Bł. Edmund Bojanowski

Bł. Edmund urodził się 14 listopada 1814 w Grabonogu koło Gostynia (Wielkopolska). Tam też spędził w rodzinnym dworku pierwsze lata życia do 1832 roku. Następnie rodzina mieszkała w Dublinie koło Płaczkowa.

W 1832 roku rozpoczął studia we Wrocławiu na wydziale filozofii, w 1836 roku rozpoczął studia w Berlinie – nie ukończył ich z powodu choroby. W 1839 roku powrócił do Grabonoga, gdzie podjął się służby ubogim i chorym. Założyciel „Domu miłosierdzia” dla sierot, apteki dla biednych w Grabonogu, licznych wypożyczalni książek oraz czytelni a także ochronek dla dzieci (pierwsza powstała w Podrzeczu w 1850 roku). 3 maja 1850 Edmund Bojanowski powołał do życia Siostry Służebniczki Najświętszej Maryi Panny.

Ze względu na słabe zdrowie nie mógł zrealizować swego pragnienia, by zostać kapłanem. Jako człowiek świecki zaangażował się w pracę edukacyjną wśród ubogich dzieci wiejskich. Został z tego powodu nazwany "apostołem laikatu" i jest stawiany jako wzór zaangażowania świeckich w życie Kościoła. Mimo słabego zdrowia maksymalnie wykorzystywał swoje zdolności. Uczestniczył regularnie we Mszy świętej, na którą w każdej porze dnia musiał iść 3 kilometry. Wbrew ówczesnym zwyczajom często przystępował do Komunii świętej. Zmarł w Górce Duchownej koło Leszna (Wielkopolska) 7 sierpnia 1871. Grób znajduje się w Luboniu koło Poznania. Papież beatyfikował go 13 czerwca 1999 w Warszawie.

Bibliografia

Edmund Bojanowski, Dziennik, t. 1-4, wydanie kompletne rękopisu i luźnych kartek Dziennika. Objaśnił, skomentował i wstępem poprzedził Leonard Smołka, Wrocław 2009.