Św. Rita z Cascii
Św. Rita z Cascia
Urodziła się około 1381 roku w Rocca Porena k. Cascii (Umbria), w rodzinie prostej rodziny aczkolwiek majętnej. Rodzice Rity byli ludźmi wpływowymi, cieszącymi się dużym społecznym autorytetem jako notariusze, którzy częstokroć występowali w roli rozjemców w sąsiedzkich sporach. Na chrzcie otrzymała imię Margarita (stąd zdrobnienie Rita). Gdy miała 12 lat, została, w celu zapewnienia dostatniej przyszłości, wydana za mąż za bogatego Pola Manciniego. Było to wbrew jej woli, gdyż ona pragnęła wstąpić do zakonu. Pola M. cechowała gwałtowność charakteru oraz przedkładanie towarzystwa znajomych nad życie rodzinne. Rita z pokorą znosiła traktowanie męża.
Urodziła dwóch synów: Jakuba Antoniego i Pawła Marię. Mąż Rity - Paweł Mancini był człowiekiem wojowniczym, porywczym, o trudnym charakterze, nieokrzesanym religijnie, trudno mu jednak przypisać mordercze instynkty, a tym bardziej skłonności do rozpusty. Rita jako jego żona stopniowo go zmieniała, sprawiając, że łagodniał i szlachetniał, stając się pobożnym chrześcijaninem. Padł on ofiarą brutalnego mordu, kiedy w 1412 lub 1413 roku wpadł w zasadzkę urządzoną na niego przez kilku napastników w lesie. Być może Rita znała tożsamość zabójców. Chciała jednak przełamać prawo wendety, nie tylko przebaczyła sprawcom, ale i objawiła się jako negocjatorka zmierzająca do pojednania zwaśnionych stronnictw. Ten sposób ugaszenia konfliktu nie zyskał zwolenników wśród rodziny męża, nie popierali jej także jej synowie, którzy raczej skłaniali się do krwawej zemsty.
Synowie zmarli wkrótce podczas zarazy, która nawiedziła Roccaporenę. Po śmierci męża i dzieci Rita zwróciła się do przełożonej sióstr augustianek z Cascii o przyjęcie jej do klasztoru, ale spotkała się z trzykrotną odmową. Biografowie świętej wskazują, że święci Augustyn, Jan Chrzciciel i Mikołaj z Tolentino wprowadzili ją do wnętrza klasztoru. Kiedy następnego dnia siostry znalazły ją na dziedzińcu, nie kryły zdumienia, bo przecież wszystkie okna i drzwi klasztoru zostały na noc zamknięte i nikt nie miał prawa przedostać się do środka. To wydarzenie zmieniło zdanie sióstr, które zebrały się na kapitule i natychmiast przyjęły Ritę do siebie.
Pomimo początkowych problemów z przestrzeganiem ślubu posłuszeństwa oraz niezrozumienia ze strony pozostałych sióstr, starała się wiernie zachowywać przepisy obowiązujące w zakonie.
W wieku ok. 60 lat, w Wielki Piątek 1442 roku otrzymała stygmat w postaci krwawiącej, niegojącej się na czole rany po cierniu. Ostatnie lata życia zakonnego Rita przeżyła raczej w samotności i w skrajnym umartwieniu. Tuż po śmierci Rity rozpoczął się seria niewytłumaczalnych racjonalnie cudów uzyskanych przez wiernych za jej wstawiennictwem. Święta zyskała miano patronki spraw beznadziejnych.
Zmarła w klasztorze w Cascii 22 maja 1457. Beatyfikowana została 16 lipca 1627 (papież Urban VIII) i kanonizowana 24 maja 1900 (papież Leon XIII). Jej ciało złożono w kościele w Cascii. Jak podaje tradycja, tuż przed śmiercią Rita poprosiła jedną ze współtowarzyszek o przyniesienie z ogrodu róży. Mimo trwającej zimy znaleziono pod śniegiem kwiat. Również po jej śmierci w pobliżu grobu odczuwano zapach kwiatów. Na pamiątkę tego wydarzenia, 22 maja, w liturgiczne wspomnienie Świętej, błogosławi się przyniesione do kościoła kwiaty róż. W Kościele rzymsko-katolickim św. Rita czczona jest jako święta od spraw trudnych i beznadziejnych.
- wspomnienie liturgiczne - 22 maja
Bibliografia
Daniel Koziarski, patrz:[1]; Zbigniew Sobolewski „Rita z Cascii. Życie świętej od róż”, Jedność, 2014; [Bénédictins de Paris], Vies des Saints et des bienheureux, Paris 1947, T. V, s. 441-444; Y. Chiron, La Véritable Histoire de Sainte Rita, Paris, 2001.
| |||||