Adamczyk Rudolf

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 13:01, 3 lut 2018 autorstwa Mira (dyskusja | edycje) (dr)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Adamczyk Rudolf (1905-1980), proboszcz katedry Chrystusa Króla, kanonik gremialny

Adamczyk Rudolf1.jpg

Urodził się 7 kwietnia 1905 w Uchylsku. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Gorzyczkach, w 1916 roku został przyjęty do biskupiego konwiktu św. Józefa w Gliwicach oraz Państwowego Gimnazjum w Rybniku. Po maturze w 1924 roku wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. W 1926 roku, ze względu na wybitne wyniki w nauce, podjął również studia teologiczne w Kolegium Polskim w Rzymie. Tutaj w 1929 roku uzyskał licencjat z teologii. Po przyjęciu 28 lipca 1929 święceń kapłańskich w Katowicach, ponownie wyjechał do Rzymu i tam w 1930 roku obronił najpierw doktorat z teologii, a w dwa lata później z prawa kanonicznego. Odbył też roczną praktykę w Rocie Rzymskiej i Kongregacji Soboru. Był pierwszym Polakiem, który otrzymał pochwałę tej pierwszej za wyniki w nauce. Po studiach prawniczych w 1933 roku został mianowany notariuszem kurii diecezjalnej i Sądu Biskupiego w Katowicach oraz sędzią prosynodalnym. W 1935 roku zdał egzamin na adwokata Roty Rzymskiej. W latach 1958 - 1966 prowadził wykłady z prawa kanonicznego w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie oraz egzaminy proboszczowskie w zakresie prawa (od 1965 roku). W 1969 roku został mianowany egzaminatorem prosynodalnym prawa kanonicznego. Brał udział w zjeździe prawników w Brixen (1970).

Ks. Adamczyk pełnił również posługę duszpasterską. Podczas wakacji 1932 roku był wikariuszem w Nakle Śląskim i Świętochłowicach. W 1938 roku z polecenia bpa Adamskiego został wysłany na Zaolzie, jako obserwator sytuacji społeczno-politycznej i religijnej. Pełnił także funkcję katechety gimnazjalnego w Rychwałdzie. Ponadto był kierownikiem oddziału świetlic dla bezrobotnych, a także aktywnym członkiem Towarzystwa Nauczycieli Polskich w Czechosłowacji oraz organizatorem sieci placówek Towarzystwa Czytelni Ludowych na Zaolziu. W 1939 roku, jako wikariusz tymczasowy pracował w Lyskach. Pozostawał również pomocnikiem kuratora Fundacji Polednika. 8 listopada 1939 został mianowany substytutem lokali pw. Chrystusa Króla w Katowicach, z prawem zarządzania majątkiem budującej się katedry. Od 1940 roku pełnił obowiązki radcy kurialnego. 28 lutego 1941 wysiedlony przez gestapo do Krakowa, był radcą prawnym bpa Czesława Kaczmarka. 21 października 1951 został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i na krótki czas osadzony w więzieniu w Katowicach. Został oskarżony o szpiegostwo na rzecz USA, kontakty z biskupem Kaczmarkiem oraz malwersacje finansowe przy budowie katedry. W latach 1952-1955 przebywał w wojskowym więzieniu śledczym w Warszawie - Mokotowie. 15 stycznia 1955 został zwolniony bez procesu i dostał roczny urlop z polecenia wikariusza kapitulnego Jana Piskorza. Śledztwo umorzono w 1956 roku.

Po powrocie z pierwszego wygnania (1945) został mianowany wizytatorem i kuratorem prowincji ss. Jadwiżanek w Katowicach. 2 maja 1945 otrzymał ponowną nominację na substytuta parafii Chrystusa Króla w Katowicach, a od 7 października 1946 – administratora parafii katedralnej i zastępcy wikariusza generalnego w zakresie administracji ogólnej diecezji katowickiej oraz spraw duchowych (1947). Po posądzeniu go o brak umiejętności organizacyjnych - z powodu przedłużającej się budowy katedry - złożył urząd zastępcy wikariusza generalnego „in spiritualibus” (1950). Po umorzeniu w 1956 roku śledztwa przez UB został mianowany adiutorem w parafii w Bobrownikach oraz administratorem parafii Brzezie nad Odrą, k. Raciborza.

Po „odwilży październikowej” wrócił do Katowic i jako wikariusz z obowiązkami proboszcza od 1 marca 1958 kontynuował budowę katedry. Po konflikcie z bp. Herbertem Bednorzem w 1970 roku złożył rezygnację ze stanowiska proboszcza, budowniczego katedry Chrystusa Króla w Katowicach oraz przewodniczącego Komitetu Budowy. W 1973 roku przeszedł na emeryturę, zamieszkał w Jastrzębiu - Zdroju, wycofał się z działalności społecznej. Jest autorem wspomnień z czasów stalinowskich ( Czyściec , Biblioteka Spotkań , Paris 1985 ), artykułów publikowanych w „Gościu Niedzielnym” oraz krótkiej historii parafii Brzezie nad Odrą. Ks. Adamczyk został również kanonikiem gremialnym katowickiej Kapituły Katedralnej (1957); kanonikiem penitencjarzem (1958), prałatem Jego Świątobliwości (1962). Zmarł 24 sierpnia 1980 w Jastrzębiu, został pochowany w Gorzycach.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Rudolfa Adamczyka; Schematyzm (1929-1981); R. Adamczyk, Czyściec, Paris 1985; J. Dziwoki, Adamczyk Rudolf (hasło), Leksykon duchowieństwa, t. 1, s. 1; Gawlina, Wspomnienia, s. 133; Golec, Bojda, Słownik, t. 1, s. 15-16; Korespondencja, s. 99, 264; Myszor, Historia diecezji, s. 87 i nn.; Tenże, Stosunki Kościół, s. 53, 54, 59, 88; Represje wobec duchowieństwa, s. 9 i nn; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 80. 189; Województwo śląskie, s. 453, 455, 552; J. Wycisło, Adamczyk Rudolf (hasło), Słownik biograficzny, s. 1-2; A. Grajewski, Twój Gość, s. 46, 61; J. Żurek, Ruch "księży patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s. 217; A. Dziurok, Aparat bezpieczeństwa wobec biskupów i kurii katowickiej w latach 1945-1956, [w:] Aparat bezpieczeństwa wobec kurii biskupich w Polsce, Warszawa 2009, s. 61, 65, 67; Ł. Marek, Aparat bezpieczeństwa wobec kurii katowickiej w latach 1956-1970, [w:] Aparat bezpieczeństwa wobec kurii biskupich w Polsce, Warszawa 2009, s. 90, 99, 100; A. Grajewski, Kapłani na trudne czasy, GN 2010, nr 46, (dodatek katowicki), s. 6-7; O duszę śląską, red. J.Lipońska-Murzyn, J.Komendacka, Katowice 1991, s. 23-24.