Mieroszewski Jerzy Antoni
Mieroszewski Jerzy Antoni (1677-1756), proboszcz w Mysłowicach, kanonik katedralny
Urodził się 19 marca 1677 w Mysłowicach. Był synem Krzysztofa Mieroszewskiego, właściciela pewnej części Mysłowic, Michałkowic i Małobądzia i drugiej jego żony Benygny Estery z Wilczków. Jego starszym bratem był Jan Krzysztof Mieroszewski, ordynat mysłowicki. W 1703 roku został proboszczem w Bogucicach. Rok później, gdy obejmował probostwo w Mysłowicach miał zaledwie 27 lat i był subdiakonem. Później został proboszczem w Siewierzu oraz kanonikiem. Aby mógł piastować równocześnie trzy urzędy: kanonika, proboszcza w Mysłowicach i Siewierzu musiał otrzymać papieską dyspensę.
W Mysłowicach ks. Mieroszewski założył nowe księgi metrykalne, ożywił Bractwo Różańcowe oraz doprowadził do godnego stanu kościół parafialny. W 1730 roku urządził w nim kryptę św. Antoniego, a dziesięć lat później rozpoczął powiększanie kościoła. Po przebudowie i powiększeniu, 19 kwietnia 1744 kościół konsekrował biskup sufragan krakowski Michał Kunicki. W kościele urządzono jeszcze dwie krypty. Święty spokój miejsca został zburzony w 1753 roku. Wówczas nastąpił przelew krwi na cmentarzu parafialnym. Dwoje szlachciców: Stanisław Tęgobórski i Korulski z Pogoni dobyli szabli na terenie kościelnym. Miejsce straciło poświęcenie i trzeba było na nowo je konsekrować.
W ciągu swego życia dostąpił wielkich godności. Był kanclerzem księstwa siewierskiego, był również sędzią sądu królewskiego oraz kustoszem koronnym. Klucze do skarbca na zamku krakowskim posiadało tylko dwóch kanoników krakowskich, w tym ks. Mieroszewski. Znajdowały się tam cenne klejnoty, korony i wiele dokumentów królewskich. Ks. Mieroszewski w 1756 roku po wielu latach proboszczowania w Mysłowicach przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Krakowie. Tam po trzech miesiącach zmarł. Spoczął w Kościele Mariackim przy Rynku, gdzie został upamiętniony epitafium.
Bibliografia
J. Kudera, Historia parafii mysłowickiej, Mysłowice 1934, s. 89-93; A. Piwowarczyk, Mieroszewski Jerzy Antoni (hasło), [w:] Słownik biograficzny ziemi pszczyńskiej, s. 183-184; "Ziemia Śląska" 1929, nr 14.
| |||||