Marklowski Konrad

Marklowski Konrad (1912-1990), teolog, proboszcz w Czarnym Lesie

Urodził się 17 lutego 1912 w Chorzowie. Jego rodzicami byli Edward, hutnik-kowal i Martyna, z d. Witt. Po ukończeniu sześciu klas szkoły powszechnej w 1924 roku rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Chorzowie, gdzie w 1932 roku zdał egzamin dojrzałości. W tym samym roku wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie rozpoczynając studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ukończył je w 1937 roku uzyskując tytuł magistra teologii. Pracę magisterską napisał na temat: Aspiracje mesjańskie w Babilonii i w Egipcie, a mesjanizm izraelski. Święcenia kapłańskie przyjął 14 czerwca 1937 w katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach. Sakramentu kapłaństwa udzielił mu bp S. Adamski.

Od 5 lipca 1937 pełnił zastępstwo w charakterze tymczasowego wikariusza w swojej rodzinnej parafii św. Józefa w Chorzowie. Jego pierwszą stałą placówką duszpasterską była parafia Czarny Las, dokąd jako wikariusz został skierowany dekretem z 25 sierpnia 1937. Od września 1939 roku miał być katechetą w Szkołach Dokształcających Zawodowych w Katowicach. Po wybuchu wojny był po kilka dni substytutem w Bojszowach, Miedźnej i Woli; a od 18 listopada 1939 tymczasowym wikariuszem w parafii Nawiedzenia NMP w Orzeszu. 26 lutego 1940 został mianowany wikariuszem w Świętochłowicach. Był tam też duszpasterzem w szpitalu. Następnie od 1 sierpnia 1944 był wikariuszem w parafii NSPJ w Mysłowicach, gdzie od 22 sierpnia tegoż roku pełnił równocześnie funkcję rektora kościoła NMP. Od 1 października 1944 był wikariuszem w Bogucicach, a od 31 sierpnia 1948 w parafii św. Mikołaja w Bielsku (obecnie diecezja bielsko-żywiecka). 8 września 1952 został mianowany administratorem parafii Chorzów Stary.

W uznaniu dotychczasowej pracy duszpasterskiej i naukowej 10 października 1952 otrzymał od bp. Adamskiego prawo używania tytułu proboszcza. 5 listopada 1953 powierzono mu funkcję cenzora książek. 24 stycznia 1953 został mianowany wikariuszem-adiutorem w parafii św. Mikołaja w Bielsku z poleceniem budowy kościoła w pobliżu dworca kolejowego i utworzenia nowej parafii. Z powodu sprzeciwu tamtejszego proboszcza nie objął tego stanowiska i wrócił do Chorzowa Starego. Dekretem z 27 czerwca 1953 został ustanowiony administratorem parafii św. Józefa w Rudzie Śląskiej. Jego ostatnią placówką duszpasterską był Czarny Las, gdzie 1 lipca 1955 został administratorem kuracji.

Po erygowaniu w 1957 roku w Czarnym Lesie parafii został jej administratorem z tytułem proboszcza. Poza pracą duszpasterską w parafii zajmował się pracą naukową uzyskując na Uniwersytecie Jagiellońskim stopień doktora teologii. Współpracował w wydaniu Biblii Tysiąclecia, tłumacząc Księgę Koheleta oraz pełnił funkcje ogólnodiecezjalne: wykładał Pismo Św. Starego Testamentu w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie, był egzaminatorem prosynodalnym (od 1969), a od 1979 roku synodalnym z zakresu Pisma Świętego. Od grudnia 1970 roku był cenzorem Śląskich Studiów Historyczno-Teologicznych. W czasie I Synodu Diecezji Katowickiej był członkiem Komisji Doktrynalnej — Podkomisji Teologicznej. W 1971 roku uhonorowany został godnością kapelana Jego Świątobliwości.

W 1987 roku przeszedł na emeryturę i zamieszkał na terenie parafii NSPJ w Bykowinie. W ostatnich latach stan jego zdrowia stale się pogarszał. Zmarł 26 września 1990. Eksportacja zwłok do kościoła w Bykowinie odbyła się 28 września, a pogrzeb następnego dnia w Czarnym Lesie.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Konrada Marklowskiego; Schematyzm 1955-1986; J. Pawliczek, Nekrolog, WD 1990, nr 11, s. 598-599; A. Dreja, Ks. Konrad Marklowski (1912-1990), jako biblista, SSHT 1994/1995, t. 27/28, s. 235-238; Represje wobec duchowieństwa, s. 240; J. Żurek, Ruch "księży patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s. 217; E. Poloczek, Kazanie w czasie Mszy św. pogrzebowej ks. Konrada Marklowskiego, WD 1990, nr 11, s. 596-598; A. Dreja, Marklowski Konrad (hasło), SPTK, t. 8, Warszawa 1995, s. 381-382.