Froehlich Ludwik Benedykt

Froehlich Ludwik Benedykt (1663-1726)

Urodził się w 1663 roku w Opolu w rodzinie zamożnych niemieckich mieszczan Benedykta i Róży (Rosina) z d. Janke. Naukę rozpoczął w kolegium jezuickim w Opolu, kontynuował w Pradze, gdzie został magistrem sztuk wyzwolonych. Następnie otrzymał polecenie od stryja Wilhelma, który był rektorem kolegium jezuickiego we Wrocławiu, na studia w Germanicum. Mając 21 lat, 27 października 1684 wszedł w grono studentów. Obronił doktorat w Germanicum. 11 listopada 1687 po przyjęciu święceń kapłańskich powrócił do ojczyzny. Został kanonikiem w Opolu, jednocześnie administrował przez jakiś czas probostwem w Jełowej. Objął szóstą prebendę prawego chóru. Jego instalacja w kapitule opolskiej odbyła się 19 kwietnia 1688. Nie miał obowiązku rezydencji. W 1690 roku został proboszczem i archiprezbiterem w Białej Prudnickiej. W 1696 roku przeszedł - zachowując stanowiska - jako proboszcz do Gliwic, gdzie pozostawał na tym urzędzie do 1700 roku.

Jako kanonik opolski posiadał dziesięcinę snopową w Wójtowej Wsi od strony Winowa i dziesięciny w pobliżu Opola, za które otrzymywał 40–50 tal. Z Kasy Ziemskiej otrzymywał 10 flor. 22 lipca 1699 został instalowany przez prepozyta opolskiego na kustosza w Opolu. W latach 1699 - 1704 był także kustoszem kapituły NMP w Raciborzu. Kapituła kolegiaty w Opolu powierzyła mu 6 sierpnia 1700 ołtarz Św. Patronów Śląska ufundowany w kolegiacie opolskiej przez dziekana Mateusza Scharcoviusa, pod warunkiem odprawiania mszy przez niego ufundowanych. 28 lipca 1701 został on wyznaczony wraz z prepozytem opolskim Janem Walentym Bergenerem, aby udać się do bpa wrocławskiego Franciszka Ludwika Neuburg w sprawie subsydium dla cesarza Leopolda I. W 1703 roku zachorował na chorobę psychiczną. Kapituła nakazała 4 maja 1707 zamknąć go w jego domu. Jednocześnie zachował urząd prob. w Groszowicach do 1716 roku. Opiekowała się nim siostra Marianna Deuber, wdowa po opolskim rajcy miejskim i witryku kolegiaty Jerzym. Na kapitule 4 maja 1711 opolski lekarz Józef Becher, oświadczył, że może leczyć kustosza, pod warunkiem, że znajdzie się on w odosobnieniu. W 1714 roku kapituła chciała go przekazać pod opiekę osobistego lekarza kanclerza Czech – Lobkowitza Christiana Müllera. 4 października 1714 wziął kustosza w swoją opiekę[16]. W późniejszym okresie opiekę nad nim pełniła ponownie siostra. W 1720 roku archidiakon opolski pisał, że kustosz jest powodem skandalu w całym mieście, gdyż błąka się pijany po domach; wyraził także zdanie, że powinien być zwolniony ze wszelkich godności w kapitule. Kapituła 16 stycznia 1721 postulowała, aby przydzielić mu z dobroci i szczodrobliwości miejsce zamieszkania , by nie musiał błąkać się po karczmach i domach w mieście. W 1723 roku opat rudzki zgodził się na zamieszkanie kustosza w tamtejszym klasztorze za pewną opłatą. Tak też się stało. Kustosz wówczas utracił kanonikat w Opolu[17]. Kapituła stwierdziła 28 listopada 1724, że mieszkańcy Groszowic zobowiązani do uiszczania dziesięciny kustoszowi mają przesyłać 100 florenów opatowi w Rudach na utrzymanie kustosza. Zmarł przed majem 1726 roku.

Bibliografia

R. Cop, Stosunki wyznaniowe w archiprezbiteracie gliwickim w XVII wieku, Katowice 2008, pr. mgr Biblioteka WTL.