Krucjata Wyzwolenia Człowieka

Krucjata Wyzwolenia Człowieka to dzieło zapoczątkowane przez sługę Bożego Franciszka Blachnickiego założyciela Ruchu Światło-Życie, a rozpoczęte w 1979 roku. Jest kontynuacją dzieła, które zostało rozwiązane przez służby bezpieczeństwa w 1966 roku, a była to Krucjata Wstrzemięźliwości. Głównym promotorem Krucjaty stał się bezpośrednio papież Jan Paweł II i słowa zawarte w liście pożegnalnym do Polaków, ludzkości, narodów chrześcijańskich, Chrystusowego Kościoła z dnia 23 października 1978: Proszę, abyście przeciwstawiali się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności i poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa, co czasem może aż zagrażać jego egzystencji i dobru wspólnemu, co może umniejszać jego wkład do wspólnego skarbca.

Ruch Światło-Życie podjął inicjatywę w tej sprawie przede wszystkim dlatego, że czuje się kontynuatorem Krucjaty Wstrzemięźliwości, zwanej też Krucjatą Niepokalanej, działającej w latach 1957-1960. Krucjata ta była maryjnym ruchem abstynenckim zmierzającym przez walkę z pijaństwem i rozwiązłością do odnowy człowieka i całego społeczeństwa w duchu idei św. Maksymiliana Kolbego i programu Ślubów Jasnogórskich. Po rozbiciu jej przez władze świeckie znalazła swój azyl w Krościenku nad Dunajcem. Po kilku latach z tego ziarna, które obumarło, wyrósł oazowy ruch odnowy, zwany początkowo Ruchem Żywego Kościoła, a od 1976 roku Ruchem Światło-Życie. Ruch ten przejął zasadnicze treści i założenia programowe Krucjaty Wstrzemięźliwości z lat 1957-1960, pogłębiając i poszerzając je znacznie w oparciu o inspiracje II Soboru Watykańskiego. Ze spuścizny duchowości pierwszej Krucjaty Niepokalanej pielęgnowano zwłaszcza ideę całkowitej abstynencji od alkoholu i od tytoniu, wychowując w tym duchu młodzież, od której wymagano, podobnie jak kiedyś w harcerstwie, przyrzeczeń abstynenckich. W centralnej diakonii ruchu przez cały czas utrzymywało się przekonanie, że nadejdzie kiedyś moment, w którym trzeba będzie podjąć szerzej zakrojoną służbę na rzecz wyzwolenia narodu z nałogu alkoholizmu oraz innych zagrożeń. W chwili wypowiadania przez papieża Jana Pawła II cytowanego wyżej apelu uświadomiono sobie, iż moment ten właśnie nadszedł.

Podejmując inicjatywę powołania Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, Ruch Światło-Życie nie zamierza ani sam przekształcić się w nowy ruch, i zrezygnować ze swojego dotychczasowego programu i ze swojej tożsamości na jego rzecz, ani włączać członków Krucjaty Wyzwolenia Człowieka do Ruchu Światło-Życie, ani traktować jej w całości jako swojej części i ekspozytury. Krucjata Wyzwolenia Człowieka ma być samodzielnym, autonomicznym programem działania i wyzwolonym przez niego ruchem. Ruch Światło-Życie natomiast chce służyć tej sprawie, chce podjąć diakonię wyzwolenia w ramach Krucjaty, chce służyć jej ludźmi przygotowanymi do tego rodzaju apostolstwa i ewangelizacji, oraz – wypracowanymi i wypróbowanymi już metodami formacji i działania, chce przy tym w całości włączyć się do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, to znaczy, że każdy członek Ruchu czułby się również członkiem Krucjaty, wyrażając to przynajmniej złożeniem deklaracji abstynenckiej. Krucjata Wyzwolenia Człowieka byłaby ruchem zakrojonym na wielką skalę, starającym się zmobilizować wokół jednolitego programu i planu działania wszystkich ludzi dobrej woli pragnących ratować naród z zagrożenia.

Dzień 8 czerwca 1979 stał się wielkim dniem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. W czasie Mszy św. na lotnisku w Nowym Targu delegacja Ruchu Światło-Życie, idąc na czele procesji z darami, przyniosła Papieżowi Księgę Czynów Wyzwolenia. Ojciec święty ponownie (bowiem już w przeddzień, 7 czerwca 1979 w Oświęcimiu wpisał do Księgi swoje błogosławieństwo dla Krucjaty) pobłogosławił niosących Księgę i wszystkich, których nazwiska zostały już lub zostaną w przyszłości do niej wpisane. W tym czasie obecni na lotnisku członkowie ogólnopolskiej reprezentacji Ruchu odmówili głośno modlitwę (zawierającą przyrzeczenia abstynenckie) i odśpiewali hymn Krucjaty Serce wielkie nam daj . W ten sposób proklamowanie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka w obecności papieża Jana Pawła II stało się faktem. Dzień 8 czerwca 1979 należy więc uważać za dzień narodzin Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Pod koniec Mszy św. papież dokonał jeszcze aktu poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę kościoła ku czci Niepokalanej, Matki Kościoła, który kiedyś ma zostać wybudowany (z ofiar powstałych z wyrzeczenia się alkoholu) jako wotum wdzięczności za ocalenie narodu od klęski alkoholizmu. Istotnym elementem przynależności do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka jest modlitwa stworzona przez ks. Franciszka Blachnickiego, nieco zmodyfikowana po śmierci papieża Jana Pawła II. Składa się ona z wezwań do Maryi (Krucjata Wyzwolenia Człowieka nazywana jest także Dziełem Niepokalanej Matki Kościoła) oraz św. Stanisława Kostki i św. Maksymiliana Kolbe.

Bibliografia

F. Blachnicki, Krucjata Wyzwolenia Człowieka, Podręcznik, Krościenko 2005; Tenże, Wolni i wyzwalający, Krościenko 1999; A. Włodarczyk, Prorok żywego Kościoła, Katowice 2008; S. Orzeł, Motywacja abstynencji w ruchu przeciwalkoholowym "Krucjata Wstrzemięźliwości" (1957-1960), Lublin 1980, pr. mgr. mps w Bibliotece WTL UŚ Katowice; J. Mikulski, Polska teologia wyzwolenia. Teologia wyzwolenia człowieka w ujęciu ks. Franciszka Blachnickiego, Tarnów 2000; K. Tabath, Rola Kościoła w wychowaniu dzieci i młodzieży do trzeźwości, Katowice 1988, praca mgr w Bibliotece WTL UŚ.