Tic Paweł

Tic Paweł OFM (1914-1994), imię zakonne Idzi

Urodził się 30 czerwca 1914 w Rokitnicy (dzielnica Zabrza), w rodzinie Teodora i Marii z d. Dank. Jego ojciec był powstańcem śląskim i działaczem plebiscytowym, toteż po przegranym plebiscycie zmuszeni byli zamieszkać wraz z całą rodziną w Knurowie. Po ukończeniu szkoły podstawowej wstąpił do Kolegium OO. Franciszkanów we Wronkach (1927-1927). W 1932 roku ukończył Państwowe Gimnazjum w Rybniku. W latach 1932-1933 odbył roczny nowicjat u franciszkanów w Wieluniu. W tym samym czasie rozpoczął studium filozofii (1932-1933), a następnie - teologii (1935-1939) w Osiecznej. Po zdanym egzaminie maturalnym w 1934 roku przyjął 23 kwietnia 1939 święcenia kapłańskie w Poznaniu z rąk abpa Z. Dymka.

15 sierpnia 1939 został aresztowany wraz ze wszystkimi współbraćmi przez gestapo i osadzony w Forcie VII w Poznaniu. Stamtąd został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie, następnie 7 grudnia 1939 trafił do Dachau, gdzie pracował w fabryce sztucznego pieprzu. Przymuszany do ciężkich prac w wysokich temperaturach w styczniu 1943 roku ciężko zachorował. Przeniesiony został do szpitala obozowego, gdzie poddawany został eksperymentom medycznym. Wraz z odzyskaniem wolności 29 kwietnia 1945, został sekretarzem amerykańskich szpitali w Dachau i tłumaczem języków: francuskiego, angielskiego i niemieckiego, a także urzędnikiem w amerykańskiej komendanturze dla obwodu bawarskiego. W Komitecie Polskim pełnił funkcję administratora parafii Prittelbach.

Po koniec 1945 roku wrócił jednak do Polski. W listopadzie 1945 roku otrzymał stanowisko przełożonego klasztoru w Jarocinie, następnie w latach 1947-1950 pracował jako wikary w parafii św. Józefa Robotnika w Rybniku, w klasztorze wejherowskim i klasztorze w Poznaniu. Oprócz tego w latach 1953-1956 pełnił funkcję definitora prowincji i magistra kleryków nowicjuszy, gwardiana w Poznaniu (1956-1959 i 1965-1969) i Wejherowie (1959-1962), kierownika misji i rekolekcji z siedzibą w Opolu oraz administratora nowo utworzonej parafii św. Franciszka w Poznaniu (1968-1971). W latach 1960-1970 był generalnym wizytatorem polskich Prowincji Franciszkańskich. W 1972 roku powrócił do Osiecznej, jednak w tym samym roku został powołany do Kurii Generalnej w Rzymie. W 1979 roku powrócił na krótko do kraju i w 1980 roku został gwardianem i proboszczem St. Pölten w Austrii, następnie skierowano go w 1984 roku do Bensheim (RFN), gdzie w latach 1985-1989 pełnił funkcję przełożonego klasztoru. Po powrocie do kraju w 1989 roku przebywał w klasztorze ojców franciszkanów w Panewnikach. 2 kwietnia 1990 odznaczony został przez prezydenta RFN R. von Weizsäckera Krzyżem Zasługi Orderu Zasługi I klasy. Jest autorem publikacji Przez Dachau do Rzymu wyd. w 1972. Zmarł w Orzeszu 21 stycznia 1994. Pogrzeb odbył się 26 stycznia w panewnickiej bazylice oo. franciszkanów. Koncelebrze pogrzebowej przewodniczył abp Damian Zimoń, a homilię wygłosił prowincjał o. Damian Szojda. W pogrzebie wzięło udział wielu współbraci z Prowincji Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, z Prowincji św. Franciszka i Prowincji św. Jadwigi. Był obecny również prowincjał wiedeński o. Anton Bruck.

O. Idzi spoczął w kwaterze ojców franciszkanów na cmentarzu panewnickim w Ligocie.

Bibliografia

T. Marszolik, Tic Paweł, o. Idzi (hasło), [w:] Słownik biograficzny ziemi pszczyńskiej, s. 289-290; W. Jacewicz, J. Woś, Martyrologium polskiego duchowieństwa rzymskokatolickiego pod okupacją hitlerowską w latach 1939–1945, z. 5, Warszawa 1981, s. 221.