Skowronek Alfons

Skowronek Alfons (1928-2020)

Urodził się 26 stycznia 1928 w Piekarach Śląskich. Miał rodzeństwo, które czynnie uczestniczyło w życiu organizacji kościelnych. Jego starszy brat Jan był kapłanem i profesorem wydziału teologicznego w Santiago de Chile. Ksiądz Alfons ukończył trzy klasy niemieckiej szkoły górniczej w Bytomiu. Następnie do 1945 roku kontynuował naukę w gimnazjum i liceum w Piekarach Śląskich. Świadectwo dojrzałości według programu wydziału humanistycznego uzyskał w szkole ogólnokształcącej stopnia licealnego w Głuchołazach w 1949 roku.

Zaraz po maturze rozpoczął formację w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie oraz studia teologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Święceń diakonatu udzielił mu 15 lutego 1954 w kaplicy Seminarium w Krakowie bp Franciszek Jop. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1954 w piekarskim kościele pw. Imienia Najświętszej Maryi Panny i św. Bartłomieja z rąk biskupa częstochowskiego Zdzisława Golińskiego. Rektor Seminarium, ks. dr Józef Baron podkreślał jego wybitne zdolności naukowe, dlatego po święceniach został skierowany na studia z dogmatyki na Katolicki Uniwersytet Lubelski. Po uzyskaniu 22 czerwca 1956 dyplomu magistra teologii, został mianowany wikariuszem – ekspozytem w Drogomyślu (obecnie diecezja bielsko-żywiecka), a następnie katechetą w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Bielsku – Białej. W kolejnych latach pracował jako wikariusz w parafiach: św. Michała Archanioła w Michałkowicach (1959-1961) oraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach (1961-1964). Studiował filozofię i teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim i Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1964 roku obronił doktorat. Swą wiedzę pogłębiał także zagranicą, na uniwersytetach w Nijmegen, Louvain, Paderborn i Münster (gdzie w 1970 roku uzyskał habilitację, której jednym z recenzentów był Karl Rahner). W 1977 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1985 roku – zwyczajnym.

W Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie m.in. kierował katedrą Teologii Ekumenicznej. Wykładał też w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. Współpracował z „Encyklopedią Katolicką” i wieloma czasopismami katolickimi. W 1978 roku otrzymał Nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka. Przez dziesięciolecia był zaangażowany w ruch ekumeniczny, m.in. jako członek Komisji Episkopatu ds. Ekumenizmu, Komisji Mieszanej i Podkomisji ds. Dialogu z Polską Radą Ekumeniczną. W 1970 roku wszedł w skład redakcji międzynarodowego przeglądu teologicznego „Concilium”. W 1993 roku założył i był pierwszym przewodniczącym Polskiego Oddziału Światowej Konferencji Religii dla Pokoju. W 1996 roku podjął obowiązki duszpasterza katolików niemieckojęzycznych w Warszawie.

Jest autorem kilkunastu książek, w tym pięciotomowej sakramentologii w ujęciu ekumenicznym, a także „Sakrament in der evangelischen Theologie der Gegenwart” (Sakrament we współczesnej teologii ewangelickiej), „Aniołowie są wśród nas”, „Kim jest Jezus z Nazaretu?”, „Kościół w burzliwych czasach”, „Teologia w czasach kryzysu”, „Światła ekumenii”, „Odkrywanie jedności”, „Teologiczne zbliżenia: węzłowe problemy Vaticanum II w aspekcie ekumenicznym”. Udzielił także wywiadu-rzeki „O wierze i teologii współczesnego Kościoła”.

Zmarł 18 grudnia 2020 w Domu Księży Seniorów w podwarszawskim Kiełpinie. Pogrzeb odbył się 23 grudnia 2020 w parafii Matki Bożej Królowej Meksyku w Laskach Warszawskich. Spoczął na cmentarzu Zakładu dla Ociemniałych w Laskach.

Bibliografia

Za: [1]