Zieliński Jerzy ks.

Zieliński Jerzy (1907-1984)

Urodził się 12 marca 1907 w Królewskiej Hucie w rodzinie montera Emila i Anny z d. Lokotsch. Do szkoły powszechnej i Państwowego Gimnazjum uczęszczał w Królewskiej Hucie. Od 1927 roku kontynuował naukę w Państwowym Gimnazjum Mniejszości Niemieckiej w Katowicach. Egzamin dojrzałości zdał w 1928 roku. Po maturze przez rok pracował fizycznie w hucie „Królewskiej”. W 1929 roku wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kłopoty ze zdrowiem, pobyt w szpitalu, a następnie rekonwalescencja były powodem dłuższej przerwy w jego studiach, które kontynuował po powrocie do pełni sił. Święcenia kapłańskie przyjął 30 czerwca 1935 w katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach z rąk bpa T. Bromboszcza.

Po święceniach był na zastępstwie wakacyjnym w rodzinnej parafii św. Jadwigi w Chorzowie. Następnie w charakterze wikariusza duszpasterzował w parafiach: św. Wawrzyńca w Chorzowie, NSPJ w Mysłowicach oraz św. Jana i Pawła w Dębie. W 1940 roku został mianowany substytutem w parafii św. Andrzeja Boboli w Wirku.

Po zakończeniu okupacji hitlerowskiej od maja 1945 roku pełnił obowiązki substytuta w parafii Nawiedzenia NMP w Połomi. W 1947 roku został mianowany administratorem w parafii św. Mikołaja w Reptach Starych. Rok później bp S. Adamski nadał mu prawo do noszenia pelerynki proboszczowskiej oraz używania tytułu proboszcza. W latach 1948-1955 ks. Zieliński był substytutem w parafii NSPJ w Krzyżkowicach. W latach 1955-1956 administrował parafią w Goduli, a później przez rok parafią w Makoszowach (1956-1957). Jako emeryt mieszkał przez szereg lat najpierw na terenie parafii Imienia NMP i św. Bartłomieja w Piekarach Śląskich, a następnie na terenie parafii św. Barbary w Chorzowie. Zmarł 3 lutego 1984 w szpitalu w Bogucicach. Spoczął na cmentarzu parafii św. Jadwigi w Chorzowie.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Jerzego Zielińskiego; Schematyzm 1955-1986; Represje wobec duchowieństwa, s. 242; Grajewski, Wygnanie, s. 221; L. Musioł, Makoszowy. Z dziejów gminy i parafii, Zabrze 1998, s. 57.