezjalną o zniesienie tej placówki – oddział zakaźny przeniesiono z Bielszowic do Pilchowic, a zwolnione siostry zostały zaangażowane w Szpitalu Przeciwgruźliczym w Orzeszu.
BIBLIOGRAFIA: Archiwum Sióstr Boromeuszek w Mikołowie; Rafał Wawrzynek, Zbigniew Hojka, Parafia pod wezwaniem św. Marii Magdaleny w Bielszowicach (XIV/XV w. – 2003 r.), Ruda Śląska-Bielszowice 2003; Gertruda Kasperek, Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza w Mikołowie w latach 1939-1947, Lublin 1997.