Parafia Trójcy Przenajświętszej w Kostuchnie
Rozwój Kostuchny wiąże się przede wszystkim z budową kopalni „Boże Dary” i osiedla robotniczego. Miejscowość znajdowała się na przestrzeni lat na obszarze kilku różnych parafii, m.in. Podlesia, Piotrowic i Murcek.
W 1945 roku, jako dowód wdzięczności Panu Bogu, za szczęśliwe przeżycie II wojny światowej, mieszkańcy Kostuchny postanowili wybudować kościół – kaplicę. W 1946 roku został zakupiony barak, który przekształcono na tymczasowy kościół poświęcony przez ks. Karola Wilka. 1 października 1947 została utworzona przy kościele kuracja, a 17 listopada 1947 uroczystą mszę św. odprawił bp Stanisław Adamski. Kościołowi nadano wezwanie Trójcy Przenajświętszej dla upamiętnienia przynależności do trzech różnych parafii: Matki Bożej Częstochowskiej w Podlesiu Śląskim, Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Jana Bosko w Piotrowicach oraz Najświętszego Serca Pana Jezusa w Murckach. 20 grudnia 1957 powstała parafia. W 1977 roku bp Herbert Bednorz wystąpił do władz wojewódzkich z prośbą o zezwolenie na przebudowę kościoła. Budynek z powodu eksploatacji był w złym stanie technicznym i postanowiono zbudować nowy kościół. Zgoda na to została wydana 30 maja 1987. Poświęcenia kościoła dokonał abp Damian Zimoń. 7 października 1995 umieszczono relikwie św. Bonosusa.
Pierwszym budowniczym kościoła był ks. adiutor Michał Kałuża. Prace kontynuował ks. proboszcz Jerzy Goppek przy pomocy ks. wikarego Aleksandra Czembora. Budowę do końca doprowadził ks. proboszcz Stanisław Reś. Prawie natychmiast po poświęceniu nowego kościoła przystąpiono do wyburzenia starego baraku. Prace rozbiórkowe przy starym kościele rozpoczęły się 16 października 1995, a w Uroczystość Wszystkich Świętych teren był już uprzątnięty. W kwietniu 1996 roku przystąpiono do jego zagospodarowania. Urządzono zieleniec i parking, a w miejscu, gdzie stał kościół – barak, postawiono krzyż z dwiema pamiętnymi datami: ROK 1946 – poświęcenie starego kościoła i ROK 1995 – rozbiórkę. Krzyż został poświęcony przez ks. Stanisława Resia 25 kwietnia 1996.
Autorem projektu był Marek Purszke, konstruktorem Jerzy Maniura, kierownikiem budowy Paweł Pryszcz. Wystrój wnętrza projektowali Michał Kuczmiński i Zygmunt Brachmański, a realizował m.in. Henryk Kopyciok. Autorami projektu witraży (np. Zmartwychwstanie, Chrzest Jezusa w Jordanie ) byli Zdzisław Chudy i Bolesław Polnar, a wykonawcami Genowefa i Jerzy Natkaniec.
Obrazy stacji Drogi Krzyżowej zostały wykonane przez jeńców wojennych, a odnowione przez Janusza Łęgowskiego. W kaplicach znajdują się obrazy (Matki Bożej przeniesiony ze starego kościoła) i figury. Trzy dzwony wykonane w Przemyślu (odwołujące się do Trójcy Przenajświętszej, Matki Bożej Fatimskiej i św. Barbary) poświęcił abp Zimoń w 1997 roku. Organy pochodzące ze starego rozebranego kościoła były rozbudowane wg prospektu prof. Juliana Gembalskiego.
Parafia posiada dom katechetyczny m.in. z aulą i biblioteką. Przy plebanii (budowanej w latach 1955-1959, później remontowanej) znajduje się grota z figurą Matki Bożej Ubogich.
Na terenie stoją liczne krzyże i kapliczki m.in. św. Jana Nepomucena z XIX wieku.
Parafia wydaje pismo Trinitas . Działają przy niej liczne grupy np. Franciszkański Zakon Świeckich, Żywy Różaniec, czy chór Słowiczek . Organizuje się pielgrzymki, kolonie, festiwale, koncerty.
Kronika parafialna prowadzona jest od 1946 roku. Z Kostuchny pochodził bł. Stanisław Kubista (1898-1940), ojciec werbista zamordowany w Sachsenhausen.
Proboszczowie
- ks. Leopold Wolff kuratus (1946-1957), proboszcz (1957-1974)
- ks. Jan Brzozoń adiutor (1971-1974), proboszcz (1974-1983)
- ks. Michał Kałuża adiutor (1984-1984)
- ks. Jerzy Goppek (1984-1993)
- ks. Stanisław Reś administrator (1993-1995), proboszcz (1995-2021)
- ks. Krzysztof Szota administrator (2021-2022), proboszcz (2022-nadal)
Bibliografia
Parafia Trójcy Przenajświętszej Katowice-Kostuchna, red. S. Reś, Katowice 1999; Dekret erekcyjny Kuracji Kostuchna, WD 1947, nr 5, s. 123-124; M.R., Piękna świątynia zamiast baraku. Poświęcenie kościoła w Kostuchnie, GN 1995, nr 43, (dodatek katowicki), s. 12. [1]
|