Knapik Wacław

Knapik Wacław Tomasz CM (1897-1980)

Urodził się 3 marca 1897 w Piekarach Śląskich w rodzinie Karola i Joanny z d. Sikora. Z powodów narodowych, chcąc zapewnić mu polskie wykształcenie, rodzice skierowali 14-letniego Wacława w 1911 roku do Krakowa, do Małego Seminarium Księży Misjonarzy w Nowej Wsi, w którym przebywał do wybuchu I wojny światowej. 25 listopada 1915 wstąpił do Zgromadzenia Misjonarzy z chęcią zostania kapłanem. Po ukończeniu liceum w Krakowie, 12 czerwca 1919 zdał maturę państwową, a następnie podjął studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie, na Stradomiu. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1922 w Katedrze Wawelskiej z rąk bpa Adama Stefana Sapiehy. Po święceniach przełożeni posłali go do Francji na dalsze studia teologiczne. W Strasburgu, 9 listopada 1923, uzyskał licencjat z teologii i rozpoczął studia doktoranckie.

W latach 1925-1928 pełnił funkcję sekretarza generalnego Misji Polskiej w Paryżu, której rektorem był ks. Wilhelm Szymbor CM. W 1928 roku został przeniesiony do Lyonu, gdzie pracował jako misjonarz. Do jego obowiązków należała opieka duszpasterska i misyjna wśród polskich imigrantów i Polonii we Francji. Z Lyonu, w którym przebywał do 1937 roku, regularnie wyjeżdżał do innych miejscowości, skupisk polskich emigrantów. Od 1938 roku, przez cały okres II wojny światowej przebywał w Beaulieu nad Loarą gdzie był duszpasterzem trzech polskich parafii. W 1952 roku został mianowany superiorem Domu Galijskiego Prowincji Polski Zgromadzenia Misji w Courbevoie we Francji. Pełnił tę funkcję do roku 1955.

W 1955 roku został powołany na stanowisko Asystenta Generalnego Przełożonego Generalnego w domu macierzystym Zgromadzenia w Paryżu. W tym czasie Kuria Generalna została przeniesiona z Paryża do Rzymu. Urząd ten pełnił do 1963 roku. W ostatnim roku swego urzędowania, po przeniesieniu Kurii, pracował w Rzymie.

W 1963 roku powrócił do Polski i zamieszkał w domu prowincjalnym na Stradomiu w Krakowie. Tutaj aktywnie udzielał się jako lektor języka francuskiego w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy oraz jako spowiednik kleryków i sióstr zakonnych. Dopiero postępująca choroba serca zmusiła go do zaprzestania tych obowiązków w ostatnich pięciu latach życia. Zmarł 2 kwietnia 1980 w Krakowie.

Otrzymał następujące odznaczenia: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski 3 klasy, Srebrny Krzyż Zasługi RP (1937), Brązowy Krzyż Zasługi z mieczami (1944), Médaille de la Résistance Française (1966) i Srebrny Krzyż Zasługi Polskiej Misji Katolickiej we Francji (1947).

Bibliografia

Opracowanie własne.