Słupina Józef: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
mNie podano opisu zmian
(dr)
 
(Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
==Słupina Józef CM (1880-1940), rekolekcjonista, sługa Boży==
==Słupina Józef CM (1880-1940), rekolekcjonista, sługa Boży==


Urodził się 4 marca 1880 w Królewskiej Hucie (Chorzów) w tradycyjnej górniczej rodzinie. Po ukończeniu szkoły powszechnej kontynuował naukę, od 1895 roku, w Małym Seminarium Duchownym Księży Misjonarzy w Krakowie wspólnie z ks. Maksymilianem Wrońskim. W 1898 roku wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy Świętego Wincentego a'Paulo, gdzie 1900 roku złożył śluby wieczyste. Po ukończeniu studiów teologicznych przyjął święcenia kapłańskie 21 stycznia 1906 z rąk ówczesnego sufragana krakowskiego bpa Anatola Wincentego Nowaka. Po święceniach otrzymał obediencję na pomocnika kapelana w Zakładzie im. ks. Siemaszki w Krakowie, przeznaczonym dla chłopców. Podejmował wiele posług i funkcji w zgromadzeniu. „Roczniki” zgromadzenia św. Wincentego a’Paulo wskazują przede wszystkim na jego pracę w charakterze misjonarza ludowego i rekolekcjonisty. Głosił nauki na terenie Galicji (zabór austriacki), a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości jeździł jako misjonarz również do innych dzielnic kraju. Wachlarz grup  wiernych, którym głosił rekolekcje był bardzo szeroki, od całych parafii, przez stowarzyszenia kościelne, młodzieży gimnazjalnej, inteligencji, po więźniów. Był kilkukrotnie przewodniczącym tzw. grup misjonarskich odpowiedzialnych za misje ludowe. Potrzeby duszpasterskie i potrzeby zgromadzenia sprawiły, że przebywał w wielu domach lazarystów. M.in. w Krakowie (kilkukrotnie), przed 1913 rokiem w Nowym Witkowie, od 5 kwietnia 1913 do 31 sierpnia 1914 we Lwowie, gdzie był kapelanem w Więzieniu Karnym dla Mężczyzn, od 15 stycznia 1915 przebywał w Jeziorzanach, a od 1920 roku był kapelanem w szpitalu w Przeworsku prowadzonym przez Siostry Miłosierdzia św. Wincentego a’ Paulo (szarytki). Przez pewien czas był również dyrektorem Stowarzyszenia Dzieci Maryi. W latach dwudziestych był rektorem kościółka św. Zofii w Krakowie. Jako rektor zaangażował się bardzo na rzecz uświetnienia liturgii, spowiadał szarytki, głosił rekolekcje, a nawet bywał organistą, na utrzymanie którego nie było funduszy. Już w pierwszej połowie lat dwudziestych „Roczniki” wspominają o jego wątłym zdrowiu i jednoczesnym ogromnym zaangażowaniu. Jednak tragiczny dla ks. Słupiny miał być czas II wojny światowej. 15 lipca 1940 został aresztowany i osadzony w krakowskim więzieniu przy ul. Montelupich, następnie 30 sierpnia 1940 przewieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie tego samego dnia został bestialsko zamordowany przez jednego z ssmanów, trzymając w ręku różaniec. W 2003 roku rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny wraz z innymi męczennikami II wojny światowej.
Urodził się 4 marca 1880 w Królewskiej Hucie (Chorzów) w tradycyjnej górniczej rodzinie. Po ukończeniu szkoły powszechnej kontynuował naukę, od 1895 roku, w Małym Seminarium Duchownym Księży Misjonarzy w Krakowie wspólnie z [[Wroński Maksymilian|ks. Maksymilianem Wrońskim]]. W 1898 roku wstąpił do [[Zgromadzenie Księży Misjonarzy - historia|Zgromadzenia Księży Misjonarzy Świętego Wincentego a' Paulo]], gdzie w 1900 roku złożył śluby wieczyste. Po ukończeniu studiów teologicznych przyjął święcenia kapłańskie 21 stycznia 1906 z rąk ówczesnego sufragana krakowskiego bpa Anatola Wincentego Nowaka. Po święceniach otrzymał obediencję na pomocnika kapelana w Zakładzie im. ks. Siemaszki w Krakowie, przeznaczonym dla chłopców. Podejmował wiele posług i funkcji w zgromadzeniu. ''Roczniki'' Zgromadzenia św. Wincentego a’ Paulo wskazują przede wszystkim na jego pracę w charakterze misjonarza ludowego i rekolekcjonisty. Głosił nauki na terenie Galicji (zabór austriacki), a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości jeździł jako misjonarz również do innych dzielnic kraju. Wachlarz grup  wiernych, którym głosił rekolekcje był bardzo szeroki, od całych parafii, przez stowarzyszenia kościelne, młodzieży gimnazjalnej, inteligencji, po więźniów. Był kilkukrotnie przewodniczącym tzw. grup misjonarskich odpowiedzialnych za misje ludowe. Potrzeby duszpasterskie i potrzeby zgromadzenia sprawiły, że przebywał w wielu domach lazarystów. M.in. w Krakowie (kilkukrotnie), przed 1913 rokiem w Nowym Witkowie, od 5 kwietnia 1913 do 31 sierpnia 1914 we Lwowie, gdzie był kapelanem w Więzieniu Karnym dla Mężczyzn, od 15 stycznia 1915 przebywał w Jeziorzanach, a od 1920 roku był kapelanem w szpitalu w Przeworsku prowadzonym przez Siostry Miłosierdzia św. Wincentego a’ Paulo (szarytki). Przez pewien czas był również dyrektorem Stowarzyszenia [[Dzieci Maryi]]. W latach dwudziestych był rektorem kościółka pw. św. Zofii w Krakowie. Jako rektor zaangażował się bardzo na rzecz uświetnienia liturgii, spowiadał szarytki, głosił rekolekcje, a nawet bywał organistą, na utrzymanie którego nie było funduszy. Już w pierwszej połowie lat dwudziestych „Roczniki” wspominają o jego wątłym zdrowiu i jednoczesnym ogromnym zaangażowaniu. Jednak tragiczny dla ks. Słupiny miał być czas II wojny światowej. 15 lipca 1940 został aresztowany i osadzony w krakowskim więzieniu przy ul. Montelupich, następnie 30 sierpnia 1940 przewieziony do [[Obóz koncentracyjny - Auschwitz|obozu koncentracyjnego w Auschwitz]], gdzie tego samego dnia został bestialsko zamordowany przez jednego z ss-manów, trzymając w ręku [[Różaniec Święty|różaniec]]. W 2003 roku rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny wraz z innymi męczennikami II wojny światowej.


