Unia Apostolska Duchowieństwa

Z e-ncyklopedia

Unia Apostolska Duchowieństwa (Unio Apostolica Perseverantiae Sacerdotalis), zwana powszechnie Unią Apostolską Kapłanów stawiała swoim członkom jako główny cel ich własne uświęcenie. Była organizacją ascetyczną. Istniała ona jeszcze przed utworzeniem diecezji katowickiej.

Swoją działalność rozwinęła w latach 1924-1937 głównie dzięki gorliwemu propagatorowi i dyrektorowi diecezjalnemu, ks. Wilhelmowi Scholzowi, proboszczowi parafii św. Antoniego w Siemianowicach Śląskich. Unia Apostolska była stowarzyszeniem kapłanów diecezjalnych, działającym pod hasłem Omnia pro Sacratissimo Corde Jesu per Immaculatam Mariam, w oparciu o systematyczne wypełnianie ćwiczeń duchownych pod kontrolą dyrektora. Jej członkiem mógł zostać każdy kapłan, który po odbyciu probacji i złożeniu przyrzeczenia wytrwania w ustawowych praktykach (promissio stabilitas), był przyjmowany przez dyrektora diecezjalnego. Okres próby i przyrzeczenie były bardzo istotne, ponieważ codzienne ćwiczenia wymagały od członków systematyczności i silnej woli.

Należały do nich:

  • 1) odmówienie matutinum i laudesów przed Mszą świętą,
  • 2) rozmyślanie,
  • 3) studium teologiczne,
  • 4) specjalne modlitwy Unii Apostolskiej,
  • 5) czytanie duchowne,
  • 6) różaniec,
  • 7) nawiedzenie Najświętszego Sakramentu,
  • 8) zapisywanie dochodów i rozchodów,
  • 9) rachunek sumienia ogólny i szczegółowy oraz
  • 10) systematyczne prowadzenie kartki miesięcznej.

Wypełnioną kartkę miesięczną, tzw. schedulę lub bulletin, przesyłali wszyscy członkowie Unii Apostolskiej dyrektorowi, który po starannej analizie przekazywał każdemu odpowiednie rady i wskazówki. Zalecano członkom również ćwiczenia dowolne, jak:

  • a) spowiedź tygodniowa,
  • b) rekolekcje miesięczne,
  • c) wstawanie o godzinie ustalonej poprzedniego dnia,
  • d) należyte przygotowanie do mszy św.
  • e) czytanie Pisma Świętego.

Unia Apostolska nie posiadała wielu zwolenników w diecezji śląskiej. Pierwszymi jej członkami byli księża, należący już do wrocławskiej Unii Apostolskiej. W jej szeregach znalazło się w 1925 roku zaledwie 20 kapłanów. Pod koniec 1936 roku Unia katowicka liczyła 28 członków i 16 kandydatów (w tym 8 księży neoprezbiterów). Wielu księży spotkało się jednak na co dzień z bezpośrednim oddziaływaniem ks. Scholza, którego nazywano świątobliwym ascetą oraz z działalnością jego następcy - ks. Józefa Ledwonia.

Członkowie Unii Apostolskiej zbierali się pod koniec listopada na konferencji oraz pielgrzymowali do Panewnik i Skoczowa. Program pielgrzymek obejmował Mszę świętą za zmarłych kapłanów, egzortę, drogę krzyżową, godzinną adorację Najświętszego Sakramentu i rekreację. Dyrektor diecezjalny Unii Apostolskiej brał udział w jednodniowych zjazdach delegatów poszczególnych oddziałów w Domu Katolickim w Warszawie. Duchowni diecezji katowickiej uczestniczyli w latach 1937-1939 w ośmiodniowych rekolekcjach dla członków Unii Apostolskiej w Częstochowie.

Wzrastająca aktywność wspólnoty unijnej na Śląsku była także zasługą dyrektorów krajowych Unii Apostolskiej: ks. Józefa Marciniaka i bpa Leona Wetmańskiego, którzy przyjeżdżali do Katowic z wykładami oraz bpa Stanisława Adamskiego, który pragnął, aby w Unii Apostolskiej złączyli się wszyscy księża ku własnemu uświęceniu. Kapłani związani ze stowarzyszeniem doceniali porządek w swojej pracy duszpasterskiej, który wypływał z samokontroli.

Dyrektorzy w (Archi)Diecezji Katowickiej

Bibliografia

H. Olszar, Duchowieństwo katolickie diecezji śląskiej (katowickiej) w Drugiej Rzeczypospolitej, Katowice 2000, s. 330-331.

Źródło: „https://silesia.edu.pl/index.php?title=Unia_Apostolska_Duchowieństwa&oldid=94038”