Weissmann Jan

Weissmann Jan CM (1877-1942)

Urodził się 27 stycznia 1877 w Szerokiej k. Żor w rodzinie Jana i Weroniki z d. Witta. Po ukończeniu elementarnej szkoły w Żorach w 1892 roku, przez trzy lata był studentem w Małym Seminarium Księży Misjonarzy w Krakowie. Do kongregacji wstąpił w 1895 roku, a po odbyciu seminarium internum złożył w 1897 roku śluby. Następnie kończył wyższe studia gimnazjalne i zdał maturę w gimnazjum im. Sobieskiego w Krakowie. W 1902 roku kard. Puzyna wyświęcił go na kapłana w katedrze na Wawelu. Po święceniach wyjechał do Rzymu na dalsze studia teologiczne, uzyskując w 1905 roku licencjat z teologii.

Po powrocie z Rzymu został mianowany dyrektorem seminarium internum zgromadzenia. Funkcję tę pełnił do 1918 roku. W latach 1918-1925 sprawował urząd ojca duchownego w Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. W latach 1925-1931 pełnił obowiązki superiora domu stradomskiego i rektora Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy w Krakowie. Równocześnie był prefektem studiów, profesorem teologii pastoralnej, teologii moralnej, liturgiki i teologii ascetycznej. Podobnie jak w Warszawie układał corocznie w okresie przełożeństwa Ordo divini officii juxta Kal. Congr. Missionis prov. Polonorum. W 1927 roku obchodził wśród konfratrów swój srebrny jubileusz kapłaństwa. W 1931 roku wyjechał do Warszawy, gdzie powierzono mu stanowisko rektora konwiktu dla księży studentów. Ks. Weissmann dał się poznać jako dobry teolog, doskonały konferencjonista, który potrafił sobie zjednać wszędzie zaufanie zarówno władz archidiecezjalnych w Warszawie, jak i księży konwiktorów. Udzielał się również jako spowiednik i rekolekcjonista w placówkach Sióstr Miłosierdzia. W latach 1931-1933 brał udział w konwencie prowincjonalnym w Krakowie na Stradomiu, a w 1933 był sekretarzem konwentu. Po objęciu przez ks. Wilhelma Szymbora stanowiska rektora w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie, ks. Weissmann zajął jego miejsce na Stradomiu w charakterze superiora i rektora Instytutu Teologicznego.

Ks. Weissmann jest autorem rozpraw pt.: Początek, rozwój i stan obecny Zgromadzenia Księży Misjonarzy, Księga Pamiątkowa trzechsetlecia Zgromadzenia Księży Misjonarzy (1625-1925), Kraków 1925; Błogosławieni Męczennicy Michał Ghebre, Ludwik Józef Francois, Jan Henryk Gruyer ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy, Kraków 1926; jak również opracował część rozdziału w Prawie Kanonicznym ks. Franciszka Bączkowicza poświęconemu prawu małżeńskiemu. Z czasów gdy był rektorem w Instytucie Teologicznym pochodzą skrypty wykładów: Homiletyka, (1937) i Teologia ascetyczna, (1938). Zmarł w Krakowie na Stradomiu 17 lutego 1942.

Bibliografia

A. Schletz, Wybitniejsi misjonarze Ślązacy w Polsce pierwszej połowy XX wieku, NPrz 1975, t. 44, s. 28-284; Elenchus Venerablis Cleri, Dioeceseos Cracoviensis, 1910, s. 226; J. Dukała, Weissmann Jan (biogram), [w:] Misjonarze św. Wincentego a Paulo w Polsce, t. II-1 Biografie, red. J. Dukała, Kraków 2001, s. 516-519; H. L. Białeccy, Tyś kapłanem na wieki. Księża Szeroczanie, Jastrzębie Zdrój-Szeroka 2011, s. 13-15; S. Janaczek, Wesismann Jan, w: SPTK, t. 7, Warszawa 1982, s. 383-385.