Kempa Eryk: Różnice pomiędzy wersjami

Aktualna wersja na dzień 15:36, 28 sty 2022

Kempa Eryk (1915-1999), proboszcz w Woli

Urodził się 29 października 1915 w Wełnowcu w rodzinie Józefa i Jadwigi z d. Figołuszka. Średnie wykształcenie otrzymał w latach 1928-1935 w Państwowym Gimnazjum w Mikołowie. Potem przez dwa lata pomagał rodzicom w gospodarstwie. W 1937 roku zgłosił się Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1940 roku został wcielony do Wehrmachtu w charakterze sanitariusza. W czasie służby wojskowej przebywał m.in. w Finlandii (25 września 1941 - 28 lutego 1944), w Neuhaldenleben k. Magdeburga (15 kwietnia 1944 - 4 stycznia 1945). Pod koniec wojny dostał się do angielskiej niewoli (25 września - 20 grudnia 1945), przebywał w polskim obozie dla osób cywilnych (20 grudnia 1945 - 2 maja 1946), gdzie jako przyszły ksiądz angażował się w duszpasterstwie.

Po powrocie w 1946 roku do kraju powrócił do Seminarium. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 czerwca 1948 z rąk bpa S. Adamskiego. Po święceniach pracował jako wikariusz w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Biertułtowach(1948-1951) i św. Piotra i Pawła w Świętochłowicach (1951-1952). Następnie od 21 listopada 1952 do 1955 roku był ojcem duchownym w Niższym Seminarium Duchownym w Tarnowskich Górach. W kwietniu 1955 roku wrócił do parafii w Świętochłowicach, gdzie do 15 lipca 1959 pracował w charakterze wikariusza. Bp katowicki w 1959 roku mianował go wikariuszem substytutem (15 lipca) oraz proboszczem (11 grudnia) parafii św. Urbana w Woli k. Pszczyny, gdzie pracował siedemnaście lat do swojego przejścia w stan spoczynku w 1976 roku. W uznaniu zasług dla Kościoła katowickiego abp D. Zimoń uhonorował go 13 kwietnia 1995 godnością kanonika honorowego Kapituły Metropolitalnej w Katowicach.

