Zieliński Jerzy

Zieliński Jerzy (1914-2000), profesor, urolog, laureat Lux ex Silesia

Urodził się 6 maja 1914 w Rudzie (Rumunia) w rodzinie Izydora Rathausera, sędziego, i Marii Nory. Szkołę średnią ukończył we Lwowie w 1931 roku. W latach 1931-1937 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie 4 maja 1937 uzyskał dyplom lekarza. Pracę zawodową rozpoczął w szpitalach lwowskich, specjalizując się w zakresie chirurgii i urologii. Po przymusowej przerwie w wykonywaniu zawodu lekarza spowodowanej wojną, w 1945 roku znalazł się w Krakowie, gdzie podjął pracę na Oddziale Urologicznym pod kier. prof. Emila Michałowskiego. W tym samym roku przeniósł się na Oddział Chirurgiczny Szpitala Miejskiego w Bytomiu. W 1949 roku został przydzielony w randze porucznika na Oddział Chirurgiczny Szpitala Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Katowicach. W 1949 roku uzyskał stopień doktora medycyny na Uniwersytecie Wrocławskim na podstawie dysertacji Urazy moczowodu, napisanej pod kier. prof. Wiktora Brossa.

W 1955 roku podjął pracę na stanowisku adiunkta w II Klin. Chirurgicznej ŚAM w Zabrzu, a po przeniesieniu kliniki do Katowic (1959) został ordynatorem Oddziału Urologicznego zlokalizowanego przy ul. Warszawskiej. W 1963 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego, a w 1965 roku mianowany został docentem. Od 1967 roku Jerzy Zieliński kierował Kliniką Urologiczną ŚAM. W 1972 roku otrzymał tytuł i nominację na stanowisko profesora nadzwyczajnego. W 1979 roku Rada Wydz. Lekarskiego ŚAM podjęła uchwałę o nadaniu tytułu profesora zwyczajnego, zatwierdzoną przez Radę Państwa dopiero w 1985 roku, już po przejściu prof. Zielińskiego na emeryturę. Od września 1981 do lutego 1982 roku pełnił obowiązki rektora ds. rozwoju ŚAM, został usunięty z tego stanowiska na początku stanu wojennego w ramach represji stosowanych wobec działaczy Solidarności. Dorobek naukowy liczy 215 publikacji.

Był promotorem 9 przewodów doktorskich i opiekunem 2 habilitacji, recenzentem kilkunastu prac doktorskich, 8 habilitacyjnych i czterokrotnym superrecenzentem dla CKK. Pod jego kierunkiem 14 lekarzy uzyskało specjalizację urologiczną, trzech z jego uczniów zostało profesorami. Odbył liczne staże zagraniczne, przede wszystkim wielokrotnie w Paryżu i w Wiedniu. Aktywnie działał w naukowych towarzystwach urologicznych - polskich i międzynarodowych. W latach 1974-1978 był prezesem oddziału katowickiego Pol. Tow. Lekarskiego. W tym samym czasie zainicjował budowę Domu Lekarza w Katowicach. W latach 1978-1982 był prezesem ZG Pol. Tow. Urologicznego, w latach 1980-1984 członek zarządu Europejskiego Towarzystwa Urologicznego. Od września 1988 roku był wiceprzewodniczącym zarządu Obywatelskiego Komitetu Walki z Rakiem, a od 1989 roku - prezesem Górnośląskiego Międzyuczelnianego Towarzystwa Akademickiego "Universitas".

Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką "Za wzorową pracę w służbie zdrowia" i Odznaką "Zasłużony Nauczyciel PRL". W 1984 roku przeszedł na emeryturę. W 1997 roku został uhonorowany nagrodą Lux ex Silesia. Zmarł 11 grudnia 2000, pochowany na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza w Katowicach. W kwietniu 2004 roku Jego imię nadano sali audytoryjnej Domu Lekarza w Katowicach.

Bibliografia

Lux ex Silesia-Światło ze Śląska 1994-2003, red. M. Spyra, Katowice 2003, s. 37-42, B. Brożek, Polscy lekarze na Górnym Śląsku i Śląsku Cieszyńskim od końca XIX do połowy XX wieku, Katowice 2009, s. 326.