Altaner Bertold: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 14:04, 5 gru 2012

Altaner Bertold (1885-1964), patrolog i historyk Kościoła

Urodził się 10 września 1885 na Górze Świętej Anny jako syn kupca Ignacego i Anny z d. Glińska. Uczęszczał do miejscowej szkoły powszechnej, a w 1897 roku rozpoczął naukę w gimnazjum w Królewskiej Hucie, dokąd przenieśli się jego rodzice. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości rozpoczął studia na uniwersytecie we Wrocławiu. Należał do studenckiego stowarzyszenia „Unitas" . Uczęszczał na seminarium naukowe prof. Maksymiliana Sdralka, twórcy wrocławskiej szkoły historii Kościoła. Święcenia kapłańskie przyjął 20 czerwca 1910 z rąk kard. J. Koppa. Po święceniach kontynuował studia na Uniwersytecie Wrocławskim i jednocześnie od 16 sierpnia 1910 był duszpasterzem przy Zakładzie św. Agnieszki, gdzie pracowały elżbietanki. W 1911 roku odbył się jego przewód doktorski na podstawie pracy Venturino von Bergamo O.P. 1304-1346. Eine Biographie. Wkrótce opuścił Wrocław i pracował najpierw jako wikariusz w Lubaniu, potem był katechetą szkół średnich w Gliwicach.

W 1918 roku został wikariuszem katedralnym we Wrocławiu. W roku następnym odbyło się jego kolokwium habilitacyjne, do którego został dopuszczony na podstawie rozprawy Der Armutsgedanke beim heiligen Dominikm. Problematyce dominikanów średniowiecznych poświęcił następne swoje prace: Die Forschungen żur Geschichte der kirchlichen Unionen und der Mohamedaner und Heidenmissionen des Mittelalters (Habelschwerdt 1924) i Briefe Jordans von Sachsen (Leipzig 1925). Jego prace przyczyniły się do założenia przez dominikanów w Rzymie Instytutu Historycznego i wydania w 1913 roku „Archivum Fratrum Praedicatorum". W 1934 roku został mianowany członkiem „Schola Lullistica" w Palma de Mallorca.

Jego główne zainteresowania naukowe dotyczyły chrześcijańskiego antyku. Prowadził wykłady z patologii, starożytnej historii Kościoła oraz prawa kościelnego w państwowej Akademii w Braniewie. W 1929 roku otrzymał profesurę zwyczajną i objął katedrę starożytnej historii Kościoła i patologii we Wrocławiu. W latach 1927-1933 współredagował „Breslauer Studien zur historischen Theologie". W roku akademickim 1931/1932 pełnił funkcję dziekana Wydziału Teologii Katolickiej. Z powodu przynależności do Ligi Pokoju rząd hitlerowski pozbawił go w 1934 roku profesury. Przeniesiony na przymusową emeryturę, pracował w duszpasterstwie przy katedrze wrocławskiej i pisał prace z zakresu patrystyki, a także recenzje i krytyczne artykuły o palących zagadnieniach ludzkiej codzienności, umieszczane w „Katholisches Sonntagsblatt der Dioezese Breslau". Największym jego osiągnięciem było uzupełnienie i przerobienie podręcznika patologii G. Rauschena.

W latach 1945-1950 był profesorem historii Kościoła i patologii na uniwersytecie w Würzburgu. Po przejściu na emeryturę gruntownie i źródłowo badał dzieła św. Augustyna w kontekście patrystyki greckiej, a syntezę swoich badań przedstawił w Augustinus und griechische Patristik. Wszystkie rozprawy Altanera pośmiertnie wydał G. Glochmann w zbiorze pt. Kleine patristische Schriften (Berlin 1967). Zmarł 30 stycznia 1964 w Bad Kissingen i został pochowany na cmentarzu w Würzburgu.

Bibliografia

J. Mandziuk, Altaner Bertold (hasło), Słownik biograficzny katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku, red. M. Pater, Katowice 1996, s. 11-12; J. Mandziuk, Ks. Bertold Altaner (1885-1964) - patrolog wrocławski (Szkic biograficzny), SSHT 18 (1985), s. 107-112.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 == Altaner Bertold (1885-1964),  patrolog i historyk Kościoła ==
-Urodził się 10 września 1885 na Górze Świętej Anny jako syn kupca Ignacego i Anny z d. Glińska. Uczęszczał do miejscowej szkoły powszechnej, a w 1897 roku rozpoczął naukę w gimnazjum w Królewskiej Hucie, dokąd przenieśli się jego rodzice. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości rozpoczął studia na uniwersytecie we Wrocławiu. Należał do studenckiego stowarzyszenia „Unitas". Uczęszczał na seminarium naukowe prof. Maksymiliana Sdralka, twórcy wrocławskiej szkoły historii Kościoła. Święcenia kapłańskie przyjął 20 czerwca 1910 z rąk [[Kopp Georg|kard. J. Koppa]].  Po święceniach kontynuował studia na Uniwersytecie Wrocławskim i jednocześnie od 16 sierpnia  1910 był duszpasterzem przy Zakładzie św. Agnieszki, gdzie pracowały elżbietanki. W 1911 roku odbył się jego przewód doktorski na podstawie pracy ''Venturino von Bergamo O.P. 1304-1346. Eine Biographie''. Wkrótce opuścił Wrocław i pracował najpierw jako wikariusz w Lubaniu, potem był katechetą szkół średnich w Gliwicach.
+Urodził się 10 września 1885 na [[Góra św. Anny|Górze Świętej Anny ]] jako syn kupca Ignacego i Anny z d. Glińska. Uczęszczał do miejscowej szkoły powszechnej, a w 1897 roku rozpoczął naukę w gimnazjum w Królewskiej Hucie, dokąd przenieśli się jego rodzice. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości rozpoczął studia na uniwersytecie we Wrocławiu. Należał do studenckiego stowarzyszenia [[„Unitas"]] . Uczęszczał na seminarium naukowe prof. Maksymiliana Sdralka, twórcy wrocławskiej szkoły historii Kościoła. Święcenia kapłańskie przyjął 20 czerwca 1910 z rąk [[Kopp Georg|kard. J. Koppa]].  Po święceniach kontynuował studia na Uniwersytecie Wrocławskim i jednocześnie od 16 sierpnia  1910 był duszpasterzem przy Zakładzie św. Agnieszki, gdzie pracowały elżbietanki. W 1911 roku odbył się jego przewód doktorski na podstawie pracy ''Venturino von Bergamo O.P. 1304-1346. Eine Biographie''. Wkrótce opuścił Wrocław i pracował najpierw jako wikariusz w Lubaniu, potem był katechetą szkół średnich w Gliwicach.
 W 1918 roku został wikariuszem katedralnym we Wrocławiu. W roku następnym odbyło się jego kolokwium habilitacyjne, do którego został dopuszczony na podstawie rozprawy ''Der Armutsgedanke beim heiligen Dominikm''. Problematyce dominikanów średniowiecznych poświęcił następne swoje prace: ''Die Forschungen żur Geschichte der kirchlichen Unionen und der Mohamedaner und Heidenmissionen des Mittelalters'' (Habelschwerdt 1924) i ''Briefe Jordans von Sachsen'' (Leipzig 1925). Jego prace przyczyniły się do założenia przez dominikanów w Rzymie Instytutu Historycznego i wydania w 1913 roku „Archivum Fratrum Praedicatorum". W 1934 roku został mianowany członkiem „Schola Lullistica" w Palma de Mallorca.