Z powodu choroby, po rezygnacji 9 czerwca 1976 z probostwa w Woli, bp Bednorz zaproponował mu funkcję kapelana któregoś z żeńskich klasztorów lub status komoranta na terenie parafii. 22 czerwca 1976 otrzymał urlop zdrowotny. Po ukończeniu leczenia bp powierzył mu funkcję kapelana klasztoru ss. boromeuszek w Siemianowicach Śląskich (29 października 1976). W związku z postępującą chorobą leczył się na terenie Niemiec, w latach 1981–1982 w Bad Krotzingen k. Freiburga. W 1995 roku w czasie pobytu w sanatorium w Giltstein przeżył paraliż. Ks. E. Kempa należał do rocznika studiów kard. Karola Wojtyły. W 1995 roku koledzy archidiecezji katowickiej, krakowskiej i częstochowskiej spotkali się z papieżem w Watykanie, w którym zabrakło jednak chorego ks. Kempy. 13 listopada 1995 papież Jan Paweł II skierował do niego osobisty list, w którym podniósł wartość cierpienia i choroby będącej udziałem ks. Kempy. Zmarł 14 kwietnia 1999 w Siemianowicach Śląskich. Spoczął 17 kwietnia 1999 na cmentarzu parafialnym w Woli k. Pszczyny.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Eryka Kempy; Schematyzm 1953-1995; GN 1999, nr 18, s. 18; Samodzielnie myśleć i wybierać (II). Dzieje Niższego Seminarium Duchownego im. św. Jacka w Katowicach, red. A.A. Sroczyński, Katowice 2005, s. 82.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 == Kempa Eryk (1915-1999), proboszcz w Woli ==
 [[Grafika:Kempa Eryk.jpg|left|thumb]]
-Urodził się 29 października 1915 w Wełnowcu w rodzinie Józefa i Jadwigi z d. Figołuszka. Średnie wykształcenie otrzymał w latach 1928 - 1935 w Państwowym Gimnazjum w Mikołowie. Potem przez dwa lata pomagał rodzicom w gospodarstwie. W 1937 roku zgłosił się [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]] i rozpoczął studia na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. W 1940 roku został wcielony do Wehrmachtu w charakterze sanitariusza. W czasie służby wojskowej przebywał m.in. w Finlandii (25 września 1941 - 28 lutego 1944), w Neuhaldenleben k. Magdeburga (15 kwietnia 1944 - 4 stycznia 1945). Pod koniec wojny dostał się do angielskiej niewoli (25 września - 20 grudnia 1945), przebywał w polskim obozie dla osób cywilnych (20 grudnia 1945 - 2 maja 1946), gdzie jako przyszły ksiądz angażował się w duszpasterstwie.
+Urodził się 29 października 1915 w Wełnowcu w rodzinie Józefa i Jadwigi z d. Figołuszka. Średnie wykształcenie otrzymał w latach 1928-1935 w Państwowym Gimnazjum w Mikołowie. Potem przez dwa lata pomagał rodzicom w gospodarstwie. W 1937 roku zgłosił się [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]] i rozpoczął studia na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. W 1940 roku został wcielony do Wehrmachtu w charakterze sanitariusza. W czasie służby wojskowej przebywał m.in. w Finlandii (25 września 1941 - 28 lutego 1944), w Neuhaldenleben k. Magdeburga (15 kwietnia 1944 - 4 stycznia 1945). Pod koniec wojny dostał się do angielskiej niewoli (25 września - 20 grudnia 1945), przebywał w polskim obozie dla osób cywilnych (20 grudnia 1945 - 2 maja 1946), gdzie jako przyszły ksiądz angażował się w duszpasterstwie.
-Po powrocie w 1946 roku do kraju powrócił do Seminarium. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 czerwca 1948 z rąk [[Adamski Stanisław|bpa S. Adamskiego]]. Po święceniach pracował jako wikariusz w [[Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Biertułtowach|parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Biertułtowach]](1948 - 1951) i [[Parafia św. Piotra i Pawła w Świętochłowicach|św. Piotra i Pawła w Świętochłowicach]] (1951 - 1952). Następnie od 21 listopada 1952 do 1955 roku był ojcem duchownym w Niższym Seminarium Duchownym w Tarnowskich Górach. W kwietniu 1955 roku wrócił do parafii w Świętochłowicach, gdzie do 15 lipca 1959 pracował w charakterze wikariusza. Bp katowicki w 1959 roku mianował go wikariuszem substytutem (15 lipca) oraz proboszczem (11 grudnia) [[Parafia św. Urbana Papieża i Męczennika w Woli|parafii św. Urbana w Woli k. Pszczyny]], gdzie pracował siedemnaście lat do swojego przejścia w stan spoczynku w 1976 roku. W uznaniu zasług dla Kościoła katowickiego [[Zimoń Damian|abp D. Zimoń]] uhonorował go 13 kwietnia 1995 godnością kanonika honorowego [[Kapituła Katedralna w Katowicach|Kapituły Metropolitalnej w Katowicach]].
+Po powrocie w 1946 roku do kraju powrócił do Seminarium. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 czerwca 1948 z rąk [[Adamski Stanisław|bpa S. Adamskiego]]. Po święceniach pracował jako wikariusz w [[Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Biertułtowach|parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Biertułtowach]](1948-1951) i [[Parafia św. Piotra i Pawła w Świętochłowicach|św. Piotra i Pawła w Świętochłowicach]] (1951-1952). Następnie od 21 listopada 1952 do 1955 roku był ojcem duchownym w Niższym Seminarium Duchownym w Tarnowskich Górach. W kwietniu 1955 roku wrócił do parafii w Świętochłowicach, gdzie do 15 lipca 1959 pracował w charakterze wikariusza. Bp katowicki w 1959 roku mianował go wikariuszem substytutem (15 lipca) oraz proboszczem (11 grudnia) [[Parafia św. Urbana Papieża i Męczennika w Woli|parafii św. Urbana w Woli k. Pszczyny]], gdzie pracował siedemnaście lat do swojego przejścia w stan spoczynku w 1976 roku. W uznaniu zasług dla Kościoła katowickiego [[Zimoń Damian|abp D. Zimoń]] uhonorował go 13 kwietnia 1995 godnością kanonika honorowego [[Kapituła Katedralna w Katowicach|Kapituły Metropolitalnej w Katowicach]].
 Z powodu choroby, po rezygnacji 9 czerwca 1976 z probostwa w Woli, bp Bednorz zaproponował mu funkcję kapelana któregoś z żeńskich klasztorów lub status komoranta na terenie parafii. 22 czerwca 1976 otrzymał urlop zdrowotny. Po ukończeniu leczenia bp powierzył mu funkcję kapelana klasztoru [[Boromeuszki|ss. boromeuszek]] w Siemianowicach Śląskich (29 października 1976). W związku z postępującą chorobą leczył się na terenie Niemiec, w latach 1981–1982 w Bad Krotzingen k. Freiburga. W 1995 roku w czasie pobytu w sanatorium w Giltstein przeżył paraliż. Ks. E. Kempa należał do rocznika studiów kard. Karola Wojtyły. W 1995 roku koledzy [[Archidiecezja Katowicka|archidiecezji katowickiej]], krakowskiej i częstochowskiej spotkali się z papieżem w Watykanie, w którym zabrakło jednak chorego ks. Kempy. 13 listopada 1995 [[Jan Paweł II|papież Jan Paweł II]] skierował do niego osobisty list, w którym podniósł wartość cierpienia i choroby będącej udziałem ks. Kempy. Zmarł 14 kwietnia 1999 w Siemianowicach Śląskich. Spoczął 17 kwietnia 1999 na cmentarzu parafialnym w Woli k. Pszczyny.