Hawlicki Ernest

Hawlicki Ernest OFM (1914-1994), imię zakonne Stefan

Urodził się 15 marca 1914 w Zabrzu-Makoszowach. Do franciszkańskiego zakonu wstąpił w 1932 roku. W nowicjacie był w Wieluniu i tam złożył profesję czasową 31 lipca 1933. Studia filozoficzne odbył w Osiecznej (1933-1934), a teologiczne we Wronkach (1934-1937). Profesję wieczystą złożył 1 sierpnia 1936 we Wronkach. Święcenia kapłańskie przyjął 26 września 1937 we Wronkach z rąk bp. Walentego Dymka. Po święceniach został skierowany na studia specjalistyczne z zakresu biblistyki na KUL. Studiował aż do wybuchu II wojny światowej, tj. do 1939 r. Przez cały czas wojny (1939-1945) przebywał w Kazimierzu Dolnym, w klasztorze Prowincji Matki Boskiej Anielskiej. Po zakończeniu wojny przebywał kolejno w następujących klasztorach: Wronki (1945-1946), Wieluń (1946-1947), Kuźnica w charakterze proboszcza (1947-1949), Wronki (1949-1951), Rybnik (1951-1952), Panewniki w charakterze gwardiana (1952-1956), Chorzów-Klimzowiec, w charakterze przełożonego (1956), Wejherowo (1956-1958), Poznań (1958-1960), Opole w charakterze gwardiana (1960-1962), Wschowa w charakterze gwardiana (1962-1968), Miejska Górka (1968-1971), Wieluń (1971-1972). Od 1972 roku należał do wspólnoty klasztoru w Chorzowie-Klimzowcu. W latach 1951-1953 był definitorem prowincjalnym (wybrany poza kapitułą prowincjalną), a w latach 1949-1957 był profesorem Pisma św. w Seminarium Duchownym najpierw we Wronkach, a następnie w Wyższym Seminarium Duchownym OO. Franciszkanów w Panewnikach.

Zmarł 8 grudnia 1994 w klasztorze w Chorzowie-Klimzowcu. Spoczął w kwaterze franciszkanów na cmentarzu panewnickim w Ligocie.

Bibliografia

[1] (dostęp: 3.08.2016).