Św. Roch: Różnice pomiędzy wersjami
(foto) |
(korekta) |
||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[Plik:Roch4.jpg|thumb|right|obraz wotywny ku czci św. Rocha]] | [[Plik:Roch4.jpg|thumb|right|obraz wotywny ku czci św. Rocha]] | ||
Święty Roch urodził się w magnackiej rodzinie w miejscowości Montpellier, w pobliżu Marsylii. Dokładna data jego urodzenia nie jest znana. W młodzieńczym okresie uległ fascynacji | Święty Roch urodził się w magnackiej rodzinie w miejscowości Montpellier, w pobliżu Marsylii. Dokładna data jego urodzenia nie jest znana. W młodzieńczym okresie życia uległ fascynacji życiem i działalnością św. Franciszka z Asyżu. Idąc za jego wskazaniami sprzedał dość pokaźny majątek odziedziczony po rodzicach, a pieniądze rozdał ubogim w swym mieście. W czasie podróży do Rzymu w małej miejscowości włoskiej zaskoczyła go epidemia dżumy. Zgłosił się do miejscowego szpitala, oferując swoją pomoc. Chodził od łóżka do łóżka pocieszając, budząc otuchę i wiarę w Boga. Jego misję samarytańską Bóg wzmocnił mocą uzdrawiania. Zjednywało mu to sławę świętego. | ||
W Rzymie opanowanym przez zarazę oddał się opiece chorym. Po powrocie do Francji włączył się do akcji niesienia pomocy chorym na dżumę w Piacenza. Przy posłudze chorym zaraził się. W swej ogromnej prostocie i poddaniu się woli Bożej, by nie zarazić innych, wyczołgał się do pobliskiego lasu. Według podania, wytropił go tam pies, a po śladach psa odkrył go właściciel pobliskiego gospodarstwa. Święty Roch postanowił wrócić do swego rodzinnego miasta. W mieście Angera został pojmany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Italii. W więzieniu spędził pięć lat, gdzie poddawano go różnym przesłuchaniom i torturom. Przyjmując sakrament namaszczenia prosił Boga „aby dla zasług najukochańszego Syna Twego został uleczony każdy, który mnie w zaraźliwej chorobie wezwie o pomoc”. | |||
Św. Roch zmarł 16 sierpnia około 1327 r., w wieku zaledwie 32 lat. Dopiero po śmierci rozpoznano, kim był nieznany więzień i wyprawiono mu uroczysty pogrzeb. Jego relikwie przeniesiono wpierw do Voghera, a następnie do Wenecji (w roku 1485), gdzie znajdują się do dnia dzisiejszego. | Św. Roch zmarł 16 sierpnia około 1327 r., w wieku zaledwie 32 lat. Dopiero po śmierci rozpoznano, kim był nieznany więzień i wyprawiono mu uroczysty pogrzeb. Jego relikwie przeniesiono wpierw do Voghera, a następnie do Wenecji (w roku 1485), gdzie znajdują się do dnia dzisiejszego. Jest patronem osób zagrożonych przez zarazę. Od wieku XV św. Roch należy do 14 Orędowników. Ku czci Świętego wystawiono na świecie około 3 000 kościołów i kaplic. Ikonografia przedstawia go jako żebraka w łachmanach z laską podróżną w ręku, z psem liżącym mu rany lub biegnącym obok i kartką z tymże napisem. | ||
Jest patronem osób zagrożonych przez zarazę. Od wieku XV św. Roch należy do 14 Orędowników. Ku czci Świętego wystawiono na świecie około 3 000 kościołów i kaplic. | |||
Ikonografia przedstawia go jako żebraka w łachmanach z laską podróżną w ręku, z psem liżącym mu rany lub biegnącym obok i kartką z tymże napisem. | |||
W Polsce wystawiono 63 kościoły ku czci św. Rocha, nadto wiele kaplic, kapliczek i ołtarzy, sztandarów i feretronów. | W Polsce wystawiono 63 kościoły ku czci św. Rocha, nadto wiele kaplic, kapliczek i ołtarzy, sztandarów i feretronów. | ||
[[Kategoria:Święci i błogosławieni|R]] | [[Kategoria:Święci i błogosławieni|R]] | ||
Wersja z 08:29, 14 wrz 2014
Święty Roch urodził się w magnackiej rodzinie w miejscowości Montpellier, w pobliżu Marsylii. Dokładna data jego urodzenia nie jest znana. W młodzieńczym okresie życia uległ fascynacji życiem i działalnością św. Franciszka z Asyżu. Idąc za jego wskazaniami sprzedał dość pokaźny majątek odziedziczony po rodzicach, a pieniądze rozdał ubogim w swym mieście. W czasie podróży do Rzymu w małej miejscowości włoskiej zaskoczyła go epidemia dżumy. Zgłosił się do miejscowego szpitala, oferując swoją pomoc. Chodził od łóżka do łóżka pocieszając, budząc otuchę i wiarę w Boga. Jego misję samarytańską Bóg wzmocnił mocą uzdrawiania. Zjednywało mu to sławę świętego. W Rzymie opanowanym przez zarazę oddał się opiece chorym. Po powrocie do Francji włączył się do akcji niesienia pomocy chorym na dżumę w Piacenza. Przy posłudze chorym zaraził się. W swej ogromnej prostocie i poddaniu się woli Bożej, by nie zarazić innych, wyczołgał się do pobliskiego lasu. Według podania, wytropił go tam pies, a po śladach psa odkrył go właściciel pobliskiego gospodarstwa. Święty Roch postanowił wrócić do swego rodzinnego miasta. W mieście Angera został pojmany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Italii. W więzieniu spędził pięć lat, gdzie poddawano go różnym przesłuchaniom i torturom. Przyjmując sakrament namaszczenia prosił Boga „aby dla zasług najukochańszego Syna Twego został uleczony każdy, który mnie w zaraźliwej chorobie wezwie o pomoc”.
Św. Roch zmarł 16 sierpnia około 1327 r., w wieku zaledwie 32 lat. Dopiero po śmierci rozpoznano, kim był nieznany więzień i wyprawiono mu uroczysty pogrzeb. Jego relikwie przeniesiono wpierw do Voghera, a następnie do Wenecji (w roku 1485), gdzie znajdują się do dnia dzisiejszego. Jest patronem osób zagrożonych przez zarazę. Od wieku XV św. Roch należy do 14 Orędowników. Ku czci Świętego wystawiono na świecie około 3 000 kościołów i kaplic. Ikonografia przedstawia go jako żebraka w łachmanach z laską podróżną w ręku, z psem liżącym mu rany lub biegnącym obok i kartką z tymże napisem.
W Polsce wystawiono 63 kościoły ku czci św. Rocha, nadto wiele kaplic, kapliczek i ołtarzy, sztandarów i feretronów.