Kurzeja Edmund

Z e-ncyklopedia

Kurzeja Edmund (1909-1978), proboszcz w Pawłowicach Śląskich

Kurzeja ks.jpg
kwatera duchownych w Pawłowicach

Urodził się 9 października 1909 w Bykowinie w rodzinie hutnika Piotra i Anny z d. Sojka. Do szkoły powszechnej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. Naukę w zakresie szkoły średniej rozpoczął w gimnazjum w Katowicach. Latem 1932 roku wstąpił do Zgromadzenia Ojców Pijarów. Po odbyciu nowicjatu, 28 sierpnia 1933 złożył pierwsze śluby zakonne. Następnie kontynuował naukę w gimnazjum Ojców Pijarów w Rakowicach koło Krakowa. Równocześnie był nauczycielem i wychowawcą w miejscowej Prywatnej Szkole Ludowej oraz pełnił obowiązki podprefekta w konwikcie przy rakowickim gimnazjum. W 1935 roku zdał egzamin dojrzałości. W tym samym roku opuścił Zgromadzenie Ojców Pijarów, wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wybuchu II wojny światowej ostatni rok studiów ukończył w ramach tajnego nauczania w Katowicach. Święcenia kapłańskie przyjął 10 grudnia 1939 w kaplicy Kurii Diecezjalnej w Katowicach z rąk bpa S. Adamskiego.

Po święceniach pomagał w duszpasterstwie w rodzinnej parafii Trójcy Przenajświętszej w Kochłowicach. 26 stycznia 1940 skierowano go jako wikariusza do parafii św. Mikołaja w Lublińcu. Krótko potem został przeniesiony do parafii św. Mikołaja w Bujakowie, gdzie zastępował internowanego proboszcza ks. Franciszka Górka. Następnie duszpasterzował czasowo w parafii Nawiedzenia NMP w Orzeszu. 14 marca 1940 otrzymał dekret wikariusza, kierujący go do parafii św. Antoniego w Siemianowicach Śląskich. Dwa lata później, w 1942 roku został przymusowo wcielony do wojska niemieckiego. Walczył na froncie wschodnim w pierwszej linii bojowej. Potem przebywał na Kaukazie. Po ucieczce z wojska od listopada 1942 roku pracował w duszpasterstwie w miejscowości Milatyn Nowy na terenie archidiecezji lwowskiej. W 1945 roku powrócił do diecezji katowickiej i 17 maja tegoż roku rozpoczął posługę wikariusza w parafii św. Barbary w Chorzowie, gdzie prowadził z poświęceniem parafialny oddział „Caritas”.

Od 3 sierpnia 1948 był wikariuszem w parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Katowicach. W listopadzie 1948 roku zdał egzamin proboszczowski. Napisał pracę nt. Parafia Kochłowice. 28 sierpnia 1952 otrzymał prawo do noszenia pelerynki proboszczowskiej. Od 13 grudnia 1954 administrował parafią św. Józefa w Rudzie Śląskiej. 29 stycznia 1957 bp S. Adamski mianował go administratorem w parafii św. Jana Chrzciciela w Pawłowicach Śląskich, a cztery lata później, 1 grudnia 1961, zatwierdził go tam oficjalnie na stanowisku proboszcza. Ks. Kurzeja wykazał się w Pawłowicach dużą dbałością o materialne sprawy kościoła. We wrześniu 1978 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 16 listopada 1978 w Pawłowicach Śląskich i tam został pochowany.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Edmunda Kurzeji; Schematyzm 1947-1981; Myszor, Stosunki Kościół - państwo okupacyjne w diecezji katowickiej 1939-1945, s. 164, 178; Represje wobec duchowieństwa, s. 239; Wojskowa służba, s. 131; WD 1978, nr 11, s. 259; Catalogus Provinciae Poloniae Scholarum Piarum Anni 1935, Cracoviae 1935, s. 12.