Marceli II

Z e-ncyklopedia

Marceli II (1501-1555), papież

Marcello Cervini urodził się 6 maja 1501 w Montefano w prowincji Macerata, w rodzinie Montepulciano. Jego ojciec był pisarzem w Świętej Penitencjarii za pontyfikatu Innocentego VIII oraz zastępcą skarbnika marchii Ankony za pontyfikatu Aleksandra VI. Marcello studiował nauki humanistyczne w Sienie, ponadto studiował w Montepulciano oraz w Rzymie, gdzie pełnił także rolę sekretarza młodego kardynała Farnese, wnuka Pawła III. Później otrzymał sakrę biskupią oraz został biskupem w Reggio Emilia i w Gubbio.

Został mianowany przez papieża Pawła III kardynałem kościoła Santa Croce in Gerusalemme oraz nuncjuszem apostolskim i legatem na dworach króla Francji Franciszka I i cesarza Hiszpanii Karola V. Pomimo tego, że przeważnie przebywał poza swoimi diecezjami, troszczył się o nie oraz przeprowadził w nich szereg reform. Był także gorliwym patronem eremitów: serwitów z Monte Senario i augustianów.

W 1545 roku został wybrany na współprzewodniczącego soboru trydenckiego (obok kard. Giovanniego Marii Ciocchiego del Monte, późniejszego papieża Juliusza III i kard. Reginalda Pole’a). Poparł wyraźnie politykę papieską oraz decyzję w sprawie przeniesienia obrad soboru do Bolonii, czym naraził się cesarzowi Karolowi V Habsburgowi. W 1548 roku został członkiem komisji reform powołanej do życia przez papieża Pawła III oraz otrzymał stanowisko bibliotekarza watykańskiego. Za pontyfikatu Juliusza III, był przewodniczącym wspomnianej komisji reform, lecz krytyka nepotyzmu Juliusza III i jego wystawnego trybu życia, spowodowała jego przeniesienie do administrowanego przez niego biskupstwa w Gubbio.

Po śmierci papieża Juliusza III, 9 kwietnia 1555 na konklawe na kolejnego następcę św. Piotra wybrano właśnie Marcello Cerviniego, którego wcześniej nie brano nawet pod uwagę z racji zatargu z cesarzem Karolem V. Był on ostatnim papieżem, który zachował imię chrzcielne i jako Marceli II, został koronowany 10 kwietnia 1555. Jego wybór wzbudził entuzjazm oraz nadzieję, gdyż był on zdolnym, doświadczonym, prawym i gotowym do poświęceń człowiekiem, który wydawał się odpowiednią osobą do przeprowadzenia reform. Jego koronacja była skromna, a zaoszczędzone fundusze zostały przeznaczone na pomoc ubogim oraz na administrację Stolicy Apostolskiej. Nie interesował się sprawami politycznymi, lecz tylko czysto religijnymi, był wrogiem nepotyzmu, a własnemu bratu zabronił nawet przeprowadzki do Rzymu. Miał opinię osoby miłosiernej, pobożnej, dzielnej, mądrej i roztropnej, lecz niestety jego pontyfikat trwał zaledwie 22 dni. Zmarł 1 maja 1555 w wieku zaledwie 54 lat. Pochowano go w grotach watykańskich.

Bibliografia

Robert Monge, Leksykon papieży, Kraków 2008 (wyd. Salwator); K. Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996