Jan Hus, Twierdzenia odrzucone przez sobór w Konstancji

Przewidziani [na potępienie] nie są częścią Kościoła, żadna bowiem jego część nie odpadnie ostatecznie od niego, gdyż nie ustanie miłość przeznaczająca do nieba, która Kościół łączy. Każdy przewidziany [na potępienie], chociaż czasem jest w łasce podług obecnego stanu sprawiedliwości, nigdy jednak nie jest częścią świętego Kościoła. Natomiast każdy przeznaczony [do nieba] zawsze pozostaje członkiem Kościoła, choćby niekiedy utracił łaskę drugorzędną, lecz nie [zasadniczą] łaskę przebaczenia. Jeśli pojmujemy Kościół jako zgromadzenie przeznaczonych, czy - według obecnej sprawiedliwości - będących w łasce, czy nie, to w tym znaczeniu nauka o Kościele jest, artykułem wiary.

Nikt, komu by to nie zostało objawione, nie może roztropnie twierdzić o sobie samym lub kimś innym, że jest głową poszczególnego Kościoła. Także i Rzymski Biskup nie jest głową lokalnego Kościoła rzymskiego.
Materialna substancja chleba i podobnie materialna substancja wina pozostają w sakramencie ołtarza.
W tym sakramencie przypadłości chleba nie pozostają bez podłoża.
W tym sakramencie Chrystus nie jest obecny identycznie i rzeczywiście obecnością swojego ciała.
W Ewangelii nie ma podstaw (do twierdzenia), że Chrystus nakazał odprawianie Mszy.

Za: M. Patalon, Fenomen chrześcijaństwa, Słupsk 2001. s. 125.