Szulc Bartłomiej

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 00:32, 6 lip 2022 autorstwa Mira (dyskusja | edycje) (dr)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Szulc Bartłomiej CM (1875-1947), katecheta, działacz społeczny i patriotyczny

Urodził się w 1875 roku w Orzechu koło Radzionkowa w rodzinie Franciszka i Marianny z d. Bąk. Był kuzynem ks. Franciszka Bączkowicza. Po ukończeniu szkoły ludowej w rodzinnej miejscowości, uczył się w Małym Seminarium Księży Misjonarzy w Krakowie na Kleparzu (1890-1894). W 1894 roku wstąpił do Zgromadzenia, a śluby złożył w 1896 roku. Jesienią 1900 roku wyjechał na studia do Rzymu i tam 1 czerwca 1901 przyjął z rąk kard. Respighi święcenia kapłańskie. W 1902 roku uzyskał doktorat z filozofii i teologii, wrócił do kraju i zamieszkał na Kleparzu.

Był katechetą w szkole żeńskiej wydziałowej im. Z. Oleśnickiego i wykładał dogmatykę na Stradomiu (1902-1905). W latach 1904-1905 prowadził katechizację w kościele na Kleparzu i pełnił obowiązki dyrektora w Małym Seminarium. Po śmierci ks. Siemaszki został katechetą (1904) w szkole przy domu prowincjalnym sióstr miłosierdzia. Na życzenie bpa Anatola Nowaka rozpoczął w roku 1905 nauczanie języka francuskiego w krakowskim seminarium diecezjalnym.

W 1905 roku otrzymał skierowanie do pracy we Lwowie. Po niespełna roku wrócił do Krakowa na Stradom (sierpień 1906), gdzie prowadził wykłady z filozofii (ontologia) i katechetyki, a od 1907 roku teologii dogmatycznej i etyki.

W lecie 1908 roku został prefektem (1908-1917) Małego Seminarium Arcybiskupiego we Lwowie. Gdy podczas działań wojennych zakład był nieczynny (1914-1915), ks. Szulc objął duszpasterstwo w dwóch parafiach: Dawidowie oraz Starym Siole. Przez cały czas pobytu we Lwowie był profesorem gimnazjum VI, w Zakładzie p. Strzałkowskiej oraz u sióstr urszulanek. Rozwinął również działalność dobroczynną, zwłaszcza dzięki Stowarzyszeniu Pań Miłosierdzia św. Wincentego a' Paulo. W 1917 roku objął stanowisko rektora Małego Seminarium Arcybiskupiego.

Gdy w 1919 roku misjonarze przejęli nową parafię w Pabianicach, ks. Szulc został tam pierwszym misjonarskim proboszczem oraz przełożonym domu. On też był głównym organizatorem parafii. W latach 1927-1932 był znów rektorem Małego Seminarium Arcybiskupiego we Lwowie oraz superiorem pracujących tam konfratrów. Równocześnie pełnił funkcję dyrektora Pań Miłosierdzia metropolii lwowskiej (1927-1932). Po wycofaniu się misjonarzy z kierownictwa Małym Seminarium zamieszkał przy ul. Dwernickiego, gdzie misjonarze prowadzili parafię św. Wincentego a' Paulo. Był wówczas nadal katechetą w gimnazjum, ale za brak kultu marszałka Piłsudskiego został przed czasem skierowany na emeryturę. W latach 1933-1935 był dyrektorem bursy Abrahamowiczów. Do wybuchu drugiej wojny światowej uczył religii u sióstr urszulanek. W niedziele i święta pomagał w parafii św. Wincentego a' Paulo, najpierw w kościółku pw. św. Zofii, potem w dolnym kościele pw. św. Wincentego a' Paulo. Za pracę społeczną został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

Lata drugiej wojny światowej spędził we Lwowie. Przez cały czas działał w Armii Krajowej. Wkrótce po zakończeniu działań wojennych wyjechał do Wrocławia. Od połowy marca 1946 roku w parafii św. Anny na Oporowie pracował już ks. Hieronim Feicht. Po siedmiu miesiącach (31 X 1946) ks. Szulc został administratorem tej parafii. W maju 1947 roku objął parafię św. Józefa Rzemieślnika. Zmarł 1 listopada 1947 we Wrocławiu.

Bibliografia

J. Dukała, Szulc Bartłomiej (hasło), [w:] Misjonarze św. Wincentego a Paulo w Polsce, t. II-1 Biografie, red. J. Dukała, Kraków 2001, s. 479-482.