Machura Jan

Machura Jan (1890-?)

Urodził się 30 sierpnia 1890 w Zabrzu w rodzinie górnika. Formację seminaryjną odbył w latach 1910-1914 częściowo w Arcybiskupim Seminarium Duchownym Ducha Świętego w Bukareszcie, a sfinalizował je w Rzymie studiując w Kolegium Rozkrzewiania Wiary. Święcenia kapłańskie przyjął 6 czerwca 1914 w Bazylice św. Jana na Lateranie w Rzymie. Jako kapłan archidiecezji bukaresztańskiej po święceniach powrócił do niej co zbiegło się z wybuchem I wojny światowej. Zamieszanie polityczne sprawiło, że np. w „Głosie Śląskim” mówiono o jego zaginięciu i poszukiwaniach powziętych przez rodziców. Możliwe, że do końca wojny przebywał na terenie Rumunii, a po jej zakończeniu przyjechał na rodzinny Górny Śląsk. Tutaj, będąc wciąż inkardynowanym do archidiecezji bukaresztańskiej, został, 2 października 1919, ustanowiony wikarym w Markowicach koło Raciborza. W tym charakterze pracował tam do 1924/25 roku, a w kolejnych latach, wg schematyzmów wrocławskich, nadal tam przebywał ale jako komorant. Był nadal duchownym bukaresztańskim. Niestety nie wiadomo jakie były jego losy po 1930 roku. Wg jedynych dostępnych, bardzo lakonicznych przekazów rumuńskich stwierdzono, że pracował m.in. w Dobrodzieniu i Turzach koło Raciborza oraz w wielu parafiach archidiecezji bukaresztańskiej. Możliwe, że w latach trzydziestych powrócił do Rumunii. Ks. Machura był utrakwistą, ale jego poglądy polityczne ciążyły w stronę opcji niemieckiej. Będąc wikarym w Markowicach naraził się części parafian, ogłaszając że kazanie podczas odpustu będzie po niemiecku, a tamtejszy oddział Kongregacji Marjańskiej nazwał niemieckim („nasza Kongregacja jest deutsch”). Niestety nie są znane dalsze jego losy oraz czas i miejsce śmierci.

Bibliografia

Schematismus 1921-1930; „Katolik” 1920, nr 125; „Głos Śląski” 1916, nr 145; 1920, nr 125; „Kuryer Śląski” 1920, nr 237; [1]