Grzegorz II (ok. 669-731), papież
Rzymianin, syn Marcellusa. Urodził się około roku 669. Żył w czasach papieża Sergiusza I (687-701). Papież udzielił mu święceń subdiakonatu i powierzył urząd papieskiego zakrystiana oraz bibliotekarza. Po święceniach diakonatu papież Konstantyn I (708-715) zabrał go ze sobą do Konstantynopola. Tam rozmawiali wspólnie z cesarzem Justynianem II. Grzegorz wykazał się wtedy niezwykłą mądrością, roztropnością oraz stanowczością. Po śmierci Konstantyna I prawie jednogłośnie został wybrany papieżem. Jednakże najpierw otrzymał święcenia kapłańskie, a sakrę biskupią 19 maja 715. Podczas swego pontyfikatu realizował program poszerzania chrześcijaństwa w Niemczech. Tam posłał Winfryda, któremu zmienił imię na Bonifacy. Pod tym imieniem pojechał on do Turyngów. Grzegorz II w 722 roku konsekrował Bonifacego na biskupa. Wręczając Bonifacemu list żelazny do władcy Franków Karola Młota podkreślał on dobry stosunek Rzymu do Germanów. Papież starał się utrzymywać dobre stosunki z Bizancjum, choć to łatwe nie było. Jedną z jego dobrych cech było patrzenie perspektywiczne. Starał się dostrzegać dobro tam, gdzie może na początku nie było go widać. Grzegorz II zwołał także do Rzymu synod, na którym uchwalono 17 kanonów dotyczących jedności małżeństwa. Wprowadził także do Mszy świętej nowy ryt w okresie Wielkiego Postu, między innymi Wielkoczwartkową Mszę świętą. Zmarł 11 lutego 731 w Rzymie i został pochowany w Bazylice Świętego Piotra.
Bibliografia
R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 1998, s. 32; K. Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996, s. 85-87; EK, t. 6, Lublin 1993, kol. 333-334.
