Łatko Antoni
Łatko Antoni (1930-2008), proboszcz w Szerokiej
Urodził się 12 lipca 1930 w Chwałowicach. Rodzicami jego byli artysta malarz Feliks i Maria z d. Ordon. Po ojcu odziedziczył zdolności malarskie. W latach 1937-1938 uczęszczał do powszechnej szkoły w Rybniku. Potem jego rodzina przeprowadziła się do Orzesza i tam do 1944 roku chodził do szkoły. Sakrament bierzmowania przyjął 27 września 1942 w parafii Nawiedzenia NMP w Orzeszu. Był ministrantem i członkiem Sodalicji Mariańskiej Młodzieńców. W maju 1945 roku rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Mikołowie. W 1947 roku przeszedł do Państwowego Gimnazjum i Liceum w Rybniku. Po ukończeniu X klasy został w 1950 roku przeniesiony do Państwowego Liceum Administracyjno-Gospodarczego II stopnia w Rybniku. 29 kwietnia 1951 zdał egzamin dojrzałości i uzyskał tytuł technika administracji państwowej. 13 lipca 1951 zdał egzamin uzupełniający z języka łacińskiego z zakresu liceum ogólnokształcącego. Pod koniec 1946 roku był współorganizatorem drużyny harcerskiej w Orzeszu, w latach 1947-1949 pełnił funkcję drużynowego. W 1949 roku wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej przy Szkole Ogólnokształcącej w Rybniku.
W 1951 roku zgłosił się do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po zlikwidowaniu Wydziału w 1954 roku, kontynuował studia w Seminarium Duchownym. Święceń diakonatu udzielił mu 16 czerwca 1956 w kaplicy Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie bp Franciszek Jop , wikariusz kapitulny archidiecezji krakowskiej. Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1956 w Katowicach z rąk biskupa częstochowskiego Zdzisława Golińskiego
Po zastępstwie wakacyjnym w Suchej Górze i w Orzeszu był kolejno wikariuszem w parafiach: NMP Wspomożenia Wiernych w Czechowicach-Dziedzicach (1956-1959; obecnie diecezja bielsko-żywiecka), NSPJ w Bykowinie (1959-1962), św. Jadwigi Śląskiej w Szopienicach (1962-1965) i św. Marii Magdaleny w Cieszynie (1965-1968; obecnie diecezja bielsko-żywiecka). 22 sierpnia 1968 został rektorem kościoła filialnego w Cieszynie-Pastwiskach; faktycznie było to samodzielne duszpasterstwo. 15 września 1971 otrzymał tytuł proboszcza. Postarał się o wybudowanie tam probostwa. Po erygowaniu w Pastwiskach parafii Opatrzności Bożej, ks. Łatko został 7 lutego 1978 mianowany jej proboszczem. Wkrótce potem, 15 marca, został ustanowiony wikariuszem ekonomem parafii Wszystkich Świętych w Szerokiej, a 19 maja 1978 proboszczem. Dzięki jego staraniom wybudowano w Szerokiej dom katechetyczny. 31 października 1981 wyznaczony został do posługi duszpasterskiej w Zakładzie Karnym w Jastrzębiu-Szerokiej. W stanie wojennym w tym więzieniu umieszczeni byli też ludzie internowani. Był diecezjalnym duszpasterzem Zakładów Karnych. Od 1 września 1985 do 17 sierpnia 1991 pełnił urząd dziekana dekanatu pawłowickiego.
W nocy z 20 na 21 czerwca 1991 był napad na probostwo w Szerokiej. Sprawcami byli dwaj mężczyźni, którzy zostali 5 czerwca przedterminowo zwolnieni z więzienia w Szerokiej "za dobre sprawowanie". Przed rozstaniem umówili się na dokonanie napadu. Ks. Antoni Łatko został zmasakrowany, sprawcy myśleli, że go zabili. Nieprzytomnego księdza znaleziono rano, przewieziono do Szpitala Górniczego w Jastrzębiu Zdroju. Ks. Łatko nadspodziewanie szybko wrócił do zdrowia. Uzdrowienie przypisuje się szczególnemu wstawiennictwu sługi Bożego ks. Ignacego Kłopotowskiego. W ramach jego procesu beatyfikacyjnego badano także cudowne uzdrowienie ks. Łatki. Ks. Antoni wykorzystywał swoje zdolności, szczególnie do sporządzania plakatów o tematyce religijnej. Był członkiem Komisji Sztuki Sakralnej Diecezji Katowickiej. W ramach prac I Synodu Diecezji Katowickiej należał do Komisji Liturgicznej – Podkomisji Sztuki Sakralnej. W pobliżu probostwa postawił budynek, w którym urządził muzeum dzwonków. W tym domu zamieszkał po przejściu z dniem 26 sierpnia 1996 na emeryturę. Zmarł 27 czerwca 2008 w Szerokiej. Pochowany został w Szerokiej.
Bibliografia
H. L. Białeccy, Tyś kapłanem na wieki. Księża Szeroczanie, Jastrzębie Zdrój-Szeroka 2011, s. 108-114.
|