Domowy Kościół

Z e-ncyklopedia

Domowy Kościół to rodzinna gałąź Ruchu Światło-Życie, założony przez ks. Franciszka Blachnickiego. W Polsce, w 1969 roku nastąpił rozwój oaz młodzieżowych, które przybrały formę Oaz Żywego Kościoła, pod wpływem inspiracji płynących z dokumentów soborowych. Był to czas odkrywania wartości wspólnoty braterskiej. Grupy młodzieżowe po powrocie z oaz tworzyły grupy przyparafialne, angażując się w ten sposób w życie parafii jak i samego Kościoła. Rok 1970 był momentem przełomowym, kiedy to ks. Franciszek począł myśleć o kształtowaniu rodziny, uświadamiając sobie, iż jest to podstawowa komórka wychowawcza, która wpływa na rozwój młodego pokolenia. Do funkcjonujących oaz dołączono oazę rodzin, która później rozwinęła się jako wspólnota rodzinna, od 1978 roku nazywana Ruchem Domowego Kościoła. Ks. Blachnicki zdawał sobie sprawę, że należy wypracować odrębny program, który będzie odpowiadał rzeczywistości rodzin. Dlatego też poprosił o pomoc siostrę Jadwigę Skudro, uznawaną za współzałożycielkę Ruchu Wspólnot Rodzinnych. W 1972 roku siostra Jadwiga wyjechała do Włoch, Francji i Belgii w celu poznania metod pracy z rodzinami. W Paryżu zetknęła się z Ruchem Equipes Notre Dame, gdzie miała możliwość zapoznać się z jego działaniem uczestnicząc w spotkaniach, jak i wgłębić się w całą ofiarowaną jej dokumentację END. Ruch ten ma wypracowane metody, które pozwalają zrealizować soborową wizję małżeństwa, opiera się nie tylko na łasce nadprzyrodzonej sakramentu, ale też na wiedzy psychologicznej.

W 1973 roku ks. Franciszek Blachnicki zorganizował pierwszą oazę rodzin, podczas której wyjaśnił znaczenia chrześcijańskiego małżeństwa, które powinno żyć Ewangelią i dzielić się nią z innymi. W październiku tego samego roku w Polsce rozpoczęły pracę formacyjną pierwsze kręgi rodzin Ruchu Żywego Kościoła, które składały się z kilku par małżeńskich. Nad pracą kręgu obok małżeństwa czuwał kapłan, który był kierownikiem duchowym. Wówczas też ks. Franciszek Blachnicki dowiedział się o funkcjonowaniu międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre Dame. Zapoznał się z ich pismami i uznał, że warto wykorzystać to co zostało już przygotowane i sprawdzone przez małżeństwa tej wspólnoty. Zadecydował, że połączy charyzmat, cele i metody ruchu Equipes Notre Dame z Ruchem Światło-Życie. Tym samym zarysował wizję pracy ze Wspólnotami Rodzinnymi Ruchu Światło-Życie.

Podsumowując, wspólnota Rodzin Ruchu Światło-Życie, miała swój początek w 1973 roku, w momencie gdy odbyły się pierwsze rekolekcje dla rodzin w Krościenku. Pragnienie zrodzenia tej wspólnoty podyktowane było troską o urzeczywistnienie soborowej wizji rodziny chrześcijańskiej zgodnie z Konstytucją Dogmatyczną o Kościele Lumen Gentium, w której napisano, iż: Z małżeństwa chrześcijańskiego bowiem wywodzi się rodzina, a w niej rodzą się nowi obywatele społeczności ludzkiej, którzy dzięki łasce Ducha Świętego stają się przez chrzest synami Bożymi, aby lud Boży trwał poprzez wieki. W tym domowym niejako Kościele rodzice przy pomocy słowa i przykładu winni być dla dzieci swoich pierwszymi zwiastunami wiary i pielęgnować właściwe każdemu z nich powołanie, ze szczególną zaś troskliwością powołanie duchowne. Nad pracą wspólnoty rodzinnej na poziomie centralnym - krajowym czuwa moderator i para krajowa. Moderatorem krajowym Domowego Kościoła jest obecnie ks. Tomasz Opaliński, a parą krajową Katarzyna i Paweł Maciejewscy.

Domowy Kościół opiera się na zasadach programowych, które zakładają, że małżeństwo podczas formacji podejmie się zobowiązań, które sprzyjają rozwojowi małżeństwa. Należą do nich: modlitwa osobista, spotkanie ze Słowem Bożym (Namiot Spotkania), modlitwa małżeńska, modlitwa rodzinna, comiesięczny dialog małżeński, uczestniczenie w spotkaniach formacyjnych i w rekolekcjach.

Bibliografia

Skudro J., Siostra Jadwiga świadek początków Domowego Kościoła, [w:] „Domowy Kościół: list do wspólnot rodzinnych”, nr 115; Życie siostry Jadwigi Skudro, [w:] „Domowy Kościół: list do wspólnot rodzinnych”, pod red. B. T. Strużanowscy, nr 115; List do wspólnot rodzinnych, t.1, Kraków 2003; Wodarczyk A., Prorok żywego Kościoła, Katowice 2008; [1] [dostęp: 13.05.2014]