Święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny

Święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny powstało w zakonie franciszkańskim z inspiracji św. Bonawentury w 1263 roku. W 1389 roku papież Bonifacy rozszerzył je na cały Kościół katolicki, natomiast sobór w Bazylei w 1441roku dokonał jego zatwierdzenia. Do roku 1969 święto to obchodzono 2 lipca, natomiast obecnie obchodzi się je 31 maja, tzn pomiędzy uroczystościami Zwiastowania Pańskiego (25 marca) oraz Narodzeniem Świętego Jana Chrzciciela (24 czerwca).

Dokładny opis wydarzenia Nawiedzenia znajdujemy w Ewangelii wg Świętego Łukasza (Łk 1,39-56). Zgodnie z tradycją miało ono miejsce w Ain Karim (ok 7 km na zachód od Jerozolimy). Maryja udała się do swojej krewnej Elżbiety, aby podzielić się z nią radosną nowiną o Zwiastowaniu, a także pogratulować jej tak długo oczekiwanego dziecka. Najświętsza Panna prawdopodobnie odbywała całą drogę z Nazaretu do Ain Karim pieszo. Droga ta wynosi około 150 km, więc trudno przypuszczać, żeby przeszła ją w całaści sama. Być może przyłączyła się do jakiejś pielgrzymki, zdążającej do Jerozolimy. Gdy Matka Boża przybyła na miejsce, pozdrowiła Elżbietę, a ta, gdy tylko owo pozdrowienie usłyszała, została napełniona Duchem Świętym i wypowiedziała słowe, które są powtarzane w Kościele po dzień dzisiejszy: "Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona" (Łk 1,42). Elżbieta wyraziła również wielkie uznanie dla Maryi za to, że Ta zawierzyła słowom Bożego posłańca, a także oznajmiła, iż na dźwięk słów Maryi, poruszyło się w łonie jej dziecko. Pisarze kościelni są przekonani, że był to akt powitania Jezusa przez Jana i że w tym momencie Jan został uwoloniony od grzechu pierworodnego, a także napełniony Duchem Świętym. Owo wydarzenie upamiętnia więc nie tylko spotkanie dwóch matek, ale również pierwsze spotkanie Jezusa i Jana Chrzciciela, Mistrza i ucznia. Święto Nawiedzenia to szczególna celebracja i potwierdzenie wybrania Maryi spośród wszystkich niewiast Izraela.

Dawniej Polacy nazywali Maryję w tajemnicy Nawiedzenia Matką Bożą Jagodną, gdyż w tym czasie (2 lipca) były w lasach jagody. Według tradycji Maryja szła do Elżbiety sama, odludną, górską ścieżką, po której często chodziły węże i jaszczurki. Nic jednak nie mogły zrobić Matce Bożej, gdyż straciły wzrok. Maryja zatrzymywała się po drodze i posilała rosnącymi tam jagodami. Ludowa tradycja zakazywała 2 lipca zrywania i zjadania jakichkolwiek jagód, a także wiśni, czereśni, agrestów, malin, jeżyn, porzeczek, poziomek, a także innych owoców leśnych, gdyż powinno być w tym czasie dużo jagód dla Maryi. Ten kto złamał ludowe prawo nie tylko nie uczcił Matki Bożej, ale także mógł się narazić na ukąszenie żmii bądź innych gadów.