Goszyc Maksymilian

Goszyc Maksymilian (1915-1999)

Urodził się 3 grudnia 1915 w Żorach w rolniczej rodzinie Antoniego i Anny z d. Zniszczoł. Edukację kontynuował w rodzinnej miejscowości w 4 klasowej szkole powszechnej i Miejskim Gimnazjum Klasycznym, gdzie w 1934 roku zdał egzamin maturalny. W 1935 roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przed wybuchem wojny światowej zdążył otrzymać tylko niższe święcenia. W czerwcu 1939 roku uzyskał magisterium z teologii na podstawie napisanej pracy pt. Historia Kościoła Katolickiego w czasie Rewolucji Francuskiej.

12 grudnia 1939 został aresztowany przez niemiecką żandarmerię graniczną i uwięziony w Sanoku i Tarnowie, potem przebywał w obozach koncentracyjnych w Sachsenhausen i Dachau. 1 czerwca 1941 odzyskał wolność i niecałe 3 miesiące był w Seminarium Duchownym w St. Polten, gdzie był inwigilowany przez gestapo. Powrócił na Śląsk i znów został wywieziony do Niemiec na przymusowe roboty. W grudniu 1941 został wcielony do Wehrmachtu. W czasie urlopu w maju 1942 roku spędzanego w Landeck k. Innsbrucka zamierzał zdezerterować do Szwajcarii. Wskutek doniesienia o jego planach został aresztowany i uwięziony w Landeck, potem we Wiedniu. Po uniewinnieniu w grudniu 1942 roku wskutek braku dowodów, skierowano go do armii gen. Rommla (Africakorps). Po krótkim pobycie w Antwerpii i w Nimes (na terenie Francji) sfałszował dokumenty osobiste i przez Monachium przybył 1 kwietnia 1943 do Tarnowskich Gór, potem do Generalnej Guberni. Dzięki pomocy przebywającego w Krakowie bpa J. Bieńka i za pośrednictwem inspektora Teofila Garsteckiego ze starostwa w Kielcach, przebywał kolejno w Kielcach, Busku, Sandomierzu i Opatowie. Jego życiorys, w zależności gdzie go przedstawiał, posiada pewne niedopowiedzenia i niejasności, które można tłumaczyć ostrożnością względnie lukami w pamięci.

W 1945 roku po zakończeniu wojny rozpoczął 26 lipca 1945 pracę w Magistracie w Żorach jako kierownik Aprowizacji Handlu i Przemysłu. Był też członkiem Rady Miejskiej. Udzielał się czynnie w życiu społecznym i politycznym występując na wiecach, agitując za nowymi władzami. Jednocześnie kontynuował starania o ponowne przyjęcie do Śląskiego Seminarium Duchownego. Po decyzji bpa S. Adamskiego (29 września 1945), 10 grudnia 1945 wrócił do Seminarium Śląskiego w Krakowie. Jak wynika z jego deklaracji, miał w tym okresie poważny zatarg z ks. Maślińskim (sic!). Kapłańskie święcenia przyjął 23 czerwca 1946 z rąk bpa S. Adamskiego w kościele Nawrócenia św. Pawła w Krakowie.

Po święceniach kapłańskich od 4 lipca 1946 do odejścia 16 września 1946 do duszpasterstwa wojskowego pełnił zastępstwo jako wikariusz w parafii św. Jana Nepomucena w Przyszowicach. Od 16 września 1946 pracował w Krakowie jako zastępca dziekana i kapelana garnizonu Kraków oraz w charakterze rektora kościołów garnizonowych; od 1 marca 1947 w Rzeszowie, w latach 1948 - 1950 w Katowicach, od 24 października 1950 w Gnieźnie i od 20 września 1957 w Skierniewicach. Był kapelanem 7 pułku Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, w stopniu kapitana.

W tym okresie bardzo intensywnie udzielał się w życiu politycznym. W ocenie władz bezpieczeństwa z punktu widzenia moralnego nie można mu było zarzucić, ale był bardzo ambitny, szukał awansów, miał skłonności do alkoholu, co stało się powodem częstych pobytów w szpitalach. Brał udział w akcji przejęcia Caritas przez władze, jako jeden z pierwszych podpisał Apel Sztokholmski, uczestniczył następnie w zjeździe „księży-patriotów” w Oświęcimiu. W ocenie UB był chętny do współpracy z władzami administracyjnymi, z kurią starał się żyć w zgodzie, miał respekt wobec bpa Adamskiego, ale nie był mu ślepo posłuszny.

Po powrocie do duszpasterstwa diecezjalnego w 1957 roku pracował jako substytut w parafii św. Barbary w Górze k. Pszczyny (21 grudnia 1957 – 30 stycznia 1958), jako wikariusz w parafii św. Franciszka w Wapienicy k. Bielska (31 stycznia – 27 lutego 1958; obecnie diecezja bielsko-żywiecka). W międzyczasie było zastępstwo w parafii św. Klemensa w Miedźnej (15 grudnia 1957 – 15 stycznia 1958). Potem pracował w parafiach: św. Andrzeja Boboli w Wirku (27 lutego - 22 września 1958), Nawiedzenia NMP w Orzeszu (23 września 1958 – 4 lutego 1960), św. Józefa w Rudzie Śląskiej (5 lutego 1960 – 30 sierpnia 1961) i Wniebowzięcia NMP w Lubecku (31 sierpnia – 12 września 1961). Od 13 września 1961 do przejścia na emeryturę 14 sierpnia 1987 był rektorem kościoła Narodzenia NMP w Mysłowicach.

Po zwolnieniu 20 września 1957 z funkcji przez Generalny Dziekanat Ludowego Wojska Polskiego pozostawał bez zatrudnienia. Na interwencje Kurii Biskupiej w Katowicach odpowiedziano, że rozkazem MON z 5 września 1957 został zwolniony z duszpasterstwa wojskowego. Charakterystyczne były okoliczności odejścia księdza z wojska w 1957 roku. Uwierzywszy w odwilż polityczną w Polsce, w Skierniewicach zaprowadził żołnierzy do kościoła. Na tym tle naraził się swoim władzom wojskowym, w tym i Dziekanowi Wojska Polskiego. Z tego m.in. powodu został przeniesiony do rezerwy bez prawa do emerytury mimo 11 letniej służby.

Przez 26 lat jako rektor kościoła NMP w Mysłowicach oprócz prowadzenia w nim duszpasterstwa i Służby Bożej, troszczył się o bieżące remonty, konserwacje i renowacje kościoła: ołtarz główny, dach, wymiana oświetlenia, tynkowanie zewnątrz i malowanie wnętrza, ogrodzenie i plac kościelny. W 1980 roku przymierzył się do planów remontu Domu Katolickiego i przysposobienie go na salki katechetyczne oraz rozpoczął starania o erekcję przy tym kościele parafii. Po przejściu 14 sierpnia 1987 na emeryturę zamieszkał na prebendzie w Mysłowicach, a od 14 maja 1997 w Domu Emeryta w Katowicach. Zmarł 20 marca 1999, pogrzeb odbył się 24 marca w Żorach. Tam też spoczął na miejscowym cmentarzu obok grobu rodziców.

Bibliografia

AHK WTL, sygn 80, Charakterystyka dot. ks. Goszyca z 19 X 1949, s. 137; AAKat Akta personalne ks. Maksymilian Goszyc; Martyrologium, s. 215; Weiler, s. 267; J. Żurek, Ruch "księży patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s. 47 i nn; Bożej opieki na wieczorne lata i złoty jubileusz kapłański, GN 1996, nr 27, (dodatek katowicki), s. 15.