Chłodek Franciszek

Z e-ncyklopedia

Chłodek (Chlodek) Franciszek (1917-2010)

Chlodek Franciszek.jpg

Urodził się 23 sierpnia 1917 w Buzowicach (gmina Niewiadom Górny). Był najstarszym z sześciorga dzieci Pawła Chłodka i Marty z domu Greszla. Jego ojciec był górnikiem w kopalni „Charlotte” (Rydułtowy). W 1923 roku rozpoczął naukę w Szkole Podstawowej w Niewiadomiu. W roku 1930 rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Męskim w Rybniku. Przed maturą, na początku 1938 roku, został wydalony ze szkoły z powodu zalegania z czesnym. W parafii działał w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży Męskiej. Po opuszczeniu szkoły poszukiwał bezskutecznie pracy.

W połowie 1939 roku zgłosił się do Zgromadzenia Księży Werbistów w Chludowie koło Poznania, gdzie we wrześniu miał rozpocząć studia teologiczne w nowicjacie dla kleryków i braci. Wybuch wojny zniweczył te plany. W październiku 1939 roku zgłosił się do Christkoenigsgesellschaft Towarzystwo Chrystusa Króla, gdzie gotowi byli go przyjąć na studia teologiczne nawet bez matury. Ten zamiar przekreślił rydułtowski Arbeitsamt Urząd Pracy, który jako Polaka, zesłał go na roboty przymusowe do St. Blasien w Schwarzwaldzie. Tam jego przełożony w jakiś sposób dowiedział się, że Chłodek zamierzał zostać księdzem i pomógł mu w zdobyciu celu.

W połowie 1941 roku rozpoczął studia teologiczne u jezuitów we Frankfurcie nad Menem - St. Georgen. Zakwalifikowano go do III grupy narodowościowej i 3 marca 1943 wcielono do Wehrmachtu. Po przeszkoleniu został skierowany na front wschodni, gdzie 19 sierpnia 1944 dostał się do niewoli. Zesłano go do tajgi, gdzie pracował przy wyrębie lasu i wydobywaniu torfu. Z niewoli został zwolniony 20 sierpnia 1948 i udał się do Bawarii, gdzie w październiku zapisał się w Salzburgu na teologię. Z uwagi na sytuację rodzinną, powrócił do Polski i podjął pracę biurową w kopalni „Ignacy” w Niewiadomiu. Jednak ta praca nie dawała mu satysfakcji i kolejny raz podjął próbę realizacji powołania kapłańskiego. Zgłosił się do Seminarium Duchownego Śląska Opolskiego. Święceń kapłańskich udzielił mu 20 czerwca 1954 w prokatedrze Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu bp Zdzisław Goliński. Po krótkim urlopie, 1 sierpnia 1954 skierowano go do Olesna w charakterze wikarego. W 1955 roku otrzymał probostwo w parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Równem k. Głubczyc. Z dniem 22 sierpnia 1958 roku objął probostwo parafii Trójcy Świętej w Modzurowie. Za jego bytności w kościele założono witraże.

Był w konflikcie z miejscowymi władzami komunistycznymi. W związku z tym ciągle był wzywany do Opola na przesłuchania w Wydziale do Spraw Wyznań. W styczniu 1967 roku opuścił parafię. Wkrótce znalazł się w Niemczech na terenie Bawarii, gdzie zgłosił się do służby kapłańskiej w diecezji München-Freising. Od 1 czerwca 1967 został księdzem pomocniczym w kościele Dwunastu Apostołów w Monachium, skąd 1 września 1967 przeszedł jako kapelan do parafii Chrystusa Króla, również w Monachium. Od 15 grudnia 1967 był kapelanem przy parafii Przemienienia Pańskiego w Aschau, a 1 czerwca 1974 objął stanowisko proboszcza w kościele Świętego Michała w Sachrang, gdzie przepracował 11 lat. W 1985 roku zachorował na serce i po kilkakrotnym pobycie w szpitalu, 31 sierpnia 1986 zrezygnował z obowiązków proboszcza i przeszedł na emeryturę. Następnie zamieszkał w prowadzonym przez Caritas Domu Emeryta w Prien am Chiemsee. Zmarł 11 czerwca 2010 w Prien am Chiemsee.

Bibliografia

A. Adamczyk, Dzieje parafii św. Jacka w Radoszowach, Rydułtowy 2016, s. 196.