Miś Paweł: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
Nie podano opisu zmian
(uzupełnienie - kategoria)
 
(Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 5 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
== Miś Paweł (1916–1980), proboszcz w Lublińcu ==
== Miś Paweł (1916-1980), proboszcz w Lublińcu ==
[[Grafika:Mis Pawel.jpg|left]]
[[Grafika:Mis Pawel.jpg|thumb|left]]
Urodził się 25 maja 1916 w Nowym Bieruniu (powiat pszczyński) w rodzinie Mateusza i Jadwigi z d. Mozler. Jego ojciec był mechanikiem na kolei. Zanim wstąpił do seminarium duchownego uczęszczał do szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości, a następnie do Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Mysłowicach, gdzie w maju 1935 roku zdał maturę. Jeszcze w tym samym roku wstąpił do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Śląskiego Seminarium Duchownego]] w Krakowie rozpoczynając równocześnie studia na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. Ze względu na wybuch II wojny światowej ostatni rok studiów ukończył już w ramach tajnego nauczania w Katowicach. Sakrament święceń przyjął 21 listopada 1939 w kaplicy Kurii Diecezjalnej w Katowicach z rąk bpa ordynariusza [[Adamski Stanisław|S. Adamskiego]] (warto nadmienić, iż 25 czerwca 1939 udzielono już święceń prezbiteratu dla kursu wyższego patrz biogram ks. J. Urbaczki).
Urodził się 25 maja 1916 w Nowym Bieruniu (powiat pszczyński) w rodzinie Mateusza i Jadwigi z d. Mozler. Jego ojciec był mechanikiem na kolei, a młodszy brat [[Miś Franciszek|Franciszek]] także obrał drogę kapłaństwa. Zanim wstąpił do seminarium duchownego uczęszczał do szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości, a następnie do [[Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Kościuszki w Mysłowicach|Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Mysłowicach]], gdzie w maju 1935 roku zdał maturę. Jeszcze w tym samym roku wstąpił do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]] rozpoczynając równocześnie studia na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. Ze względu na wybuch II wojny światowej ostatni rok studiów ukończył już w ramach tajnego nauczania w Katowicach. Sakrament święceń przyjął 21 listopada 1939 w kaplicy Kurii Diecezjalnej w Katowicach z rąk bpa ordynariusza [[Adamski Stanisław|S. Adamskiego]] (warto nadmienić, iż 25 czerwca 1939 udzielono już święceń kapłańskich dla kursu wyższego - patrz biogram [[Urbaczka Jan|ks. J. Urbaczki]]).


Bezpośrednio po święceniach został wikarym w [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bieruniu Nowym|parafii NSPJ w Nowym Bieruniu]], a 12 lutego 1941 przeniesiono go do parafii św. Józefa w Krasowach. Po krótkich doświadczeniach duszpasterskich został wcielony do Wehrmachtu mając pełnić posługę kapelana. Jadąc transportem wojskowym na Kretę uciekł z armii niemieckiej i pewien czas ukrywał się w Grecji. Stamtąd przez Jugosławię dotarł do Armii gen. Władysława Andersa. Za swoją służbę w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie został odznaczony orderami wojskowymi. Po zakończeniu wojny nie powrócił od razu do Polski, ale przebywał do 1947 roku na terenie Szkocji.  
Bezpośrednio po święceniach został wikarym w [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bieruniu Nowym|parafii NSPJ w Nowym Bieruniu]], a 12 lutego 1941 przeniesiono go do [[Parafia św. Józefa w Krasowach|parafii św. Józefa w Krasowach]]. Po krótkich doświadczeniach duszpasterskich został wcielony do Wehrmachtu mając pełnić posługę kapelana. Jadąc transportem wojskowym na Kretę uciekł z armii niemieckiej i pewien czas ukrywał się w Grecji. Stamtąd przez Jugosławię dotarł do Armii gen. Władysława Andersa. Za swoją służbę w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie został odznaczony orderami wojskowymi. Po zakończeniu wojny nie powrócił od razu do Polski, ale przebywał do 1947 roku na terenie Szkocji.  


