Holubars Henryk

Holubars Henryk (1911-1986), katecheta

Urodził się 11 sierpnia 1911 w Nisku nad Sanem k. Stalowej Woli w rodzinie urzędnika państwowego Maksymiliana i Marii z d. Krejcia. Po ukończeniu nauki w zakresie szkoły powszechnej uczył się w Państwowym Gimnazjum typu klasycznego z niemieckim językiem wykładowym w Bielsku. Egzamin dojrzałości zdał w 1930 roku. Po maturze wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 30 czerwca 1935 w katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach z rąk bpa T. Bromboszcza.

Po święceniach był na zastępstwie wakacyjnym w domu sióstr boromeuszek w Rybniku, gdzie pełnił funkcję kapelana. We wrześniu 1935 roku został mianowany katechetą w żeńskiej szkole powszechnej w Cieszynie oraz pomocniczym kapelanem w domu ojców bonifratrów w Cieszynie. W okresie okupacji hitlerowskiej został zmuszony do opuszczenia diecezji katowickiej. Do końca wojny przebywał w parafii Trójcy Przenajświętszej w Przytkowicach koło Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie pełnił obowiązki wikariusza i katechety dzieci. W maju 1945 roku otrzymał posadę katechety w Państwowym Liceum Pedagogicznym i w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie, gdzie zorganizował Akademicką Sodalicję Mariańską. Był także członkiem Miejskiej Rady Narodowej i Komisji Lokalowej oraz wiceprezesem PZZ Koło Cieszyn i sekretarzem „Dziedzictwa bł. Jana Sarkandra”. Opracował Szkic katechez dla pierwszej klasy szkoły powszechnej. W czerwcu 1948 roku otrzymał prawo do noszenia pelerynki proboszczowskiej. W tym samym roku państwowe władze szkolne usunęły go z Liceum Pedagogicznego w Cieszynie i skierowały jako katechetę do miejscowej Szkoły Ogólnokształcącej Żeńskiej.

W lutym 1949 roku bp S. Adamski mianował go duszpasterzem akademickim przy Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego. Powierzoną funkcję ks. Holubars miał pełnić w ramach Sodalicji Mariańskiej Akademików i w porozumieniu z Referatem Duszpasterskim Kurii Diecezjalnej w Katowicach. Jesienią 1949 roku jako katecheta został skierowany przez władze szkolne do Szkoły Ogólnokształcącej Męskiej Stopnia Podstawowego i Licealnego w Zawierciu, a więc poza granicami diecezji katowickiej. Kuria Diecezjalna tłumaczyła, że przyczyną jego przesunięcia był odwet miejscowych czynników szkolnych za jego wystąpienia na konferencjach rejonowych. W 1950 roku ks. Holubars, bez podania powodów, został zwolniony ze szkolnictwa. W tym samym roku na własną prośbę otrzymał dekret wikariusza do parafii św. Marii Magdaleny w Cieszynie. W 1952 roku został mianowany egzaminatorem prosynodalnym z katechetyki i komisarzem Konwentu Sióstr św. Elżbiety w Cieszynie. Był ponadto dekanalnym wizytatorem katechetycznym oraz kierownikiem i wykładowcą cieszyńskiego ośrodka szkolenia katechetycznego I stopnia. Prowadził także wykłady dla inteligencji i rodziców oraz katechizował młodzież. W grudniu 1954 roku Wikariusz Kapitulny Diecezji Katowickiej ks. Jan Piskorz zamierzał usunąć go z funkcji komisarza konwentu Sióstr św. Elżbiety, ale po interwencji Sekretariatu Przewodniczącego Episkopatu Polski ks. Holubars zachował to stanowisko.

Od stycznia 1955 roku duszpasterzował jako wikariusz w parafii św. Mikołaja w Bielsku. W styczniu 1957 roku powrócił do pracy katechetycznej w Liceum Pedagogicznym w Cieszynie. Krótko później został mianowany ponadto rektorem kościoła pw. Krzyża Świętego w Cieszynie. W uznaniu zasług otrzymał tytuł radcy duchownego i kanonika honorowego Kapituły Katedralnej w Katowicach. Od maju 1964 roku był wykładowcą pedagogiki, katechetyki i psychologii rozwojowej w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. W okresie letnim wygłaszał niedzielne kazania oraz tygodniowe cykle konferencji wieczornych dla wczasowiczów podgórskich miejscowości diecezji katowickiej: Brennej, Koniakowa, Ustronia i Wisły. Od maja 1969 roku był recenzentem prac proboszczowskich z katechetyki. Wchodził w skład specjalnej komisji, która pracowała nad udoskonaleniem części Katechizmu Religii Katolickiej. Z nominacji bpa H. Bednorza był członkiem Rady Kapłańskiej Diecezji Katowickiej oraz pracował w Komisji ds. Przekazu Ewangelicznego – Podkomisji Katechizacji Dzieci i Młodzieży I Synodu Diecezji Katowickiej. Na posiedzeniach Sesji Plenarnych tegoż Synodu występował jako rzeczoznawcza w zakresie katechizacji.

W 1972 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 9 lutego 1986 w Cieszynie i tam został pochowany. Uczestniczący w pogrzebie bp Janusz Zimniak mówił o nim: ... był niezwykle bogatą osobowością, ale przede wszystkim i w pierwszym rzędzie katechetą i kaznodzieją (...) przechodzący odtąd do historii jako jeden z najwybitniejszych kapłanów diecezji katowickiej.

Bibliografia

Schematyzm 1936-1986; WD 1935, nr 7-8, s. 274; Myszor, Historia diecezji, s. 317 i nn; Grajewski, Wygnanie, s. 173, 184; Golec, Bojda, Słownik, t. 1, s. 128-129; Martyrologium, s. 178.