==Bibliografia==
==Bibliografia==
„Roczniki Obydwóch Zgromadzeń św. Wincentego a’Paulo” 1903, nr 1; 1905, nr 2; 1906, nr 2; 1914, nr 3; 1921, nr 1-2, 4; 1923, nr 1; 1926, nr 2-4; 1927, nr 1; 1929, nr 1-4; 1931, nr 3-4; 1933, nr 3; 1934, nr 1-2; 1935, nr 2; „Wiadomości z Fary św. Barbary” 2005, nr 14; [www.meczennicy.pelplin.pl]
„Roczniki Obydwóch Zgromadzeń św. Wincentego a’ Paulo” 1903, nr 1; 1905, nr 2; 1906, nr 2; 1914, nr 3; 1921, nr 1-2, 4; 1923, nr 1; 1926, nr 2-4; 1927, nr 1; 1929, nr 1-4; 1931, nr 3-4; 1933, nr 3; 1934, nr 1-2; 1935, nr 2; „Wiadomości z Fary św. Barbary” 2005, nr 14; W. Jacewicz, J. Woś, Martyrologium polskiego duchowieństwa rzymskokatolickiego pod okupacją hitlerowską w latach 1939–1945, z. 5, Warszawa 1981, s. 374; [www.meczennicy.pelplin.pl]


{{Święci}}
{{Noty biograficzne}}
{{Noty biograficzne}}
{{Święci}}
[[Kategoria:Święci i błogosławieni|Słupina]]
[[Kategoria:Święci i błogosławieni|Słupina]]
[[Kategoria:Biografie - S]]
[[Kategoria:Biografie - S]]
[[Kategoria:Zakonnicy]]
[[Kategoria:Zakonnicy]]
[[Kategoria:Zgromadzenie Księży Misjonarzy]]
[[Kategoria:Zgromadzenie Księży Misjonarzy]]
[[Kategoria:Duchowni urodzeni w Chorzowie]]
[[Kategoria:Represjonowani]]
[[Kategoria:Represjonowani]]