Po powrocie został skierowany do pracy w parafii św. Jacka w Radoszowach (31 maj 1947). Dnia 14 września 1949 został katechetą w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej typu podstawowego i licealnego w Siemianowicach Śląskich obejmując też pracę jako kapelan sióstr wizytek. Od 1 lutego 1950 został przeniesiony, w ramach zastępstwa, do Czernicy będącej lokalią parafii w Rydułtowach (dekanat pszowski), następnie został ustanowiony kuratusem w kościele NMP w Czernicy.
Po powrocie został skierowany do pracy w [[Parafia św. Jacka w Radoszowach| parafii św. Jacka w Radoszowach ]] (31 maja 1947). 14 września 1949 został katechetą w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej typu podstawowego i licealnego w Siemianowicach Śląskich obejmując też pracę jako kapelan [[Wizytki - Siemianowice Śląskie|sióstr wizytek]]. Od 1 lutego 1950 został przeniesiony, w ramach zastępstwa, do Czernicy będącej [[Lokalia|lokalią]] parafii w Rydułtowach (dekanat pszowski), następnie został ustanowiony [[Kuracja|kuratusem]] w kościele NMP Królowej Polski w Czernicy.


6 listopada 1952 został aresztowany przez milicję w związku z tzw. akcją podpisową polegającą na zbieraniu podpisów pod petycją do władz w sprawie religijnego wychowania dzieci. Przeprowadzono ją w dniach 1 i 2 listopada 1952 w kościołach diecezji. UB próbowało zatrzymać ks. Misia kilka dni wcześniej, ale uniemożliwili to parafianie zaciągając stałą wartę przed probostwem. Oficjalnym powodem aresztowania, jak relacjonuje ks. Urbaczka, były rzekome bezprawne działania ks. Misia przy budowie kościoła w Czernicy. 18 stycznia 1953 dziesięciu mieszkańców parafii wystosowało list do Wikariusza Kapitulnego [[Bednorz Filip|ks. F. Bednorza]] z prośbą o interwencję w sprawie swojego duszpasterza, biorąc winę, za utrudnienia w jego aresztowania, na siebie.  
6 listopada 1952 został aresztowany przez milicję w związku z tzw. akcją podpisową polegającą na zbieraniu podpisów pod petycją do władz w sprawie religijnego wychowania dzieci. Przeprowadzono ją w dniach 1 i 2 listopada 1952 w kościołach diecezji. UB próbowało zatrzymać ks. Misia kilka dni wcześniej, ale uniemożliwili to parafianie zaciągając stałą wartę przed probostwem. Oficjalnym powodem aresztowania, jak relacjonuje ks. Urbaczka, były rzekome bezprawne działania ks. Misia przy budowie kościoła w Czernicy. 18 stycznia 1953 dziesięciu mieszkańców parafii wystosowało list do Wikariusza Kapitulnego [[Bednorz Filip|ks. Filipa  Bednorza]] z prośbą o interwencję w sprawie swojego duszpasterza, biorąc winę, za utrudnienia w jego aresztowania, na siebie.  


Ks. Miś został skazany na trzy lata więzienia, które po amnestii zamieniono na półtorej roku. Ostatecznie był więziony do 14 listopada 1953. W 1957 roku ustanowiono osobną parafię NMP Królowej Korony Polskiej w Czernicy, której został pierwszym proboszczem od 20 grudnia 1957. Kilka miesięcy wcześniej (5 kwiecień 1957) został powołany przez ks. bpa Adamskiego na stanowisko referenta budowlanego kurii diecezjalnej. Nominacja ta była związana z koncepcją budowlano administracyjną [[Bieniek Juliusz|bpa Juliusza Bieńka]], która polegała na stworzeniu sieci parafii w diecezji mających nie więcej niż 10 tys. wiernych. Ks. Miś miał się zająć organizacją oraz doradztwem budowlanym w ramach powstającej wówczas Komisji Budowlanej.  
Ks. Miś został skazany na trzy lata więzienia, które po amnestii zamieniono na półtora roku. Ostatecznie był więziony do 14 listopada 1953. W 1957 roku ustanowiono osobną [[Parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Czernicy |parafię NMP Królowej Polski w Czernicy]], której został pierwszym proboszczem od 20 grudnia 1957. Kilka miesięcy wcześniej (5 kwietnia 1957) został powołany przez bpa Adamskiego na stanowisko referenta budowlanego kurii diecezjalnej. Nominacja ta była związana z koncepcją budowlano-administracyjną [[Bieniek Juliusz|bpa Juliusza Bieńka]], która polegała na stworzeniu sieci parafii w diecezji mających nie więcej niż 10 tys. wiernych. Ks. Miś miał się zająć organizacją oraz doradztwem budowlanym w ramach powstającej wówczas Komisji Budowlanej.  


