Św. Elżbieta

Św. Elżbieta (1207-1231)

św. Elżbieta, Autor Moritz von Schind

relikwiarz

urodziła się w 1207 roku w Bratysławie lub na zamku w Saraspatak (dokładna data i miejsce nie jest znane). Była trzecim dzieckiem Andrzeja II, króla Węgier i Gertrudy von Andechs-Meran, siostry św. Jadwigi Śląskiej. urodziła się w 1207 roku w Bratysławie lub na zamku w Saraspatak (dokładna data i miejsce nie jest znane). Już jako dziecko, została upatrzona na przyszłą żonę dla Ludwika, syna Hermana, landgrafa Turyngii.

W 1211 roku przybyła na dwór książęcy w Wartburgu. Już w dzieciństwie zaczęła przejawiać oznaki dojrzałej pobożności wyrażającej się szczególnie w aktach miłosierdzia i pokory. Po śmierci landgrafa Hermana, chciano odesłać Elżbietę z powrotem na Węgry. Przeciwstawił się temu Ludwik, który uroczyście ją poślubił w 1221 roku. Elżbieta bez przeszkód mogła uczestniczyć w dziełach miłosierdzia, brać udział w nabożeństwach i przestrzegać przepisanych postów. Szczególnie wielką akcję charytatywną rozwinęła w czasie głodu, który nawiedził Turyngię w latach 1225-1226. Pod wpływem swego spowiednika franciszkanina Rudygera(Rodinger), jej pobobożnośc nabrała cech franciszkańskich. 11 września 1227 mąż Ludwik zmarł podczas wyprawy krzyżowej. Elżbieta została wdową z trojgiem dzieci, mając zaledwie 20 lat. Opuściła zamek w Wartburgu i osiadła wraz z dziećmi w Eisenach. Kierownictwo duchowe w tym czasie powierzyła Konradowi z Marburga. W 1228 roku Elżbieta na jego ręce złożyła ślub wyrzeczenia się świata i przyjęła jako tercjarka habit franciszkański.

Z majątku, który otrzymała z Marburga ufundowała szpital, który dedykowała św. Franciszkowi, a resztę rozdała ubogim. Ostatnie lata spędziła w skrajnym wyrzeczeniu i ubóstwie. Wytrwałość czerpała we mszy św. i osobistej, prywatnej modlitwy. Mocno pracowała nad cnotą pokory, zwalczając odruchy dumy, stosowała ostrą ascezę pokuty.

Zmarła w nocy z 16 na 17 listopada 1231 roku, mając zaledwie 24 lata. Wkrótce po śmierci została kanonizowana – 27 maja 1235. W 1249 roku ciało św. Elżbiety zostało złożone w trumnie ozdobionej perłami i drogimi kamieniami, będącej jednym z najbogatszych zabytków rzeźby średniowiecznej. Papież Grzegorz IX wpisał ją w poczet świętych.

W ikonografii przedstawiana jest jako księżna z koroną na głowie i modelem kościoła w ręku; czasem posiada jeszcze dodatkowo dwie korony. Często ukazywana jest we wdowim welonie lub habicie franciszkańskim w towarzystwie chorych i ubogich. Jej szczególnymi atrybutami są chleb, ryba i dzban.

Wspomnienie liturgiczne św. Elżbiety przypada na 17 listopada, w dzień jej śmierci.