Aktualna wersja na dzień 00:26, 6 lip 2022

Słupina Józef CM (1880-1940), rekolekcjonista, sługa Boży

Urodził się 4 marca 1880 w Królewskiej Hucie (Chorzów) w tradycyjnej górniczej rodzinie. Po ukończeniu szkoły powszechnej kontynuował naukę, od 1895 roku, w Małym Seminarium Duchownym Księży Misjonarzy w Krakowie wspólnie z ks. Maksymilianem Wrońskim. W 1898 roku wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy Świętego Wincentego a' Paulo, gdzie w 1900 roku złożył śluby wieczyste. Po ukończeniu studiów teologicznych przyjął święcenia kapłańskie 21 stycznia 1906 z rąk ówczesnego sufragana krakowskiego bpa Anatola Wincentego Nowaka. Po święceniach otrzymał obediencję na pomocnika kapelana w Zakładzie im. ks. Siemaszki w Krakowie, przeznaczonym dla chłopców. Podejmował wiele posług i funkcji w zgromadzeniu. Roczniki Zgromadzenia św. Wincentego a’ Paulo wskazują przede wszystkim na jego pracę w charakterze misjonarza ludowego i rekolekcjonisty. Głosił nauki na terenie Galicji (zabór austriacki), a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości jeździł jako misjonarz również do innych dzielnic kraju. Wachlarz grup wiernych, którym głosił rekolekcje był bardzo szeroki, od całych parafii, przez stowarzyszenia kościelne, młodzieży gimnazjalnej, inteligencji, po więźniów. Był kilkukrotnie przewodniczącym tzw. grup misjonarskich odpowiedzialnych za misje ludowe. Potrzeby duszpasterskie i potrzeby zgromadzenia sprawiły, że przebywał w wielu domach lazarystów. M.in. w Krakowie (kilkukrotnie), przed 1913 rokiem w Nowym Witkowie, od 5 kwietnia 1913 do 31 sierpnia 1914 we Lwowie, gdzie był kapelanem w Więzieniu Karnym dla Mężczyzn, od 15 stycznia 1915 przebywał w Jeziorzanach, a od 1920 roku był kapelanem w szpitalu w Przeworsku prowadzonym przez Siostry Miłosierdzia św. Wincentego a’ Paulo (szarytki). Przez pewien czas był również dyrektorem Stowarzyszenia Dzieci Maryi. W latach dwudziestych był rektorem kościółka pw. św. Zofii w Krakowie. Jako rektor zaangażował się bardzo na rzecz uświetnienia liturgii, spowiadał szarytki, głosił rekolekcje, a nawet bywał organistą, na utrzymanie którego nie było funduszy. Już w pierwszej połowie lat dwudziestych „Roczniki” wspominają o jego wątłym zdrowiu i jednoczesnym ogromnym zaangażowaniu. Jednak tragiczny dla ks. Słupiny miał być czas II wojny światowej. 15 lipca 1940 został aresztowany i osadzony w krakowskim więzieniu przy ul. Montelupich, następnie 30 sierpnia 1940 przewieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie tego samego dnia został bestialsko zamordowany przez jednego z ss-manów, trzymając w ręku różaniec. W 2003 roku rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny wraz z innymi męczennikami II wojny światowej.

Bibliografia

„Roczniki Obydwóch Zgromadzeń św. Wincentego a’ Paulo” 1903, nr 1; 1905, nr 2; 1906, nr 2; 1914, nr 3; 1921, nr 1-2, 4; 1923, nr 1; 1926, nr 2-4; 1927, nr 1; 1929, nr 1-4; 1931, nr 3-4; 1933, nr 3; 1934, nr 1-2; 1935, nr 2; „Wiadomości z Fary św. Barbary” 2005, nr 14; W. Jacewicz, J. Woś, Martyrologium polskiego duchowieństwa rzymskokatolickiego pod okupacją hitlerowską w latach 1939–1945, z. 5, Warszawa 1981, s. 374; [www.meczennicy.pelplin.pl]