10 lutego 1961 został ustanowiony proboszczem w parafii św. Mikołaja w Lublińcu. 20 marca 1961 został mianowany dziekanem dekanatu lublinieckiego. Na ostatniej swojej placówce duszpasterskiej, jak się potem okazało, rozwinął w pełni swoje pasje budowlane. Wyremontował gruntownie kościół parafialny, dostosowując go z czasem do wymogów posoborowych. Dokończył prace we wnętrzu Domu Katolickiego, w którym znajdowały się salki katechetyczne, obszerna kaplica i kilka innych pomieszczeń. W dzielnicy Lublińca, Steblowie, wybudował dom z garażem, w którym zamierzał zamieszkać po przejściu na emeryturę. Spotkał się tutaj ponownie z kłopotami ze strony władz, które uznały, iż garaż będzie służyć jako kaplica. W czerwcu 1977 roku uzyskano zezwolenie, a wiosną 1978 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła w Lublińcu – Jawornicy, pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika. 25 czerwca 1980 erygowano nową parafię w Jawornicy, a następnie 5 sierpnia 1980 ks. [[Bednorz Herbert|bp H. Bednorz]] mianował ks. Misia wikariuszem ekonomem w nowej parafii.  
10 lutego 1961 został ustanowiony proboszczem w [[Parafia św. Mikołaja w Lublińcu|parafii św. Mikołaja w Lublińcu]]. 20 marca 1961 został mianowany dziekanem dekanatu lublinieckiego. Na ostatniej swojej placówce duszpasterskiej, jak się potem okazało, rozwinął w pełni swoje pasje budowlane. Wyremontował gruntownie kościół parafialny, dostosowując go z czasem do wymogów posoborowych. Dokończył prace we wnętrzu Domu Katolickiego, w którym znajdowały się salki katechetyczne, obszerna kaplica i kilka innych pomieszczeń. W dzielnicy Lublińca, Steblowie, wybudował dom z garażem, w którym zamierzał zamieszkać po przejściu na emeryturę. Spotkał się tutaj ponownie z kłopotami ze strony władz, które uznały, iż garaż będzie służyć jako kaplica. W czerwcu 1977 roku uzyskano zezwolenie, a wiosną 1978 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła w Lublińcu–Jawornicy, pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika. 25 czerwca 1980 erygowano nową [[Parafia św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Jawornicy|parafię w Jawornicy]], a następnie 5 sierpnia 1980 [[Bednorz Herbert|bp H. Bednorz]] mianował ks. Misia wikariuszem ekonomem w nowej parafii.  


Zmarł w szpitalu w Częstochowie 6 sierpnia 1980 wyniku wypadku, któremu uległ przy budowie kościoła w Jawornicy, na kilka tygodni przed konsekracją. W mowie pogrzebowej ks. biskup nazwał go „budowniczym kościołów”. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Lublińcu.  
Zmarł w szpitalu w Częstochowie 6 sierpnia 1980 w wyniku wypadku, któremu uległ przy budowie kościoła w Jawornicy, na kilka tygodni przed konsekracją. W mowie pogrzebowej biskup nazwał go ''budowniczym kościołów''. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Lublińcu.


