Św. Bernardyn ze Sieny (1380-1444), franciszkanin, kaznodzieja i teolog
Urodził się 8 września 1380 w Massa Marittima k. Sieny. Ukończył prawo na uniwersytecie w Sienie. W 1402 roku wstąpił do zakonu franciszkanów; wpierw do konwentu braci mniejszych w Sienie, a po dwóch miesiącach do eremu obserwantów w Colombaio. W 1404 roku przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1428-1442 pełnił funkcję wikariusza generalnego obserwantów. W posłudze kaznodziei szerzył nabożeństwo do Imienia Jezus; zakładał również bractwa pod tym wezwaniem. Oskarżony o herezję związaną z tym nabożeństwem, został uwolniony od zarzutów przez papieża Marcina V za wstawiennictwem Jana Kapistrana, swojego ucznia. Swoje kazania spisał w formie traktatów dogmatyczno-moralnych w latach 1433-1436. Odmawiał objęcia trzech biskupstw: Sieny, Ferrary i Urbino. Zmarł 20 maja 1444 w L’Aquila.
Został kanonizowany w 1450 roku.
- Jego wspomnienie liturgiczne obchodzi się 20 maja.
- W ikonografii przedstawiany jako kaznodzieja w habicie franciszkańskim. Jako atrybuty służą mu: księga, tarcza z napisem IHS w promieniach oraz trzy mitry i pastorał jako znak trzykrotnego odrzucenia biskupstwa.
- Od jego imienia w Polsce franciszkanów obserwantów nazywa się potocznie bernardynami.
Bibliografia
J. Grudziński, H. Lesman, Bernardyn ze Sieny, EK, t. 2, Lublin 1985, kol. 313-314.
