Benedykt VIII

Benedykt VIII (ok. 980-1024), papież

Teofilatto di Tuscolo urodził się w Tusculum około 980 roku. Był drugim synem Grzegorza Hrabiego, pochodził z rodu hrabiów Tusculum, który to ród przejął władzę w Rzymie po rodzie Krescencjuszy. Teofilatto zyskał godność papieską, mimo iż był osobą świecką, w maju 1012 roku i przyjął imię Benedykt VIII. Pokonał on wtedy kandydata na tron Piotrowy Grzegorza VI.

Benedykt VIII 14 lutego 1014 koronował w Rzymie niemieckiego króla Henryka II Bawarskiego na cesarza, a jego żonę Kunegundę na cesarzową. Otrzymał od Henryka II, zapewnienie swobody w sprawie wyboru papieży, z zaznaczeniem tego, że koronacja papieska miała odbywać się zawsze w obecności cesarskich posłów. Papież uzyskał też od króla niemieckiego potwierdzenie przywilejów i darowizn.

1 sierpnia 1022 brał udział w synodzie w Pawii. Synod ten bardzo stanowczo i surowo zabronił zawierania małżeństw przez kapłanów po subdiakonacie oraz konkubinatu całemu duchowieństwu. Dzieci, które urodziły się w takich związkach były przeznaczane do niewoli. Ustalono też wtedy kary wynikające z nieprzestrzegania zobowiązania do celibatu. Cesarz Henryk II Bawarski zatwierdził te dekrety i uznał je nawet za prawo, które obowiązywało w całym cesarstwie.

Za jego pontyfikatu: powstał zakon kamedułek założony przez Romualda (późniejszego świętego); wprowadzono do liturgii rzymskiej mszy świętej śpiew Credo według nicejskiego wyznania wiary, wraz z wyrazem Filioque (z łaciny: „i syna”). To wyrażenie wskazuje, że Duch Święty pochodzi od Ojca i Syna oraz, że trzy Osoby Trójcy Przenajświętszej są sobie doskonale równe.

Za jego czasów Rzym stał się politycznym centrum Italii i orężem, które poszerzało granice całego Państwa Kościelnego. Za jego pontyfikatu Henryk II Bawarski odbył nieudaną próbę najazdu na Polskę, która zakończyła się 30 stycznia 1018 układami w Budapeszcie.

Papież Benedykt VIII zmarł w Rzymie 9 kwietnia 1024. Pochowany został w Bazylice Świętego Piotra.

Bibliografia

R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 2000, s. 47; K. Dopierała, Księga papieży, Poznań 1996, s. 131-133.