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==
AAKat, Akta personalne ks. Pawła Misia; Schematyzm 1947-1980, Kronika parafii św. Mikołaja w Lublińcu za lata 1904 1980, mps. w kancelarii parafii św. Mikołaja w Lublińcu, s. 13 15; Represje wobec duchowieństwa, s. 10, 40, 237, 252, 256; J. Dziwoki, Miś Paweł (hasło), Leksykon duchowieństwa represjonowanego, t. 1, s. 183 184; Myszor, Historia diecezji, s. 464; Grajewski, Wygnanie, s. 148; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 77-78, 162, 165; Na naszej ziemi. Z życia nowobieruńskiej wspólnoty parafialnej, red. Z. Zając, Bieruń 1997, s.102-103.   
AAKat, Akta personalne ks. Pawła Misia; Schematyzm 1947-1980, Kronika parafii św. Mikołaja w Lublińcu za lata 1904-1980, mps w kancelarii parafii św. Mikołaja w Lublińcu, s. 13-15; Represje wobec duchowieństwa, s. 10, 40, 237, 252, 256; J. Dziwoki, Miś Paweł (hasło), [w:] Leksykon duchowieństwa represjonowanego, t. 1, s. 183-184; Myszor, Historia diecezji, s. 464; Grajewski, Wygnanie, s. 148; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 77-78, 162, 165; Na naszej ziemi. Z życia nowobieruńskiej wspólnoty parafialnej, red. Z. Zając, Bieruń 1997, s. 102-103.   


{{Noty biograficzne}}
{{Noty biograficzne}}
Linia 24: Linia 24:
[[Kategoria:Duchowni w wojsku niemieckim]]
[[Kategoria:Duchowni w wojsku niemieckim]]
[[Kategoria:Duchowni w wojsku polskim]]
[[Kategoria:Duchowni w wojsku polskim]]
[[Kategoria:Represjonowani]]

Aktualna wersja na dzień 23:44, 27 lis 2017

Miś Paweł (1916-1980), proboszcz w Lublińcu

Mis Pawel.jpg

Urodził się 25 maja 1916 w Nowym Bieruniu (powiat pszczyński) w rodzinie Mateusza i Jadwigi z d. Mozler. Jego ojciec był mechanikiem na kolei, a młodszy brat Franciszek także obrał drogę kapłaństwa. Zanim wstąpił do seminarium duchownego uczęszczał do szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości, a następnie do Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Mysłowicach, gdzie w maju 1935 roku zdał maturę. Jeszcze w tym samym roku wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie rozpoczynając równocześnie studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ze względu na wybuch II wojny światowej ostatni rok studiów ukończył już w ramach tajnego nauczania w Katowicach. Sakrament święceń przyjął 21 listopada 1939 w kaplicy Kurii Diecezjalnej w Katowicach z rąk bpa ordynariusza S. Adamskiego (warto nadmienić, iż 25 czerwca 1939 udzielono już święceń kapłańskich dla kursu wyższego - patrz biogram ks. J. Urbaczki).

Bezpośrednio po święceniach został wikarym w parafii NSPJ w Nowym Bieruniu, a 12 lutego 1941 przeniesiono go do parafii św. Józefa w Krasowach. Po krótkich doświadczeniach duszpasterskich został wcielony do Wehrmachtu mając pełnić posługę kapelana. Jadąc transportem wojskowym na Kretę uciekł z armii niemieckiej i pewien czas ukrywał się w Grecji. Stamtąd przez Jugosławię dotarł do Armii gen. Władysława Andersa. Za swoją służbę w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie został odznaczony orderami wojskowymi. Po zakończeniu wojny nie powrócił od razu do Polski, ale przebywał do 1947 roku na terenie Szkocji.

Po powrocie został skierowany do pracy w parafii św. Jacka w Radoszowach (31 maja 1947). 14 września 1949 został katechetą w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej typu podstawowego i licealnego w Siemianowicach Śląskich obejmując też pracę jako kapelan sióstr wizytek. Od 1 lutego 1950 został przeniesiony, w ramach zastępstwa, do Czernicy będącej lokalią parafii w Rydułtowach (dekanat pszowski), następnie został ustanowiony kuratusem w kościele NMP Królowej Polski w Czernicy.

