Hupa Wiktor

Hupa Wiktor OFM (1912-1944), imię zakonne Fortunat, kapelan Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie

Urodził się 19 października 1912 w miejscowości Zawady (powiat Rawicz). Jego rodzicami byli Kasper i Katarzyna z d. Żurek. Brat Gabriel był zakonnikiem w tej samej prowincji zakonnej. Do szkoły średniej uczęszczał w Rybniku w tamtejszym Niższym Seminarium Duchownym (Collegium Seraphicum) prowadzonym przez franciszkanów. Po ukończeniu piątej klasy gimnazjum w 1930 roku na własną prośbę i za zgodą rodziców został przyjęty do rocznego nowicjatu w Wieluniu k. Częstochowy, należącym do prowincji śląsko-wielkopolskiej franciszkanów. Pierwsze śluby zakonne złożył 27 października 1931 w Wieluniu.

Po nowicjacie, w 1931 roku został przyjęty do Wyższego Seminarium Duchownego franciszkańskiej prowincji Wniebowzięcia NMP, gdzie rozpoczął studium filozoficzne i uzupełniał wykształcenie średnie. Studium filozoficzne mieściło się wtedy w klasztorze w Osiecznej k. Leszna. Tam przebywał do 1934 roku, po czym przeniósł się do Wronek k. Poznania, gdzie w Wyższym Seminarium Duchownym podjął studia teologiczne wyższego stopnia, ukończone w 1938 roku. Święcenia kapłańskie, po uzyskaniu dyspensy od wieku ze strony Kongregacji Zakonów, przyjął 26 września 1937 we Wronkach z rąk biskupa pomocniczego diecezji poznańskiej Walentego Dymka.

Po święceniach, jeszcze po rocznym studium teologicznym, został skierowany do Belgii, by na uniwersytecie w Louvain podjąć specjalistyczne studia z zakresu historii Kościoła. Tam zastała go wojna. Pod koniec grudnia 1939 roku razem z ochotnikami przybył do Francji, gdzie odkomenderowano go do polskiej podchorążówki w Coetquidon. Po zajęciu Francji przez hitlerowskie Niemcy znalazł się w Anglii jako kapelan armii polskiej. Będąc kapelanem I Dywizji Pancernej brał udział w bitwie pod Falaise w Normandii i tam zginął 20 sierpnia 1944 w czasie niemieckiego przeciwnatarcia na wzgórze „Maczuga". Okoliczności jego śmierci nie są do końca wyjaśnione. Według niektórych relacji o. Hupa biegł z krzyżem i flagą Czerwonego Krzyża, aby powstrzymać ogień czołgu niemieckiego, skierowany na posterunek opatrunkowy z rannymi, i wówczas został trafiony serią karabinu maszynowego z tego czołgu. Według innych informacji padł od strzału strzelca wyborowego w czasie posługi kapłańskiej, udzielanej rannym w czasie bitwy. Jeszcze inne dane informują, że został zakłuty bagnetem i w końcu, że rozerwał go granat. Przed bitwą żołnierze ostrzegali go przed grożącym niebezpieczeństwem, na co miał odpowiedzieć: przecież tam są ranni moi żołnierze, ja tam muszę być. W czasie bitwy nosił skórzaną torbę na piersiach, w której przechowywał Eucharystię i oleje do namaszczenia chorych. Został pochowany na polskim cmentarzu wojskowym w Langannerie we Francji. Był odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Bibliografia

Catalogus 1935 [mps, sygn. B-87], 1936, Panewniki 1936 [sygn. B-88], 1937-38 [mps, sygn. B-93]; Ch. Kurek, Skrwawiona stuła, GN 1964, nr 22; J. Lipiński, Polski cmentarz wojskowy w Langannerie, „Za i przeciw" 1975, nr 32; W. Nowacki-Capoere, Pamiętajmy o nich, „Lud" 1972 (11 X); J.N. Kubica, Hupa Wiktor Fortunat (hasło), [w:] Słownik biograficzny, s. 142-143; W. Jacewicz, J. Woś, Martyrologium polskiego duchowieństwa rzymskokatolickiego pod okupacją hitlerowską w latach 1939–1945, z. 5, Warszawa 1981, s. 219.