Mocko Jan Ewangelista

Mocko Jan Ewangelista (1866-1935), proboszcz w Skoczowie

Urodził się 18 grudnia 1866 w Rudzicy k. Bielska. Był synem mistrza murarskiego Franciszka i Anny z d. Łomozik. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Rudzicy kontynuował naukę w gimnazjum w Cieszynie. W 1885 roku został przyjęty na studia do Akademii Handlowej w Wiedniu, ale szybko przeniósł się na studia teologiczne do księży jezuitów w Innsbrucku. W czasie studiów żywo interesował się społeczną nauką Kościoła. Święcenia kapłańskie przyjął 26 lipca 1891.

Jako wikariusz pracował najpierw w parafii św. Ap. Piotra i Pawła w Barzdorff na Śląsku Opawskim, a następnie w parafii św. Marii Magdaleny w Cieszynie. Równocześnie uczył w tamtejszym seminarium nauczycielskim. Od samego początku pracy duszpasterskiej prowadził aktywną działalność na rzecz wprowadzenia w życie zasad wynikających z encykliki Rerum novarum papieża Leona XIII. Będąc doskonałym kaznodzieją, przyczynił się do zneutralizowania w mieście wpływów politycznych socjalistów. 7 lutego 1900 został mianowany proboszczem w parafii św. Ap. Piotra i Pawła w Skoczowie, gdzie dał się poznać jako organizator życia religijnego, czciciel św. Jana Sarkandra i polski działacz narodowy. Znacznie rozbudował kościół parafialny i wyposażył go w urządzenia kultowe. Chcąc upowszechnić kult ks. Jana Sarkandra przygotował kaplicę w domu jego urodzenia oraz powiększył dwukrotnie kaplicę zbudowaną na cześć błogosławionego na Wzgórzu. Od 1903 roku zaczął organizować na to miejsce procesje z kościoła parafialnego. Trzy lata później w skoczowskim kościele wybudował ołtarz ku czci bł. Jana Sarkandra i odprawiał przy nim cotygodniowe specjalne nabożeństwa.

W latach 1900-1910 był przewodniczącym Polskiej Czytelni Katolickiej. W celu ożywienia życia religijnego w parafii, w październiku 1922 roku sprowadził do Skoczowa siostry zakonne ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanego Poczęcia NMP z Dębicy, którym powierzył opiekę nad sierotami, chorymi i opuszczonymi. Po założeniu w 1923 roku Stowarzyszenia Chrześcijańsko-Społecznego, działającego w myśl nauki społecznej Kościoła, którego był duchowym opiekunem i przewodnikiem, został wybrany na burmistrza Skoczowa. Urząd ten sprawował aż do śmierci. Na tym stanowisku wiele uczynił dla miasta. W 1928 roku wprowadził elektryczne oświetlenie. Na drodze procesu sądowego, który zakończył się przed Najwyższym Trybunałem, odzyskał dla parafii szpital-przytułek przylegający do małego kościoła Krzyża Świętego. W 1924 roku doprowadził do pełnego zrównoważenia budżetu miasta. Zadbał o rozwój przestrzenny miasta, uporządkowanie ulic i ich upiększenie zielenią. Troszczył się o oświatę i upowszechnienie rekreacji. Wspierał rozwój czytelnictwa i dbał o repertuar miejscowego kina. Założył także nowy cmentarz na tzw. Kopcu Wiślickim.

Wyznając zasadę, że Polak to katolik, ks. Mocko opublikował dwie książki: Dla nauki i obrony przeciw zaczepkom protestanckim i Kancjonał Nowy oraz Książka modlitewna. W 1927 roku został mianowany radcą duchownym, a pięć lat później wizytatorem nauki religii dla szkół powszechnych w Lipowcu i Dębowcu. Od 1932 roku był również członkiem Sekcji Propagandowo-Finansowej Komitetu Budowy Katedry w Katowicach. Pełnił też obowiązki członka Rady Administracyjnej Diecezji Katowickiej. W uznaniu zasług otrzymał godność tajnego szambelana papieskiego. Krótko przed śmiercią przeszedł na emeryturę. Zmarł 10 grudnia 1935 w szpitalu sióstr elżbietanek w Cieszynie. Został pochowany w Skoczowie.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Jana Ewangelisty Mocko; Schematismus 1901; Nekrolog, WD 1936, nr 1, s. 65; Golec, Bojda, Słownik, t. 1, s. 197-198; WD 1931, nr 10, s. 122.