Bł. Alojzy Liguda

Z e-ncyklopedia

Bł. Alojzy Liguda SVD (1898-1942)

Urodził się 23 stycznia 1898 w Winowie k. Opola, jako szóste - przedostatnie dziecko - w tradycyjnej śląskiej rodzinie Wojciecha i Rozalii Ligudów. Po ukończeniu szkoły elementarnej, w piętnastym roku życia wstąpił do Niższego Seminarium Misyjnego Księży Werbistów w Nysie. Naukę przerwała I wojna światowa, podczas której Alojzy służył jako artylerzysta w armii pruskiej. W 1920 roku rozpoczął nowicjat w St. Gabriel w Mödling pod Wiedniem, a następnie studia filozoficzno-teologiczne. Święcenia kapłańskie przyjął 26 maja 1927.

Po święceniach pragnął pracować na misjach w Chinach lub Papui Nowej Gwinei. Przełożeni skierowali go jednak do Polski. Na Uniwersytecie Poznańskim zdobył tytuł magistra filologii polskiej. Dzięki temu został nauczycielem w Niższym Seminarium w Górnej Grupie. Swój talent pisarski, a jednocześnie głęboką duchowość ukazał w opublikowanych książkach: Audi filia, Naprzód i wyżej oraz Chleb i sól, które weszły do dorobku przedwojennej homiletyki. Gdy wybuchła II wojna światowa, o. Liguda pełnił już urząd rektora w Górnej Grupie. Po napaści Niemiec na Polskę obronił pastora ewangelickiego z rodziną oraz ewangelicką siostrę diakonisę przed wzburzonymi mieszkańcami Górnej Grupy.

W październiku 1939 roku Dom Misyjny św. Józefa w Górnej Grupie został zamieniony przez okupanta w obóz internowania dla dziesiątek polskich księży. 5 lutego 1940 wywieziono internowanych, w tym o. Ligudę do Nowego Portu w Gdańsku, filii obozu w Stutthofie. Kolejnym etapem jego męczeńskiej drogi było Sachsenhausen. Pomimo ciężkich warunków o. Liguda pozostawał pełen nadziei i tą nadzieją zarażał innych więźniów. W grudniu 1940 roku wywieziono go do obozu w Dachau. Mając możliwość zwolnienia z obozu w Dachau, o co starała się jego rodzina mająca obywatelstwo niemieckie, oświadczył, "że jest Polakiem i w przyszłości chce pracować dla Polski". Był prześladowany za to, że wziął na siebie "winę" za Rosjanina, który zapalił papierosa podczas pracy.

8 grudnia 1942 o. Liguda został wywieziony w niewiadomym kierunku. Okoliczności jego śmierci długo były nieznane. Prawdę o nich ujawnił w 1993 roku zamieszkały w USA ks. Bernard Goebel, świadek ostatnich godzin ks. Alojzego. Ten ostatni zginął niedaleko Monachium, stając się ofiarą barbarzyńskich eksperymentów pseudomedycznych. Jego zwłoki spalono w krematorium w Dachau 12 grudnia 1942. Kilka dni później prochy - glinianą urnę z numerem 22604 - przesłano do Winowa. O. Alojzego Ligudę pochowano bez rozgłosu, w grobie ojca, Wojciecha Ligudy. 13 czerwca 1999 papież Jan Paweł II ogłosił go w Warszawie błogosławionym w gronie 108 męczenników II wojny światowej.

  • Wspomnienie liturgiczne przypada 12 czerwca.

Bibliografia

W. Jacewicz, J. Woś, Martyrologium polskiego duchowieństwa rzymskokatolickiego pod okupacją hitlerowską w latach 1939–1945, z. 5, Warszawa 1981, s. 439-440; R. Małek, Prace dyplomowe i publikacje polskich werbistów 1945-1975, [w:] W służbie Słowa Bożego, red. R. Malke, W. Wesoły, Płock 1978, s. 319; J. Brzozowski, Na fundamencie męczenników. Misyjne Seminarium Duchowne Księży Werbistów w Pieniężnie 1948-2008, s. 18-19; J. Baron, Błogosławiony o. Alojzy Liguda SVD. Życie i postawa kapłana z Opolszczyzny, Pieniężno 1999; Za: [1]; [2] ; [3], (dostęp 20 I 2015).