Benedykt XII (ok. 1280-1342), papież
Przyszły papież urodził się około roku 1280-1285 w Savrdun, w skromnej rodzinie. Jego wujkiem był kardynał Arnold Novelli, co nie pozostało bez wpływu na karierę przyszłego papieża. Najpierw wstąpił do zakonu cystersów w Boulbonne, a następnie studiował na Uniwersytecie Paryskim, gdzie otrzymał tytuł magistra teologii. Następnie sprawował szereg funkcji kościelnych: w 1317 roku został biskupem w Pamiers, w 1327 roku Jan XXII kreował go kardynałem, wcześniej sprawował też urząd opata i inkwizytora w Langwedocji.
Po śmierci papieża Jana XXII w obliczu odmowy złożenia przez najbardziej oczywistego kandydata Jean-Raymonda de Comminge przyrzeczenia, że nie przeniesie Stolicy Apostolskiej z powrotem do Rzymu 8 stycznia 1335 Jacques Fournier został wybrany papieżem i przyjął imię Benedykta XII. Podczas jego pontyfikatu, choć pomimo nalegań ze strony przedstawicieli Wiecznego Miasta nie podjął decyzji o powrocie do Rzymu i pozostał w Awinionie, starał się umocnić pozycję papiestwa w Wiecznym Mieście, inicjując prace renowacyjnie Bazyliki Świętego Piotra i Katedry na Lateranie, a także przesyłając sumy na renowację włoskich kościołów i wspieranie ubogich. Zreorganizował kurię, walcząc z nadużyciami, między innymi poprzez obniżenie opłat za wydawanie papieskich dokumentów i wprowadzenie zakazu dochodowej praktyki kontrasygnowania wniosków o nie przez urzędników. Reformował również ruchy zakonne, wprowadzając nowe, surowe zasady dla mnichów cysterskich, benedyktyńskich i franciszkańskich. Jednocześnie zarządził budowę potężnego zamku papieskiego w Awinionie, do końca życia pozostając pod wpływem dworu francuskiego. Zwalczał herezję (starając się m.in. nakłonić króla Anglii Edwarda III do ustanowienia Trybunału Inkwizycyjnego w swoim królestwie), będąc jednocześnie cierpliwym i kochającym w kontaktach z heretykami. W polityce zagranicznej nie zapobiegł wybuchowi wojny stuletniej pomiędzy Francją a Anglią i wykazał się troską o kościół w Armenii, zmagający się z najazdami muzułmańskimi. Poprzez swoich wysłanników, na procesie warszawskim w 1339 roku rozstrzygnął na korzyść Polski spór z Państwem Krzyżackim.
Zmarł 25 kwietnia 1342 w Awinionie i został pochowany w miejscowej katedrze.
Bibliografia
R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 2000, s. 77; K. Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996, s. 242-245.
