Św. Gabriel Possenti

Z e-ncyklopedia

Św. Gabriel Possenti (1838-1862), Congregatio Passionis Iesu Christi, Gabriel od Matki Bożej Bolesnej

Gabriel-possenti2.jpg

Francesco (o. Gabriel) Possenti, urodził się 1 marca 1838 w Asyżu, mieście św. Franciszka i św. Klary, w elitarnej, wielodzietnej rodzinie małżeństwa Sante Possenti i Agnese Friciotti. Jego ojciec był gubernatorem Państwa Kościelnego i ostatecznie z rodziną osiedlił się w Spoleto. Franciszek w wieku 4 lat stracił matkę. Franciszek najpierw uczył się u Braci Szkół Chrześcijańskich. W wieku 12 lat wstąpił do kolegium jezuitów. W szkole Franciszek był lubiany przez kolegów i nauczycieli, wzorowy i najlepszy uczeń, ale miał też wady. Przesadnie dbał o swój wygląd, zawsze najlepiej ubrany, lubił grę w karty, spotkania towarzyskie, wieczory taneczne, teatr i polowania. Był najlepszym tancerzem w Spoleto, nawet nazywano go w szkole il damerino, co oznacza bawidamek.

W czasie studiów dość poważnie zachorował. Złożył Bogu obietnicę, że jeśli wybawi go z choroby, poświęci się na Jego służbę. Wyzdrowiał szybko, ale też szybko zapomniał o złożonej obietnicy. Zachorował drugi raz i znowu złożył obietnicę. Teraz chciał dotrzymać słowa i zgłosił się do zakonu jezuitów. Zaczął jednak myśleć o wstąpieniu do Zgromadzenia Księży Pasjonistów. W tych wątpliwościach pomógł mu jezuita ks. Piotr Tedeschini, który kazał mu czekać i modlić się o dalsze wskazówki. W 1856 roku panowała epidemia cholery niosąca spustoszenie wśród ludności. W Spoleto wznoszono modły do Najświętszej Maryi Panny, aby epidemia ominęła miasto. Tak się stało - u bram Spoleto choroba przestała się rozprzestrzeniać. W podzięce za taką łaskę władze miasta, duchowieństwo i lud wyruszyli procesyjnie ulicami miasta z figurą Matki Bożej. Przyszedł też Franciszek, więcej jako obserwator i przez ciekawość, a nie oddanie. W chwili, gdy Statua Niepokalanej była przenoszona obok Franciszka, usłyszał z ust Maryi słowa: Co ty tu robisz w świecie. Śpiesz się zostać zakonnikiem. Od tej chwili wiedział, że musi spełnić swoje powołanie i udał się do pasjonistów. Jego ojciec początkowo nie chciał się zgodzić, miał wobec niego inne plany. Myślał, że Franciszek ożeni się z rozsądną panną i będzie dla niego podporą w starości. Tym bardziej, że najstarszy syn, Alojzy, wstąpił do dominikanów, syn Henryk przygotowywał się w seminarium do kapłaństwa, dwie córki i jeden syn zmarli, a kolejny syn ożenił się i mieszkał w dalekiej prowincji.

Franciszek we wrześniu 1856 roku w Morrovalle wstąpił do nowicjatu pasjonistów, otrzymał habit i przybrał imię Gabriel od Matki Bożej Bolesnej. 22 września 1857 w Isola del Gran Sasso złożył pierwsze śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Celem zgromadzenia pasjonistów jest pogłębianie i szerzenie nabożeństwa do Męki Pańskiej i do Matki Bożej Bolesnej. Gabriel miał dwie ulubione książki: Miłość Maryi autorstwa jednego z ojców kamedułów i Uwielbienia Maryi św. Alfonsa Liguori. Swoją maryjną duchowość wyraził w modlitwie przez siebie ułożonej, którą nazwał maryjnym credo. Z natury był porywczy i skłonny do nieposłuszeństwa. Pokonywał swoje słabości przez pokorne poddanie się i wierne posłuszeństwo wobec przełożonych. Z natury był skłonny do lekkomyślności, a te cechy zwalczał przez skupienie podczas pracy, wierność i gorliwość w modlitwie i medytacji.

Zachował się notatnik świętego, w którym zapisywał postanowienia coraz to nowych ofiar, był gotów przyjąć największe ofiary, by tylko pocieszyć Serce Boże i Jego Matki. Pojawiły się oznaki gruźlicy, na którą cierpiał od dłuższego czasu. Zmarł rankiem 27 lutego 1862 w szóstym roku życia w zakonie pasjonistów. Papież Pius X beatyfikował Gabriela 31 maja 1908, a papież Benedykt XV kanonizował 13 maja 1920. Papież Pius XI obrał św. Gabriela za patrona młodzieży włoskiej Akcji Katolickiej. W 1953 roku papież Pius XII wyznaczył św. Gabriela na patrona diecezji Teramo i Atri na równi ze św. Bernardynem i św. Reparatą. Św. Gabriel patronuje również studentom i księżom. Jego relikwie znajdują się w Sanktuarium św. Gabriela w Isola del Gran Sasso, a jego grób jest otaczany szczególnym kultem i miejscem pielgrzymek szczególnie młodzieży.

W 2010 roku relikwie św. Gabriela (część żebra) zostały sprowadzone do Polski do parafii św. Mateusza na warszawskiej Białołęce przez pracujących w tej parafii pasjonistów. Św. Gabriel stał się nawet bohaterem jednego z wierszy ks. Jana Twardowskiego.

  • Wspomnienie liturgiczne przypada 27 lutego.

Bibliografia

Rycerstwo Niepokalanej Tradycyjnej Obserwancji.