Cichoń Antoni
Cichoń Antoni OFM (1887-1962), imię zakonne Bonawentura
Urodził się 29 maja 1887 w Oberglogau (dzisiejszy Głogówek) w rodzinie Michała i Magdaleny z d. Juraszek. Był uczniem kolegium serafickiego Śląskiej Kustodii św. Jadwigi we Wrocławiu Karłowicach, do której później wstąpił i w 1906 roku rozpoczął nowicjat w Nysie oraz przyjął imię zakonne Bonawentura. 8 kwietnia 1907 złożył pierwszą profesję zakonną i powrócił do klasztoru we Wrocławiu i tam w latach 1907-1913 odbył studia seminaryjne. 16 kwietnia 1910 złożył śluby wieczyste na ręce kustosza o. Krystiana Kosubka. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1913 w kościele pw. św. Krzyża na Ostrowie Tumskim we Wrocławiu z rąk kard. Georga Koppa. W pierwszych latach kapłaństwa głosił misje i rekolekcje po polsku i niemiecku, przebywał wtedy na Górze św. Anny. Był członkiem Kapłańskiej Unii Misyjnej na terenie Niemiec, niemieckiego "Duchowego Przymierza (Geistlicher Liebesbund) Dla Zbawienia Dusz Czyśćcowych", "Arcybractwa Mszy Św. Ekspiacyjnych" oraz "Przymierza Mszy Św. w Intencji Misji Afrykańskich". Legitymację tego ostatniego podpisała osobiście Maria Teresa Ledóchowska (późniejsza błogosławiona). W 1922 roku został posłany do Panewnik i w 1923 roku przeszedł do odrodzonej Prowincji Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny z siedzibą w Panewnikach. W latach 1923-1929 był gwardianem na Goruszkach, a przez ostatnie trzy lata magistrem kleryków. W parafiach całej Wielkopolski był cenionym kaznodzieją. W latach 1929-1932 pełnił urząd definitora prowincji, początkowo pozostając w Wielkopolsce jako prezes w Choczu (1929-1930), później został przełożonym w Rybniku (1930-1931). W 1931 roku został wybrany gwardianem w Panewnikach i na tym urzędzie pozostawał prawie dziesięć lat. Doceniając jego zasługi na polu kaznodziejskim, rzymska Kongregacja św. Officium nadała mu tytuł Misjonarza Apostolskiego, dający konkretne uprawnienia duszpasterskie i jurysdykcyjne. Krótko przed wojną, po zajęciu przez Polskę Zaolzia, został specjalnym spowiednikiem klasztoru sióstr elżbietanek w Jabłonkowie. W marcu 1940 roku złożył rezygnację z urzędu gwardiana panewnickiego i przeniósł się do Chorzowa. Pełnił tam funkcję wikarego kooperatora parafialnego. Po wojnie krótko był jeszcze w Chorzowie, a potem w Osiecznej (1946). W 1948 roku został administratorem parafii w Kuźnicy na Helu. W 1949 roku został kapelanem i wykładowcą ascetyki u sióstr franciszkanek w Orliku koło Brusów, dyrektorem domu rekolekcyjnego w Chojnicach, administratorem parafii Nowa Cerkiew i Krojanty. Był kapłanem szczególnie cenionym przez biskupa chełmińskiego, duchowieństwo i siostry z Orlika. On też zapoczątkował długoletni związek Prowincji Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny z klasztorem sióstr franciszkanek w Orliku. I tak też siostry franciszkanki w 2015 roku otworzyły nową wspólnotę zakonną w parafii Św. Ludwika Króla i Wniebowzięcia Najświętsze Maryi Panny w Panewnikach. O. Bonawentura zmarł 14 września 1962 w Orliku i tam też spoczął na cmentarzu zakonnym.
Bibliografia
O. Ezdrasz Biesok OFM, Misjonarz apostolski - życiorys o. Bonawentury, [w:] Prowincja Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny Zakonu Braci Mniejszych w Polsce, 2018
|