Jan XV
Jan XV (ok. 950-996), papież
Jan XV urodził się w Rzymie ok. 950 roku. Był synem kapłana Leona Franco z regionu Gallina Alba. Papieżem został w sierpniu 985 roku i na tronie Piotrowym zasiadał aż do śmierci, która nastąpiła w marcu 996 roku. Przed nominacją na papieża był kardynałem-prezbiterem od św. Witalisa. Biskup Rzymu został papieżem po śmierci antypapieża Bonifacego VII, dzięki poparciu udzielonego mu przez cesarza Bazylego II oraz nominacji Kresencjuszy - arystokratycznego rodu, szczególnie Kresencjusza II, patrycjusza rzymskiego, którego ród rządził Rzymem oraz państwem kościelnym. Poparcie to sprawiło, że Jan XV całkowicie musiał uzależniać swe decyzje od tego arystokratycznego stronnictwa. Rzymianie znienawidzili go za jego chorobliwą wręcz żądzę pieniądza, był oskarżany o chciwość i obsypywanie przywilejami swoich krewnych. Jan XV doprowadził w 991 roku za pośrednictwem legata Leona z Trewiru, do kompromisu w Rouen w konflikcie pomiędzy królem Anglii Etelredem II „Bezradnym”, a księciem Normandii Ryszardem II „Nieustraszonym”, oraz interweniował w sprawie biskupa Reims Arnulfa, oskarżonego o zdradę stanu i uwięzionego przez króla Francji Hugona Kapeta, przywracając go na stanowisko biskupa.
W 992 roku Mieszko I za sprawowania władzy papieskiej przez Jana XV oddał pod opiekę Stolicy Apostolskiej Polskę. Z tego politycznego wydarzenia zachowało się tylko streszczenie dokumentu książęcego zwane od pierwszych słów „Dagome iudex”. Akt ten miał zabezpieczyć państwo polskie przed niemiecką agresją i zapewnić gwarantowaną niepodległość.
W 993 roku dokonał pierwszej uroczystej kanonizacji w Kościele katolickim. Kanonizował na Lateranie biskupa Ulryka z Augsburga. Jan XV był protektorem reformy kluniackiej z przełomu X i XI wieku, która dotyczyła powrócenia do reguły św. Benedykta, czyli przestrzegania ubóstwa, zachowanie celibatu, wypełnienie czasu modlitwą i pracą.
Nieporozumienia z Kresencjuszem II spowodowały, że opuścił miasto, uciekł do Sutri i poprosił o pomoc Ottona III, który wtedy osiągnął właśnie pełnoletność i chciał koronować go na cesarza. Otton wyruszył w podróż wraz ze swym cudownym orszakiem z Ratyzbony do Stolicy Apostolskiej. Zanim jednak przybył do Rzymu, w Pawii otrzymał wiadomość, że papież nie żyje. Zmarł na febrę, pochowano go w Bazylice Świętego Piotra.
Bibliografia
R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 2000, s. 7; Encyklopedia Katolicka, pod red. S. Wielgusa, tom VII, Lublin 1997, kol. 830; F.X. Seppelt, K. Löffler, Dzieje papieży, Poznań 1936. s. 180-183.
|
|