Micewski Andrzej

Z e-ncyklopedia

Micewski Andrzej (1926-2004), publicysta, polityk

Urodził się 3 listopada 1926 w Warszawie. W 1941 roku, w wieku 15 lat, wyjechał do Krakowa, gdzie nielegalnie kolportował pismo „Jutro Polski”, związane ze Stronnictwem Demokratycznym. Rok później stracił matkę, której śmierć była dla niego, jak sam twierdził, przeżyciem wstrząsającym, początkiem absolutnej samotności i rosnącego zainteresowania religią. A. Micewski znalazł się wtedy u oo. zmartwychwstańców. We wrześniu tego samego roku aresztowany za kolportaż, trafił w ręce gestapo. Został zwolniony, ale naziści zamierzali wykorzystać go do pojmania jego współpracowników. By tego uniknąć zmienił tożsamość i pod konspiracyjnym nazwiskiem Antoni Michalski uciekł do Sokołowa Podlaskiego,gdzie zaopiekowali się nim salezjanie. W 1943 roku trafił na Pawiak, po kilku tygodniach został zwolniony. W tym czasie zawarł też przyjaźń z Wojciechem Pędichem, który w 1944 roku wprowadził go do Armii Krajowej. Rok później zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym w Sokołowie Podlaskim i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Coraz bardziej związywał się z polityką, zapisał się do Stronnictwa Pracy, sam pisywał w biuletynie studenckim. Wstąpił też do Sodalicji Mariańskiej, poprzez którą poznał Bolesława Piaseckiego. Zaczął publikować w „Tygodniku Warszawskim” oraz „Dziś i jutro”, głoszącym tzw. realizm polityczny. Na wiele lat związał się zawodowo i ideologicznie z Piaseckim i jego PAX-em. W 1950 roku został członkiem zarządu Caritasu, odebranego już wtedy Kościołowi. Z PAX-em pożegnał się w roku 1957, wstąpił do Klubu Inteligencji Katolickiej i rozpoczął współpracę z najbliższym mu ideowo środowiskiem, mianowicie z miesięcznikiem „Więź”. Wtedy też podjął decyzję, że nie będzie pracował w swoim zawodzie, gdyż zamierzał poświęcić się pisaniu. Micewski pisywał najczęściej eseje historyczne, które przyniosły mu uznanie czytelników. Z „Więzi” odszedł, kiedy ówczesny redaktor naczelny, Tadeusz Mazowiecki nie wyraził zgody na publikację jego artykułu, który mógł zostać odebrany jako dowód poparcia dla moczarowskiej frakcji PZPR. W kolejnych latach Micewski prowadził własne wydawnictwo „Verum”,a następnie dołączył do redakcji „Tygodnika Powszechnego”, pisywał też do paryskiej „Kultury”. W latach 80-tych nawiązał bliską współpracę z bpem Józefem Glempem. Prymas powołał go do Prymasowskiej Rady Społecznej, a następnie osadził na stanowisku redaktora w wiedeńskim kwartalniku „Znaki Czasu”.

W 1988 roku Micewski dostał propozycję objęcia teki ministra w rządzie Mieczysława Rakowskiego, ale odmówił. Podczas kampanii prezydenckiej Lecha Wałęsy, pełnił funkcję szefa zespołu doradców. W 1993 wszedł do sejmu z listy PSL-u jako poseł niezrzeszony. W 2006 roku światło dzienne ujrzały dokumenty, w których figuruje on jako TW „Michalski” i „Historyk”. Andrzej Friszke zaznacza, iż mimo wszystko Micewski był pisarzem suwerennym, politycznym graczem, a kontakty z SB traktował jako wygodne w tej grze narzędzie. Micewski był autorem wielu poczytnych książek, m.in.: „Z geografii politycznej II Rzeczypospolitej”, „W cieniu Marszałka Piłsudskiego”, „Współrządzić czy nie kłamać”, „Kardynał Wyszyński Prymas i Mąż Stanu”, „Kościół wobec <Solidarności> i stanu wojennego”, „Ludzie i opcje”, „Katolicy w potrzasku”, „Dziennik idącego samotnie”. Laureat nagrody ”Polityki” z 1969 roku, nagrody fundacji Jurzykowskich w 1975 roku, nagrody „ Kultury” paryskiej w 1981 roku i nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w 1995 roku. Zmarł 29 listopada 2004.

Bibliografia

A. Micewski, Katolicy w potrzasku, Warszawa 1993; tenże, Dziennik idącego samotnie, Warszawa 1998; A. Kaczyński, Katolik w potrzasku, „Rzeczpospolita” 2006, 12-13 VIII; P. Adamowicz, A. Kaczyński, Micewski-polityk uwikłany, autor suwerenny, „Rzeczpospolita” 2006, 12-13 VIII; Archiwum danych o posłach: Posłowie II kadencji 1993 -1997, [1].