6 listopada 1952 został aresztowany przez milicję w związku z tzw. akcją podpisową polegającą na zbieraniu podpisów pod petycją do władz w sprawie religijnego wychowania dzieci. Przeprowadzono ją w dniach 1 i 2 listopada 1952 w kościołach diecezji. UB próbowało zatrzymać ks. Misia kilka dni wcześniej, ale uniemożliwili to parafianie zaciągając stałą wartę przed probostwem. Oficjalnym powodem aresztowania, jak relacjonuje ks. Urbaczka, były rzekome bezprawne działania ks. Misia przy budowie kościoła w Czernicy. 18 stycznia 1953 dziesięciu mieszkańców parafii wystosowało list do Wikariusza Kapitulnego ks. Filipa Bednorza z prośbą o interwencję w sprawie swojego duszpasterza, biorąc winę, za utrudnienia w jego aresztowania, na siebie.

Ks. Miś został skazany na trzy lata więzienia, które po amnestii zamieniono na półtora roku. Ostatecznie był więziony do 14 listopada 1953. W 1957 roku ustanowiono osobną parafię NMP Królowej Polski w Czernicy, której został pierwszym proboszczem od 20 grudnia 1957. Kilka miesięcy wcześniej (5 kwietnia 1957) został powołany przez bpa Adamskiego na stanowisko referenta budowlanego kurii diecezjalnej. Nominacja ta była związana z koncepcją budowlano-administracyjną bpa Juliusza Bieńka, która polegała na stworzeniu sieci parafii w diecezji mających nie więcej niż 10 tys. wiernych. Ks. Miś miał się zająć organizacją oraz doradztwem budowlanym w ramach powstającej wówczas Komisji Budowlanej.

10 lutego 1961 został ustanowiony proboszczem w parafii św. Mikołaja w Lublińcu. 20 marca 1961 został mianowany dziekanem dekanatu lublinieckiego. Na ostatniej swojej placówce duszpasterskiej, jak się potem okazało, rozwinął w pełni swoje pasje budowlane. Wyremontował gruntownie kościół parafialny, dostosowując go z czasem do wymogów posoborowych. Dokończył prace we wnętrzu Domu Katolickiego, w którym znajdowały się salki katechetyczne, obszerna kaplica i kilka innych pomieszczeń. W dzielnicy Lublińca, Steblowie, wybudował dom z garażem, w którym zamierzał zamieszkać po przejściu na emeryturę. Spotkał się tutaj ponownie z kłopotami ze strony władz, które uznały, iż garaż będzie służyć jako kaplica. W czerwcu 1977 roku uzyskano zezwolenie, a wiosną 1978 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła w Lublińcu–Jawornicy, pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika. 25 czerwca 1980 erygowano nową parafię w Jawornicy, a następnie 5 sierpnia 1980 bp H. Bednorz mianował ks. Misia wikariuszem ekonomem w nowej parafii.

Zmarł w szpitalu w Częstochowie 6 sierpnia 1980 w wyniku wypadku, któremu uległ przy budowie kościoła w Jawornicy, na kilka tygodni przed konsekracją. W mowie pogrzebowej biskup nazwał go budowniczym kościołów. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Lublińcu.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Pawła Misia; Schematyzm 1947-1980, Kronika parafii św. Mikołaja w Lublińcu za lata 1904-1980, mps w kancelarii parafii św. Mikołaja w Lublińcu, s. 13-15; Represje wobec duchowieństwa, s. 10, 40, 237, 252, 256; J. Dziwoki, Miś Paweł (hasło), [w:] Leksykon duchowieństwa represjonowanego, t. 1, s. 183-184; Myszor, Historia diecezji, s. 464; Grajewski, Wygnanie, s. 148; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 77-78, 162, 165; Na naszej ziemi. Z życia nowobieruńskiej wspólnoty parafialnej, red. Z. Zając, Bieruń 1997, s. 102-103.